- Ποίημα της Μαρίας Μπαριτάκη-Τσίκουλου αφιερωμένο στη μνήμη του πατέρα της
Στ’ ουρανού την πόρτα στέκω, να σε δω να μου γελάς, μες’ στα χέρια σου να ρέει, το νερό που λαχταράς.
Σε μυρίζω, σε θυμάμαι, σου γελώ και σε κοιτώ, να ανταμώσουμε ζητάω, έστω λίγο, για λεπτό.
Να μου δώσεις απ’ το χέρι, απ’ την χούφτα σου να πιω, όπως μου έδινες μικρούλα, στην τσουλήθρα, στο κουτσό.
Δεν στο είχα πει ποτέ μου, πόσο τόσο σε αγαπώ, είχα
ήρωα Πατέρα, στην αρρώστια, στον καιρό.
Δεν στο είχα πει ποτέ μου, πόσο τόσο σε αγαπώ, είχα
ήρωα Πατέρα, στην αρρώστια, στον καιρό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.