ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΕΠΕΣΕ ΕΝΑ ΦΥΛΛΟ...!

Της Ειρήνης Ιγγλέζη

Περπατούσα μόνη μου. Πάντα όταν περπατώ σκέφτομαι. Βασικά πάντα σκέφτομαι. Οι στιγμές που βρίσκομαι σε κενό υπάρχουν, αλλά είναι ασυνείδητες. Σκέφτομαι γιατί κάτι μου καρφώνεται στο μυαλό, κάτι με απασχολεί και θέλω να βρω τη λύση ή να καταλάβω τι σημαίνει ή γιατί με επηρεάζει.

Ήταν μια μουντή μέρα, αλλά δεν έχει σημασία αυτό. Σημασία έχει ότι έπεσε το μάτι μου σε κάτι κηδειόχαρτα σε κολώνες της ΔΕΗ και θυμήθηκα ότι σε λίγες μέρες είναι το μνημόσυνο της γιαγιάς μου (δεν συμφωνώ και πολύ με αυτό το event). Και αμέσως θυμήθηκα το πρόσωπό της την ημέρα της κηδείας και ΜΠΑΜ! ένιωσα το πρόσωπό μου να λιώνει και όλοι μου οι μύες να θέλουν να γίνουν ένα με το έδαφος. Εντάξει, μετά την θυμήθηκα να γελάει και συνήλθα, αλλά οι σκέψεις μου υπήρχαν και πάλι δημιουργούσαν ερωτήματα.

Και εκεί που πήγαινα λοιπόν, και το μυαλό μου ήταν αλλού για αλλού, ΤΣΟΥΠ… Φχιουυυυυ ένα φυλλαράκι κίτρινο έπεσε από ένα δέντρο μπροστά στα μούτρα μου. Αυτό ήταν σαν χαστούκι για μένα. Γιατί; Γιατί συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν εκεί, ότι περπατούσα και άφηνα πίσω μου ενέργεια που θα μπορούσα να την χειριστώ αλλιώς. Και είπα, θα περπατήσεις από εδώ μέχρι να φτάσεις και θα υπάρχουν μόνο οι αισθήσεις σου.

Ένιωσα λοιπόν την αντίσταση του αέρα στα δάχτυλά μου, μύρισα κάποια λουλούδια, κάποια γιασεμιά και τα καυσαέρια των οχημάτων, άκουσα τα παιδιά που σχόλασαν από το δημοτικό, τους μηχανόβιους τον έναν μετά τον άλλον, την μπροστινή μου που μιλούσε με μια ξενική προφορά, έναν σκύλο που γάβγιζε σε περαστικούς, είδα, τα είδα όλα, είδα το πράσινο και το γκρι και τους ανθρώπους με τα σκούρα ή τα ζωηρά τους ρούχα μέσα στη μουντή μέρα, είδα την ανηφόρα, αλλά ήταν απλά η συνέχεια του δρόμου και όχι κάτι που με άγχωνε γιατί θα ίδρωνα.

Ένιωσα τα μάτια μου, την όρασή μου, σε συνδυασμό με την εσωτερική μου όραση, να είναι διεγερμένα, διάπλατα ανοιχτά και να τραβάνε, να ρουφάνε τα πάντα και να μπαίνουν στο κεφάλι μου. Η σκέψη μου πήγε να φύγει πάλι, αλλά ανάσανα και σιγουρεύτηκα ότι βρισκόμουν εκεί και περπατούσα και σκεφτόμουν μόνο την ανάσα που άφηνα να βγει και να χαθεί και την ανάσα που έπαιρνα από γύρω μου. Ήταν ένα ωραίο ταξίδι, με ελάχιστες παρεμβολές από σκέψεις που θα έπρεπε να τις κρατήσω για το δικό τους μερίδιο χρόνου.

Ήταν πολύ ωραίο που σκέφτηκα να το γράψω. Ναι, μου άρεσε πολύ.

Read more: http://enallaktikidrasi.com