Του Γιώργου Πιπερόπουλου*
Αποφάσισα να τοποθετηθώ δημόσια ανακόπτοντας ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΣΗΜΕΡΑ την Αποχή μου από την «μπλογκόσφαιρα», καθώς φρονώ ότι βρισκόμαστε σε ιστορικά ανεπανάληπτο σταυροδρόμι λήψης αποφάσεων που θα κρίνουν το μέλλον μας ως Έθνους και Λαού.
Αρχίζει να διαφαίνεται φως στο δύσβατο και επώδυνο για εμάς τους Έλληνες τούνελ του μη βιώσιμου αλλά αφόρητα οδυνηρού «χρέους» στους δανειστές.
Για τη διαφθορά και αδιαφάνεια, που έχουν διαβρώσει το «μεδούλι» της ελληνικής κοινωνίας, για διεφθαρμένους πολιτικούς, κρατικούς λειτουργούς, επιχειρηματίες, γιατρούς, δικηγόρους, δικαστικούς, δημοσιογράφους, αστυνομικούς, ιερωμένους και άλλους, ακούσαμε πολλά στη διάρκεια των τελευταίων δύο δεκαετιών, αλλά ΔΕΝ βιώσαμε μέχρι σήμερα την πολυπόθητη ΚΑΘΑΡΣΗ στο μέγεθος και στην έκταση που θα μας έδινε ελπίδες για εξυγίανση των δομών και των θεσμών του κοινωνικού μας συστήματος!
Η συλλογική μας εμπειρία γινόταν χειρότερη μέρα-με-τη-μέρα ακριβώς επειδή ΟΛΟΙ διαπιστώναμε και τα ΜΜΕ μας επιβεβαίωναν ότι ΟΡΘΑ αισθανόμασταν να έχουμε χτυπήσει πάτο και τίποτε ΔΕΝ μας σώζει εφόσον οι ΕΝΟΧΟΙ ΔΕΝ οδεύουν στις φυλακές και το πλιάτσικό τους δεν δημεύεται την ίδια ώρα που σχεδόν δύο εκατομμύρια συμπατριωτών μας είναι άνεργοι, μειώθηκαν δραματικά μισθοί και συντάξεις, λείπει ιατρονοσηλευτικό προσωπικό και φάρμακα από τα Νοσηλευτικά Ιδρύματα και το Κράτος φαντάζει ως γιγάντιος «μπαταχτσής» αδυνατώντας να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του!
Στο ίδιο, σχεδόν, χρονικό διάστημα οι περιώνυμοι «δανειστές» μας και οι εταίροι μας στην Μεγάλη Ευρωπαϊκή Ένωση απαίτησαν και επέβαλαν όρους που οδήγησαν την Πατρίδα μας σε επίπεδα πρωτόγνωρου διεθνούς διασυρμού και ευτέλισαν το Εθνικό μας κύρος…
Από το ιστορικά «μνημονιακό» καλοκαίρι του 2010 μέχρι και το φετινό του 2015, που κάποιοι χαρακτηρίζουν ως «ιστορικό σταυροδρόμι» για την περαιτέρω πορεία μας ως Έθνους, Λαού και Κράτους, η αντιπαράθεση μεταξύ ΝΑΙ και ΟΧΙ σε νέο «μνημόνιο» ή σε νέα «συμφωνία» αγγίζει πλέον επίπεδα κρεσέντο.
Όταν οι πυλώνες που στηρίζουν το κοινωνικό σύστημα είχαν σαπίσει ανεπανόρθωτα από την ΔΙΑΦΘΟΡΑ το ερώτημα ήταν και παρέμενε ποιος Έλληνας ή ποια Ελληνίδα θα είχε το σθένος, την ειλικρίνεια και την απαιτούμενη συμβολική μυϊκή δύναμη να σπρώξει τους πυλώνες και να πέσει η σκεπή να μας πλακώσει ΟΛΟΥΣ;
Όταν οι επαχθείς όροι που επέβαλαν οι «δανειστές» στους ώμους των Ελλήνων και στην «καμπούρα» του ελληνικού Κράτους χαρακτηρίζονται ως καταστροφικοί, αντιπαραγωγικοί και μας καταδικάζουν σε μηδενικά επίπεδα ΕΛΠΙΔΑΣ, αμέτρητοι Έλληνες και φίλοι της Ελλάδας εκτός ελληνικών συνόρων θέτουν απερίφραστα το ερώτημα:
«Μήπως πρέπει, μήπως ήρθε η ώρα, να αναλάβει η Ελλάδα τον ρόλο ενός σύγχρονου Σαμψών και να ΓΚΡΕΜΙΣΕΙ το οικοδόμημα της Ευρωζώνης που στέλνει στον Καιάδα Λαούς προσπορίζοντας αμύθητα κέρδη σε Τραπεζίτες και δανειστές;».
Κάποιοι είχαν δηλώσει ότι αυτό έπρεπε να το χρησιμοποιήσει ως ΑΠΕΙΛΗ ο τότε Πρωθυπουργός κ. Παπανδρέου το 2010, ο οποίος ως γνωστόν ΔΕΝ το έκανε, αλλά μας εισήγαγε στην ιστορική εποχή των μνημονίων…
Πέρασαν έκτοτε 5 χρόνια, ματώσαμε και διασυρθήκαμε ως Λαός και Κράτος, και κάποιοι μουρμουρίζουν ότι αυτό πρέπει να το κάνει ο νέος μας Πρωθυπουργός κ. Τσίπρας και έτσι να «ξεσκεπάσει» την Ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ένωση που ΔΕΝ στέκονται ΥΠΕΡ των Λαών, αλλά υπέρ Τραπεζιτών και Χρηματοπιστωτικών Ιδρυμάτων!
Με άλλα λόγια, να αποφασίσει ο κ. Τσίπρας και η Συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να διαδραματίσουν τον ρόλο ενός σύγχρονου Σαμψών μέσα στο Οικοδόμημα που λέγεται Ευρωζώνη και Ευρωπαϊκή Ένωση και να γκρεμίσουν το θεωρούμενο ως σαθρό σύστημα που εκμαυλίζει συνειδήσεις, διαφθείρει ιστορικούς θεσμούς και δομές, ενώ καταποντίζει πλήθη ατόμων και Λαούς στον σύγχρονο Καιάδα του Κέρδους;
Όσος και εάν είναι ο θυμός μας ως Ελλήνων, όσος και εάν είναι ο θυμός άλλων Λαών του Ευρωπαϊκού Νότου, είναι η ανάληψη της ιστορικής ευθύνης του ρόλου ενός σύγχρονου Σαμψών αυτό που πρέπει να κάνει ο κ. Τσίπρας και η Συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ή μήπως αφού η Ελλάδα απέδειξε επί 4 μήνες περίτρανα τα (αδιάφορα εάν ήταν εκούσια ή ακούσια) λάθη και τις καταστροφικές στρατηγικές της Τρόικας και των Θεσμών θα πρέπει να καταλήξουμε σε μια ΕΝΤΙΜΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ που θα καταργήσει τα αδιέξοδα, θα ανοίξει τις απαιτούμενες προοπτικές για ανάπτυξη και έξοδο από το οικονομικό τέλμα και τον κοινωνικό - ψυχολογικό μαρασμό μας;
Ρωτάω εγώ, εσείς τι λέτε;
* O Γιώργος Πιπερόπουλος είναι συνταξιούχος καθηγητής του Παν.Μακεδονίας, Επισκέπτης καθηγητής στο City College, Dept ofBusiness and Economics, Sheffield University International Faculty και Επισκέπτης καθηγητής στο Business School, Newcastle University.
Πηγή: http://www.topontiki.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.