Της Αγγελικής Αρβανιτοπούλου*
Πίνακας : Edward Cucuel
Όλοι οι άνθρωποι έχουν όρια αντοχής. Φαίνεται όμως ότι κάποιοι που είναι χαρισματικά δυνατοί αποσχίζονται από αυτή τη σκέψη. Το ξέρουν αλλά δεν το σκέφτονται ποτέ... νομίζοντας ότι πάντα θα αντέχουν αυτοί ! Είναι όπως με τον θάνατο που ενώ όλοι το ξέρουμε εγκεφαλικά ότι κάποτε θα αποβιώσουμε, συναισθηματικά μας είναι ξένη αυτή η ιδέα του θανάτου, λες και κάτι θα γίνει που θα μας σώσει από αυτό...!
Φορτώνονται λοιπόν οι δυνατοί βάρη, τις αποσκευές των άλλων, λες και στους ώμους τους χωράει όλη η γη. Η ανάγκη τους για μελλοντική απολαβή τους εμποδίζει να δουν το αυτοκαταστροφικό της υπόθεσης. Τους δίνει και δύναμη να αντέχουν το λαχάνιασμα...
Όμως, όταν φθάνει η στιγμή να νιώσουν την αυταπάτη που έτρεφαν εις βάρος τους να καταρρέει τότε δυστυχώς σωριάζονται καταγής και αυτοί. Κάπου εκεί όμως έρχεται το ξύπνημα ευτυχώς, καθώς όπως τους βλέπουν οι άλλοι πεσμένους κανείς δεν επωμίζεται το βάρος τους...και μόνοι τους, τελείως μόνοι αυτή τη φορά και χωρίς αποσκευές άλλων ορθώνουν ξανά το ανάστημά τους και σιγο-προχωρούν.
Πιο εκλεκτικοί, γιατί τώρα που ξέρουν την ανθρώπινη αντοχή τους δεν σηκώνουν τα βάρη άλλων. Πιο ανάλαφροι κιόλας γιατί ότι ξεφορτώθηκαν σε βάρος το πήραν σε ψυχική δύναμη και αγάπη για να συγχωρήσουν όσους κάποτε τους βάρυναν.
*Clinical Psychology MS Ηarvard edx
Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας
Πηγή: http://www.fonins.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.