O ΘΑΝΑΤΟΣ ΕΝΟΣ ΕΘΝΟΥΣ!

James George Yatras, Strategic Culture
[Άμεσα αφορά την Ελλάδα και το σύνολο του Δυτικού τουλάχιστον κόσμου ή κατωτέρω ανάλυση της υπαρξιακής πολιτιστικής σύγκρουσης που διχάζει τώρα την Αμερική και που τα ΜΜΕ υπηρεσίας του «Συστήματος» παρουσίασαν διεθνώς ως έκρηξη ρατσιστικής βίας υπό την προεδρία Τραμπ. Ο Ελληνικής καταγωγής Αμερικανός αρθρογράφος είναι γνωστός δημοσιολόγος, πρώην διπλωμάτης και πρώην σύμβουλος εξωτερικής πολιτικής της ηγεσίας του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Ο Έλληνας αναγνώστης θα αναγνωρίσει πολλά οικεία στοιχεία μεθοδικά εισαγομένου εθνικού εκφυλισμού, σε ένα κείμενο όπου ο ομογενής κ. Γιατράς προσφέρει τροφή για σκέψη και σοβαρό προβληματισμό]

Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού*
Κάθε ζωντανό έθνος έχει ανάγκη συμβόλων. Αυτά μας λένε ποιοι είμαστε ως ένας λαός, σε τι πιστεύουμε και σε ποια βάση οργανώνουμε τον κοινό μας βίο.
Αυτή η πραγματικότητα φαίνεται να είναι καθαρά αντιληπτή από την σημερινή ηγεσία της Ρωσίας. Ιδιαίτερα από τον Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν, που ανορθώνει και επανενώνει μια χώρα διχασμένη από τρείς γενεές εχθρότητας μεταξύ ερυθρών και λευκών, για να επιτύχει μιαν εθνική σύνθεση.
Σε σχέση με την πνευματική διάσταση, αυτό σήμαινε πρώτα από όλα την επανένωση της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, μεταξύ του Πατριαρχείου της Μόσχας και της Εξωχώριας Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, που είχε την έδρα της στη Νέα Υόρκη. Εσήμαινε επίσης την ανοικοδόμηση του Καθεδρικού Ναού του Σωτήρος, που ανατίναξαν οι κομμουνιστές το 1931 και που –όχι συμπτωματικά- υπήρξε πρόσφατα στόχος απόπειρας βεβήλωσης από εκφυλισμένες (γυμνές φεμινίστριες), υπό τις ζητωκραυγές των Δυτικών υπερασπιστών της δημοκρατίας.
Επίσης σημαντικά είναι τα πολιτικά και στρατιωτικά σύμβολα. Μετά το 1991 υπήρξαν ορισμένοι που ήθελαν την αμείλικτη εξαφάνιση κάθε ίχνους της κομμουνιστικής εποχής, κατά τον ίδιο τρόπο που και οι μπολσεβίκοι είχαν θελήσει να γδάρουν (κατά την έκφραση του Σολζενίτσιν) το παλαιό πρόσωπο της Ρωσίας και να το αντικαταστήσουν με ένα νέο, υποκατάστατο σοβιετικό πρόσωπο. Αλλά η σωφροσύνη επεκράτησε. Ο εθνικός ύμνος, που υιοθετήθηκε το 2001, διατηρεί την σοβιετική μελωδία αλλά με νέους στίχους (γραμμένους από τον Σεργκέι Μιχάλκωφ, που μαζί με τον Γκαμπριέλ Ελ-Ρετζιστάν είχε γράψει και τους αρχικούς στίχους το 1944!) –βγήκαν οι Λένιν και Στάλιν και εισήλθε ο Θεός. Η παλαιά πρωτεύουσα είναι και πάλι Αγία Πετρούπολη, αλλά η περιβάλλουσα περιφέρεια παραμένει Λένινγκραντ. O ερυθρός αστέρας είναι το εθνόσημο στα στρατιωτικά αεροπλάνα και οχήματα της Ρωσίας, ενώ ο σταυρός του Αγίου Ανδρέου είναι η σημαία του στόλου. Ερυθροί αστέρες παραμένουν επίσης στις κορυφές των πύργων του Κρεμλίνου, ενώ η εικόνα του Χριστού του Σμολένσκ φυλάσσει την Πύλη του Σωτήρος στο Κρεμλίνο. Η Κόκκινη Σημαία, που ανυψώθηκε θριαμβευτικά στο Ράϊχσταγκ το 1945, ηγείται της παρέλασης στην επέτειο της νίκης. Τα λείψανα των εξόριστων Διοικητών του στρατού των Λευκορώσων, όπως του Αντόν Ντενίκιν και Βλαντιμίρ Κάπελ, επαναπατρίστηκαν και ενταφιάστηκαν με τιμές στην πατρική γη.
Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά θα μου άρεσε να νομίζω πως η Ρωσία άντλησε δίδαγμα από αυτό που ως πρόσφατα ήταν το αμερικανικό παράδειγμα. Στην ομιλία των εγκαινίων της δεύτερης προεδρίας του τον Μάρτιο του 1865, ενώ «ο αδελφικός πόλεμος» έβαινε προς το τέλος του, ο Αβραάμ Λίνκολν μίλησε για την ανάγκη «να επιδέσουμε τα τραύματα του έθνους». Στην προσπάθεια να το κάνουμε, τίποτα δεν ήταν σημαντικότερο από το να τιμήσουμε τους ήρωες τόσο των Βορείων όσο και των Νοτίων, γεγονός που συγκινητικά αναδείχτηκε δεκαετίες αργότερα με τις «συνάξεις των βετεράνων στο Γκέτυσμπεργκ».
Βέβαια αυτά δεν διαγράφουν το γεγονός ότι η υπεράσπιση του δουλείας έπαιξε κυρίαρχο ρόλο στην αποσχιστική απόπειρα των Νοτίων, ούτε παρακάμπτουν το συνταγματικό ερώτημα εάν είχαν νομικά το δικαίωμα της απόσχισης. ( Ίσως σήμερα η Καλιφόρνια να έχει καλύτερη τύχη στον δρόμο της εξόδου. Αdios amigos!) Ούτε συγκαλύπτουν την αντιμετώπιση της Ανοικοδόμησης από τους Νοτίους ως εχθρική, ένοπλη κατοχή, ούτε την επιβολή του φυλετικού διαχωρισμού από τον Τζιμ Κρόου μόλις αποχώρησε ο ομοσπονδιακός στρατός και ανέλαβε την εξουσία το Δημοκρατικό Κόμμα. Αλλά το γεγονός παραμένει ότι ο μύθος της συμφιλίωσης Βορρά-Νότου σε ένα επανενωμένο Αμερικανικό έθνος, υπήρξε το θεμέλιο της ανάδειξής μας σε οικονομικό γίγαντα στα τέλη του 19ουαιώνα, σε παγκόσμια δύναμη στον 20ό (σε βάρος της ετοιμόρροπης ισπανικής αυτοκρατορίας, με την γιορτασμένη στρατιωτική συνδρομή των Νοτίων) και κυρίαρχη δύναμη μετά δυο νικηφόρους παγκόσμιους πολέμους.
Αυτήν την Αμερική μπορεί σύντομα να την έχουν πάρει οι άνεμοι. Η βία στη Σαρλότεσβιλ, η καταστροφή του μνημείου των Ομοσπονδιακών από τον όχλο στο Ντάρχαμ, το ξερίζωμα τεσσάρων μνημείων στην Βαλτιμόρη (που έχει ένα από τα ψηλότερα αμερικανικά ποσοστά ανθρωποκτονιών) υπό τον δειλό μανδύα της νύχτας και κραυγές για την καταστροφή πολλών άλλων, είναι ταυτόχρονα οι σπασμοί θανάτου της παλαιάς Αμερικής, που ήταν χτισμένη στην ιδέα ενός έθνους και οι οδύνες γέννας μιας νέας ασύνορης, πολυεθνικής, πολύγλωσσης, πολυθρησκευτικής, πολυσεξικής, ανίστορης, ψευδο-Αμερικής που γεννάται τώρα μέσα στη βία και την ανομία.
Αυτός που λέει Άλφα υποχρεούται να πει Βήτα. Όταν κάποιος δέχεται την δαιμονοποίηση μέρους της ιστορίας μας και θέτει αυτούς που την υπερασπίζονται πέρα από τα όρια της νόμιμης συζήτησης, δεν θα πρέπει να ξαφνιάζεται όταν ξεσπά η αλαζονική βία των νικητών. Και αυτή παίρνει δύο μορφές: τους μηδενιστές τραμπούκους των δρόμων –κατ’ όνομα «αντιφασιστές» και «υπερασπιστές των μαύρων»- και τις αρχές ( τις κυβερνητικές και τα ΜΜΕ, τουτέστιν τον βάλτο) που τους εξασφαλίζουν ασυλία για βίαιη, εγκληματική δράση.

Και είναι επί το έργο αυτό επί μήνες, πολύ πριν τη Σαρλότεσβιλ, σε όλη τη χώρα, χωρίς ούτε ματιά από το κόμμα που υποτίθεται έχει τον πλήρη έλεγχο της ομοσπονδιακής κυβέρνησης. Τα συνταγματικά μας δικαιώματα ως Αμερικανών τελειώνουν εκεί όπου ένας μαυροφορεμένος μασκοφόρος τραμπούκος επιλέξει να βάλει την γροθιά ή το ρόπαλο του, ( ή της, ή όποιου ακαθόριστου γένους ανήκει). Που είναι η δικαστική έρευνα των παραβιάσεων πολιτικών δικαιωμάτων από την κατευθυνόμενη οργανωμένη βαρβαρότητα; Ή θα υπάρξει ποτέ μια τέτοια έρευνα του υπουργείου Δικαιοσύνης, που να περιλαμβάνει και την πτυχή Σόρος σε αυτήν την υπόθεση; Αν όχι, τι τον έχουμε τον Νόμο περί Διεφθαρμένων Οργανώσεων υπό Εγκληματική Επιρροή;
Ασφαλώς η εμφάνιση γνήσιων ρατσιστών σε επίδειξη στην Σαρλότεσβιλ πρόσφερε το τέλειο πρόσχημα σ’ αυτό το πλήθος, αλλά δεν ήταν η αιτία. Μακράν από του να αποτρέπει την βίαιη, επαναστατική κατάργηση της ιστορικής Αμερικής, με την υποκίνηση κάποιας αντίδρασης, οι οργανωτές της συγκέντρωσης «Οργανώστε τη Δεξιά» στη Σαρλότεσβιλ επιτάχυναν την επανάσταση. Είναι μια επανάσταση που συμπορεύεται με το εξελισσόμενο αντισυνταγματικό πραξικόπημα «Ρωσιαγκέϊτ» κατά του προέδρου Τραμπ, ο οποίος αποτελεί την τελευταία ελπίδα για την διάσωση του ιστορικού Αμερικανικού έθνους. Εάν αυτός απομακρυνθεί και το καλό και κόσμιο αντι-Τραμπ ρεπουμπλικανικό κόμμα αποκατασταθεί, ευχαρίστως θα ενώσουν τα χέρια με τούς δημοκρατικούς και τα ΜΜΕ, τα φιλαράκια τους στο τέλμα, για να σύρουν στον πάτο ότι μένει από την Αμερική.
Εάν κανείς δελεάζεται να ελπίζει ότι η νέα Αμερική θα είναι περισσότερο ειρηνική στη διεθνή σκηνή, θα πρέπει να το ξανασκεφτεί. Δεν είναι σύμπτωση που οι δυνάμεις που αγωνίζονται να ρίξουν τον Τραμπ και ταυτόχρονα να ανακαθορίσουν την ταυτότητα της χώρας μας είναι σχεδόν ομογάλακτες με εκείνες που θέλουν την Αμερική να επιβάλει στον πλανήτη «τις αξίες μας», δηλαδή τις δικές τους αξίες. Όπως το έγραψα, προ εικοσαετίας σχεδόν, υπό κάπως διαφορετικές περιστάσεις, αυτή η ψευδής «Αμερική» είναι η εμπροσθοφυλακή του φασισμού «ουράνιο τόξο», στο εσωτερικό και στο κόσμο.
Αναμφίβολα την ίδια φοβερή προαίσθηση θα είχαν οι Ρώσοι το 1920, όταν είδαν την χώρα τους να θυσιάζεται αιματηρά στον βωμό μιας διεθνιστικής ιδεολογίας. Κατά κάποιο τρόπο, αφού κατέβαλαν ένα αφάνταστο τίμημα σε πόλεμο και καταπίεση, ανέκυψαν, τρία τέταρτα αιώνα αργότερα, πάντοτε ενθυμούμενοι (όπως το είχε πεί ο στρατηγός Αλεξάντερ Λέμπεντ) πώς να «αισθάνονται πάλι σαν Ρώσοι».
Αν αποτύχουμε να αποφύγουμε την επικείμενη μακριά νύχτα, θα είμαστε άραγε το ίδιο τυχεροί εμείς οι Αμερικανοί;

strategic-culture.org

Μιχαήλ Στυλιανού
*Δημοσιογράφος από τό 1953, με τριεθνή επαγγελματική διαδρομή και σε επιτελικές θέσεις. Μεταξύ των οποίων Δ/ντής της ελληνικής εκπομπής της γαλλικής κρατικής ραδιοφωνίας κατά τη διάρκεια της χούντας, Σύμβουλος Τύπου της Ελληνικής Πρεσβείας στο Παρίσι και Γεν. Δ/ντής του ΑΠΕ.

Πηγή: ithesis.gr