ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΤΑΓΚΟΣ
«Μακριά από μας» κάθε σκέψη για περιορισμό των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Ιδιαίτερα σε μια εποχή που η ραγδαία ανάπτυξη της τεχνολογίας, σε συνδυασμό με την εδραίωση του νεοφιλελευθερισμού, τα απειλεί πολύ σοβαρά σε ολόκληρο τον κόσμο. Αλλά αυτά τα ζητήματα, όπως και η αχαλίνωτη παγκοσμιοποίηση, δεν απασχολούν εδώ ούτε την πολιτική τάξη, ούτε τη συνδικαλιστική νομενκλατούρα, ούτε γενικότερα την κοινωνία.
Εδώ κυριαρχούν ακόμη –και πλήρως– η μικροπολιτική και το συντεχνιακό συμφέρον, όπως αποδεικνύεται καθημερινά από τον δημόσιο διάλογο. Η Ελλάδα βρίσκεται ακόμη στο χθες, το σήμερα είναι αλλοτριωμένο από στενόμυαλες ιδιομορφίες και το αύριο δεν απασχολεί, σαν να είναι πολύ μακριά. Κλασικό παράδειγμα, το τεράστιο πρόβλημα της υπογεννητικότητας...
Μεταξύ των πάμπολλων στρεβλώσεων που διαμορφώνουν τη σημερινή «ελληνική πραγματικότητα» είναι και η έννοια της απεργίας. Του έσχατου δηλαδή μέσου διεκδίκησης που έχουν οι απανταχού εργαζόμενοι. Είτε προκειμένου να εξασφαλίσουν καλύτερες αποδοχές ή συνθήκες εργασίας, είτε για να αμυνθούν όταν κινδυνεύουν να χάσουν κάποια από τα λογικά, ή όχι, κεκτημένα τους. Υποτίθεται όμως ότι, ως έσχατο μέσο, οι εργαζόμενοι φτάνουν στην απεργία, πρώτον, αφού εξαντλήσουν όλες τις άλλες δυνατότητες και εφόσον ο διάλογος με την κάθε είδους εργοδοσία καταλήξει σε πλήρες αδιέξοδο, δεύτερον, ότι την αποφασίζει η πλειοψηφία τους –καθώς η απεργία προϋποθέτει και δική τους θυσία αφού κόβονται τα μεροκάματα όσο διαρκεί–, τρίτον, λαμβάνοντας υπ’ όψιν και τη δική τους κοινωνική ευθύνη.
Είναι πασίγνωστο ότι στην Ελλάδα τα πράγματα δεν λειτουργούν με αυτό τον τρόπο, αφού και η λογική και η κοινωνική ευθύνη αποτελούν έννοιες σε ανεπάρκεια. Αφενός η απεργία από έσχατο μέσο έχει «αναβαθμιστεί» σε πρώτο, αφετέρου έχει πάρει διάφορες μορφές, χάνοντας ουσιαστικά το βασικό νόημά της. Βλέπουμε και ζούμε απεργίες στενά κομματικές, επίσης στενά τοπικές (π.χ. σε ένα δήμο γιατί η τοπική ομάδα έπεσε μία κατηγορία στο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου), ευρύτερα πολιτικές, ευκαιρίας για δράση «μπαχαλάκηδων», συμπαράστασης τρίτων, συμβολικές (όπως συνήθως αποκαλούνται και διάφορες καταλήψεις υπουργείων), τιμωρητικές που ταλαιπωρούν το κοινό (στα μέσα μαζικής μεταφοράς, όπως η αυριανή) και φυσικά διεκδικήσεων πέρα από κάθε λογική. Πολύ συχνά οι τελευταίες πυροδοτούνται από την πιθανή απώλεια παράλογων «κεκτημένων» ή από διεκδικήσεις εξίσου παράλογων προνομίων.
Υπάρχουν στοιχεία για τον τεράστιο αριθμό των απεργιακών κινητοποιήσεων στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια και το σημαντικότερο είναι ότι οι περισσότερες από αυτές έχουν σχέση με τον δημόσιο τομέα. Εκεί επικρατεί ο μεγάλος αναβρασμός, παρ’ όλο που τα δεινά της κρίσης και των αυθαιρεσιών έχουν επιπέσει στα κεφάλια των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα. Στον ιδιωτικό τομέα όμως, ο οποίος κυριαρχείται σε συντριπτικό ποσοστό από μικρομεσαίες επιχειρήσεις που απασχολούν λίγα άτομα, οι εργαζόμενοι σπανίως τολμούν να απεργήσουν, από τον φόβο απόλυσης, και όπου το επιχείρησαν σε μεγαλύτερες με αλόγιστη ενθάρρυνση κομμάτων (Pirelli παλιότερα, Χαλυβουργία Ελλάδος σχετικά πιο πρόσφατα), τα αποτελέσματα ήταν αρνητικά και συνέβαλαν στο κλείσιμο των επιχειρήσεων αυτών.
Στον δημόσιο τομέα, όπου το καθεστώς έχει διαμορφωθεί στη βάση πελατειακών σχέσεων από συστάσεως ελληνικού κράτους, τέτοια ρίσκα δεν υπάρχουν για τους εργαζομένους. Οι συνδικαλιστές και η βάση τους γνωρίζουν πολύ καλά πως δεν διατρέχουν κανένα κίνδυνο, ούτε καν της απώλειας ημερομισθίων κατά τη διάρκεια των απεργιών. Γνωρίζουν όλα τα τερτίπια για να απεργούν εκ του ασφαλούς, όποτε θέλουν και για όποιο λόγο –πραγματικό ή όχι– προφασίζονται. Γι’ αυτό και μετέτρεψαν την απεργία από έσχατο μέσο σε πρώτο. Άλλωστε, ο διάλογος σε λογική βάση δεν ήταν ποτέ χαρακτηριστικό του ΄Ελληνα. Εξ ου και η στρέβλωση της έννοιας της απεργίας στην Ελλάδα.
Πηγή: kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.