ΘΕΛΕΙ ΑΡΕΤΗ ΚΑΙ ΤΟΛΜΗ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

Της Nανάς Μπότσογλου*

Το δίλημμα ή 8 και κάτι ή 12 και κάτι σε μέτρα και σταθμά είναι σαν να θέλει ο άλλος να επιλέξεις τον αριθμό των βιασμών και των βιαστών σου. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν πρόκειται να το αποφύγεις. Κι αναρωτιέμαι πώς λειτουργούμε ως άνθρωποι, καθώς θυμάμαι πάντα κείνο το ρητό “Θέλει Αρετή και Τόλμη η Ελευθερία”.
Παρατηρώ το εξής: Κάθε φορά που επικαλούμαστε το συγκεκριμένο αρχαιοελληνικό ρητό, ο καθένας μας κρατάει στο θυμικό του τη λέξη Ελευθερία λόγω της συναισθηματικής φόρτισης τη στιγμή που βιώνει απίστευτη πίεση εσωτερική και εξωτερική. Τρέχει και ανατρέχει αυτόματα στην αρχαιολατρική αναβίωση για να βρει στεγανό αντίστασης και ανάτασης. Καθόλα κατανοητό το σημείο αναφοράς μας στην αρχαιοελληνική κληρονομιά.

Η Αρετή; Η Τόλμη; Όταν περνάει η φόρτιση της στιγμής μας, τις θυμόμαστε; Τι σημαίνουν οι έννοιες αυτές στην Πράξη;

Χωρίς αυτά τα δύο στερούμε την Ελευθερία από τα προαπαιτούμενά της. Κι η Ελευθερία δε μας “δίνεται”, δε γίνεται ερωμένη μας, χωρίς την Αρετή και την Τόλμη της. Έχουμε χάσει εκ προοιμίου την Ελευθερία για να καταλήξουμε στο δια ταύτα με μεμψιμοιρείς μοιρολατρικές μεταφυσικές διαπιστώσεις.

Οι φωνές μας στο διαδίκτυο εστιάζουν στο υπέρ Ή στο κατά ενός δημοψηφίσματος, στο ΝΑΙ Ή στο ΟΧΙ του ερωτήματος, με πλήθος αιτιολογήσεις που είναι όλες σωστές και σεβαστές, καθώς άπαντες ζούμε έναν βαθύ κοινωνικοοικονομικό πόνο με ψυχοσωματικές και συναισθηματικές επιπτώσεις που μας έχουν οδηγήσει σε μια μυλόπετρα σύνθλιψης εδώ και 5 με 6 χρόνια. Ας αλλάξουμε τώρα την οπτική εστίασης. Ας ξεχάσουμε για μια στιγμή τον πόνο κι ας σκεφτούμε απλά: Μέχρι πριν 5 ή 6 χρόνια που ξεκίνησε αυτός ο οικονομικός πόνος απολαμβάναμε Ελευθερία με Αρετή και Τόλμη; Φτάσαμε Ελεύθεροι σε μια τέτοια συγκυρία ως απόρροια Αρετής και Τόλμης;

Επαναλαμβάνω: Η επανεξέταση και η αναρώτηση πρέπει να εστιάσει, στην Ελευθερία με προαπαιτούμενα την Αρετή και την Τόλμη. Ας θέσουμε ένα απλό ερώτημα από τα τόσα που μας έχουν γίνει τρόπος ζωής. Π.χ. οι Πελατειακές σχέσεις είναι Αρετή; (αιώνες κουμαντάρουν την ύπαρξή μας) Το πολιτικό σύστημα που τις έχει γεννήσει, τις συντηρεί, τις εξελλίσει σε παραλλαγές και τις μανατζάρει για τα απεχθή συμφέροντά του έχει Τόλμη; (εξάλλου, ως γνωστό τοις πάσι, αυτή η πελατειακή νοοτροπία μας δίνει, βρε αδερφέ, έναν οικείο μπούσουλα καθημερινότητας) και μεις, που χρόνια καταφεύγουμε αναγκαστικά για να επιβιώσουμε ή για να προκόψουμε στη ζωή και στην εκπλήρωση των στόχων μας σε ένα ειδεχθές πελατειακό σύστημα, έχουμε Ελευθερία;

Πώς προκύπτει Ελευθερία από τα παραπάνω;

Μεγάλη συζήτηση που πρέπει να την κάνει ο καθένας με τον εαυτό του πρώτα – πρώτα και κυρίαρχα με τον εαυτό του. Ευκαιρία να το επανεξετάσουμε ως προς το ελάχιστο αυτήν την Εβδομάδα. Να θεραπεύσουμε την υστερική μυωπία και να δούμε πρεσβυωπικά με καθαρούς ενισχυμένους φακούς την ακριβή ατομική και κοινωνική κατάστασή μας. Αλλιώς, ας αφήσουμε στην άκρη την Ελευθερία διότι αναπόσπαστα απαιτεί – θέλει Αρετή και Τόλμη, και για άλλη μια φορά ας επαναλάβουμε όλοι μαζί φωναχτά το πλέον διαχρονικά εφαρμόσιμο κοινότυπο σύγχρονο «ρητό»: “Αφού δεν πρόκειται να αποφύγουμε τον ομαδικό και ατομικό βιασμό μας ας δούμε πώς θα τον Απολαύσουμε.”

*Δημοσιογράφος

Πηγή: http://enallaktikidrasi.com