Θα περίμενε κανείς ότι με την τραγική ανατροπή των δεδομένων που προκάλεσε το φονικό δυστύχημα στα Τέμπη, η ηγεσία της ΝΔ θα επιχειρούσε κάποια αναπροσαρμογή της εκλογικής στρατηγικής της
Χαράλαμπος Γεωργούλας
Ο κ. Μητσοτάκης, όμως, προχωρώντας ανεπίσημα και με αντιθεσμικό τρόπο στην αναγγελία της ημερομηνίας των εκλογών, επανέλαβε, σαν να μην έχει συμβεί το παραμικρό, ότι στόχος της ΝΔ είναι η αυτοδυναμία, προκειμένου να εξασφαλίσει την αποτελεσματικότητα της κυβέρνησης και, για λογαριασμό της χώρας, τη σταθερότητα.
Μόνιμο σχέδιο της Δεξιάς
Θα μπορούσε να αποδοθεί αυτή η επιλογή στη δύναμη της αδράνειας, που αναγκάζει κάποιον να δρα υπό την επήρεια της κατάστασης που υπήρχε πριν και όχι της παρούσας πραγματικότητας. Ή στον ίλιγγο που έχουν προκαλέσει οι απρόβλεπτες ανατροπές στο μέγαρο Μαξίμου, οι οποίες έχουν κάνει παντελώς μη πειστικές τις αναφορές της ΝΔ σε «σταθερότητα» και «αποτελεσματικότητα». Το πιο πιθανό, ωστόσο, είναι ότι η εμμονή στην επιδίωξη της αυτοδυναμίας, τη στιγμή που όλα πια δείχνουν ότι αυτή είναι τουλάχιστον απίθανη, αποτελεί στοιχείο μονιμότερου σχεδιασμού της ελληνικής Δεξιάς. Προκειμένου να εξασφαλίσει την πλειοψηφία των εδρών στη Βουλή, ενώ επί δεκαετίες τώρα δεν διαθέτει πλειοψηφικά εκλογικά ποσοστά, εκδηλώνει σταθερά την προσήλωσή της στα καλπονοθευτικά εκλογικά συστήματα –και στις αποστασίες, όταν αυτά δεν αποδίδουν.
Γι’ αυτό και ο κ. Μητσοτάκης συνόδεψε την έκφραση απαξίας για την απλή αναλογική («να ακυρώσουμε την περιπέτεια της απλής αναλογικής», είπε, ακυρώνοντας προκαταβολικά ο ίδιος την ψήφο του λαού στις εκλογές της 21ης Μαΐου που μόλις είχε ανακοινώσει!) με την προεκλογική πρόσκληση για μετεκλογικές αποστασίες με τη δήθεν εύσχημη, σαφέστατη ωστόσο, αναφορά στο …ευρύ γαλάζιο χρώμα, που επιτρέπει στη ΝΔ «να ενσωματώνει στελέχη από άλλους πολιτικούς χώρους» και να συγκροτεί «κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες αποτελούμενες από ένα κόμμα, αλλά όχι μόνο από ένα χρώμα».
Αυτοδυναμία και νέου τύπου αποστασία
Όποιος προσπαθήσει να αποκρυπτογραφήσει αυτόν τον γλωσσοδέτη περί κομμάτων και χρωμάτων, γρήγορα αντιλαμβάνεται ότι εκείνο που επιδιώκει η ΝΔ με κάθε τρόπο, όπως και οι περισσότεροι πολιτικοί πρόγονοί της μεταπολεμικά, είναι να διασφαλίσει την πολιτική κυριαρχία της επί των άλλων πολιτικών δυνάμεων, χωρίς να διακινδυνέψει παραχωρήσεις στις οποίες θα υποχρεωνόταν, αν ακολουθούσε την οδό των συμμαχιών στη βάση προγραμματικών συγκλίσεων και συνακόλουθων συμφωνιών. Αυτό επιδιώκει να εξασφαλίσει είτε με τα καλπονοθευτικά συστήματα, είτε με την υποδοχή και φαγοκύττωση στελεχών από άλλα κόμματα υπό τον όρο της υπαγωγής τους στην επικυριαρχία της, που έτσι κι αλλιώς είναι αθέμιτοι τρόποι και συνιστούν εκτροπή.
Έτσι, προσπαθεί να αποκλείσει, να αποτρέψει την έκφραση στο πολιτικό και ειδικότερα στο κυβερνητικό επίπεδο μεταβολών που συντελούνται αναπόφευκτα στο κοινωνικό σώμα και απειλούν, λιγότερο ή περισσότερο, την κυριαρχία της. Οι πολιτικές συνθήκες που μπορεί να διαμορφώσει η μακρόχρονη εφαρμογή της απλής αναλογικής, αντίθετα, ανοίγουν αυτόν τον δρόμο, αυτή τη δυνατότητα. Γι’ αυτό ο κ. Μητσοτάκης την καταγγέλλει σαν «περιπέτεια» –για το κόμμα του– και απαιτεί να «ακυρωθεί» –για το καλό του. Αυτός ο «θεσμικός», αποδεικνύεται γεμάτος αντιθεσμικές ιδέες.
Βαθιά συσκότιση για το «βαθύ κράτος»
Γιατί την έχει τόσο μεγάλη ανάγκη αυτή την με κάθε μέσο «αυτοδυναμία»; Μα το λέει ξεκάθαρα: για να τα βάλει με το «βαθύ κράτος», που είναι η μήτρα όλων των δεινών του γένους. Το ίδιο ξεκάθαρα εξηγεί τι εννοεί, διαφημίζοντας το γεγονός ότι «η δική μας παράταξη συγκρούστηκε ιστορικά με το βαθύ κράτος, εμείς τα βάλαμε με τις συντεχνίες της Ολυμπιακής, του ΟΛΠ» (της ΔΕΗ, των δημόσιων συγκοινωνιών, της δημόσιας υγείας και εκπαίδευσης, θα μπορούσαμε να προσθέσουμε). Αυτό εννοεί «βαθύ κράτος» και αυτό είναι το γιατροσόφι του, οι ιδιωτικοποιήσεις.
Τι είναι, όμως, στην πραγματικότητα αυτό που ονομάζεται κάθε φορά «βαθύ κράτος»; Δεν είναι μια παθογένεια, ένας εγγενής διαχρονικός κρατισμός. Είναι το σύνολο των θεσμών, δομών, ιδεών, που προορίζονται να διασφαλίζουν την αναπαραγωγή και τη διαιώνιση, ει δυνατόν, κάθε υφιστάμενου καθεστώτος. Και το υφιστάμενο καθεστώς σε συνθήκες παγκόσμιας επιβολής του νεοφιλελεύθερου δόγματος είναι η ιδιωτικοποίηση κάθε ίχνους δημοσίου και κοινωνικού. Με αυτό το πραγματικό βαθύ κράτος δεν έχει ούτε σκοπό, ούτε διάθεση να τα βάλει ο κ. Μητσοτάκης και το κόμμα του. Δείτε πώς αντέδρασε το μέγαρο Μαξίμου σε όσα αποτόλμησε να υπονοήσει ο κ. Δένδιας γι’ αυτό το θέμα.
Αν έχουν κάποια βάση όλα αυτά, για να αντιπαρατεθεί κάποιος στα σχέδια της ΝΔ, δεν αρκεί να αναδείξει και να καταγγείλει τις προθέσεις και τους στόχους της πίσω από τη ρητορική της. Αυτό είναι σχετικά εύκολο. Χρειάζεται κυρίως να αντιπροτείνει τόσο την εναλλακτική στην αυτοδυναμία/αποστασία πολιτική των συμμαχιών ως στρατηγική που ανοίγει δρόμους, διαμορφώνει προοπτικές αλλαγής, όσο και το προγραμματικό περιεχόμενό της, που αντιπαραβάλλεται πειστικά έναντι του «μονόδρομου» της απομείωσης του δημόσιου και του κοινωνικού και της εισαγωγής της λογικής του ιδιωτικού κέρδους, του ατομικού οφέλους στην περιοχή και των στοιχειωδέστερων δημόσιων και κοινωνικών αγαθών. Για να μπορέσει να συνειδητοποιήσει ο καθένας την υπαρκτή διαφορά προοπτικής, να τη σταθμίσει και να απεμπλακεί από τον συστημικά καλλιεργούμενο μύθο πως όλοι το ίδιο είναι. Ένα μύθο που ευνοεί εξ ορισμού τη συντήρηση της υφιστάμενης κατάστασης και καταστέλλει κάθε ενδιάθετη τάση για λιγότερο ή περισσότερο σημαντικές αναγκαίες αλλαγές.
Πηγή: https://left.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.