ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΟΥ ΣΧΕΔΙΟΥ ΑΝΑΝ!

ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ

Όχι, μην πηγαίνει ο νους σας στο κακό. Κρύβεται στη γωνία, μόνο για να μιλήσει στο τηλέφωνο – τίποτε άλλο.

Κάθε μέρα και χειρότερα, στο εσωτερικό μέτωπο του Μακεδονικού. Χθες, λ.χ., βγήκε ο Απόστολος Γκλέτσος και είπε ότι αν δοθεί το όνομα της Μακεδονίας στην ΠΓΔΜ θα είναι «η αρχή του τέλους του έθνους μας» – σημειώστε, δε, ότι διετύπωσε τη συγκεκριμένη εκτίμηση «τελείως ρεαλιστικά», όπως τόνισε.
Γι’ αυτό και απηύθυνε προειδοποίηση: θα παραιτηθεί από δήμαρχος Στυλίδας αν συμβεί κάτι τέτοιο. Ολοι γνωρίζουμε τι σημαίνει αυτό, αλλά να τα διατρέξω εν τάχει: κατάρρευση της κυβέρνησης σε Αθήνα και Σκόπια, έκτακτη σύγκληση του Σ.Α. του ΟΗΕ, παρέμβαση της Ουάσιγκτον για την επιστροφή του Γκλέτσου στα καθήκοντά του κ.λπ. (Και αυτά «τελείως ρεαλιστικά», εννοείται...)

Από την άλλη, ο Π. Καμμένος ρίχνει και αυτός μια βόλτα στο σούπερ μάρκετ της Ιστορίας, για να διαλέξει όνομα της αρεσκείας του – το έκαναν και άλλοι πριν από αυτόν, που ψώνισαν «Δακία» και «Μοισία». Ο υπουργός Αμύνης ψώνισε «Βαρντάρσκα» του 1937· γιατί όχι; Ετσι αντιλαμβανόμαστε την Ιστορία στην Ελλάδα, σαν ένα αιώνιο ιερό κείμενο, που δεν αλλάζει και υφίσταται εκτός της διάστασης χρόνου, από το οποίο μπορεί να διαλέξει ο καθένας ό,τι τον βολεύει για την περίσταση – σαν Κοράνι, με μια λέξη.

Προφανώς, η σύνθετη ονομασία θα περιέχει τον όρο Μακεδονία, αφού η στασιμότητα, την οποία εμείς επιδιώξαμε, έκανε τις περισσότερες χώρες του κόσμου να αναγνωρίσουν την ΠΓΔΜ ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Εξίσου προφανές και ότι, εφόσον συζητούμε σύνθετη ονομασία, δεχόμαστε ότι δεν υπάρχει ελληνική αποκλειστικότητα στη Μακεδονία ως γεωγραφικό όρο. Ουσιαστικά, το έχουμε δεχθεί εδώ και δέκα χρόνια περίπου, αλλά όταν το ακούμε από τον Ντιμιτρόφ φρικάρουμε. Άγνοια, λοιπόν, η οποία σε μεγάλο βαθμό είναι άγνοια της Ιστορίας, καθώς και έλλειψη αυτοπεποίθησης (η περίπτωση Γκλέτσου). Αυτά είναι τα δύο μεγάλα εμπόδια στο εσωτερικό της χώρας για έναν έντιμο συμβιβασμό με τα Σκόπια, επί τη βάσει της δικής μας θέσης του 2008.

Οι Ρώσοι, που είναι ασύγκριτα πιο αδίστακτοι από τους Αμερικανούς, το καταλαβαίνουν αυτό και βλέπουν, επίσης, ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα στη διαδικασία επίλυσης είναι τελικά η ελληνική κοινή γνώμη. Για τον λόγο αυτόν βγήκε ο Λαβρόφ να υποδαυλίσει τον ελληνικό εθνικισμό με τόσο απροσχημάτιστο τρόπο. Ξέρει όμως ότι, εδώ, υπάρχουν μεγάλοι πληθυσμοί σανοφάγων (που μεταναστεύουν ανά εκλογές από κόμμα σε κόμμα, περίπου όπως τα αφρικανικά γκνου...) και τους οποίους σε μεγάλο βαθμό διαπνέει ο θαυμασμός για τη Ρωσία – κάτι που, επίσης, οφείλεται σε άγνοια Ιστορίας.

Κάθε μέρα, όσο ανοίγει η συζήτηση για το Μακεδονικό και πλησιάζουμε κάποιες αλήθειες από τις οποίες κρυβόμαστε επί 25 χρόνια, προσωπικώς μου ενισχύεται η υποψία ότι θα έχουμε επανάληψη της περιπέτειας με το σχέδιο Ανάν. Σαν τους βουδιστές, επαναλαμβάνουμε μηχανικά το mantra στο οποίο έχουμε καταλήξει («διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία», στο Κυπριακό - «σύνθετη ονομασία για κάθε χρήση», στο Μακεδονικό) χωρίς να δίνουμε περιεχόμενο στους όρους. Ετσι, όταν φτάνει η ώρα της αλήθειας και βλέπουμε τη μορφή αυτού που ζητούσαμε, κάνουμε πίσω. Προς τα εκεί πηγαίνει πάλι, φοβάμαι...

Bubbly

H Θεοδώρα Μεγαλοοικονόμου, η βουλευτίνα που υπερψήφισε το πολυνομοσχέδιο και από χθες συνεργάζεται πια με τον ΣΥΡΙΖΑ, ανήκει σε μια συγκεκριμένη κατηγορία κυριών, η οποία στα αγγλικά ονομάζεται με τη λέξη του τίτλου. Bubbly, όπως η σαμπάνια. Πάντα ζωηρή, σπιρτόζα και εύθυμη, αλλά και ευέξαπτη, μα προπαντός φλύαρη: το ανοίγει και δεν το κλείνει. Με δυο λόγια, ελαφρώς τραλαλά. Θα ταιριάξει λοιπόν μια χαρά με την παρέα των κοριτσιών που θα βρει εκεί που πήγε: Θεανώ, Τασία, ΄Ολγα, Εύη (Καρακώστα) κ.ά. Σίγουρα, θα έχει πολλά να κουβεντιάσει μαζί τους, για ώρες ατελείωτες.

Η κ. Μεγαλοοικονόμου αποπνέει αυτοπεποίθηση και ναρκισσισμό – κάτι που φαίνεται στην ευκολία με την οποία μιλάει για προσωπικά της θέματα, αλλά και στην ευχαρίστηση που της προξενεί η δημόσια εξομολόγηση. Η περιδιάβαση των κατά καιρούς συνεντεύξεών της είναι μια διασκεδαστική διαδικασία. Αφηγείται με έκδηλη ικανοποίηση τις ανατροπές στον πολυκύμαντο βίο της· πώς γνώρισε τον άνδρα της και του έσωσε τη ζωή· πώς απήγγελλε στίχους από το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» στη νονά της, τη Σοφία Βέμπο· πώς ονειρευόταν να γίνει ηθοποιός, αλλά ο πατέρας της δεν το επέτρεψε – κάτι που όμως έγινε τελικά, μέσω της εκλογής της στη Βουλή. Το καλύτερό μου, ωστόσο, από όσα διάβασα για την κ. Μεγαλοοικονόμου, ήταν πως κάποτε, εξαιτίας της οικονομικής καταστροφής που υπέστη, έγινε η ίδια εκατό κιλά, τρώγοντας «σαρδέλες με μαρμελάδα».

Βεβαίως, είναι και φιλόδοξη. Όλοι θυμόμαστε, υποθέτω, πως κάποτε στη Βουλή, κληθείσα να μιλήσει ως εισηγήτρια σε ένα νομοσχέδιο, εκείνη προσπέρασε το βήμα του ομιλητή και πήγε να καθίσει στο προεδρείο. Γι’ αυτό και πήρε «μεταγραφή» στον ΣΥΡΙΖΑ· το θεωρεί προβιβασμό. Εδώ που τα λέμε, ίσως να είναι κιόλας· με την έννοια ότι το επεισόδιο Μεγαλοοικονόμου είναι μία ακόμη ψηφίδα στη σταδιακή και οδυνηρή πασοκοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ. Για τους ίδιους, η διαδικασία της μεταμόρφωσης είναι ασφαλώς μια βελτίωση: περνούν από το 1917 στο 1981 – δεν είναι ευκαταφρόνητη πρόοδος! Για τη χώρα, όμως, η απρόθυμη πασοκοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι παρά ένας αναχρονισμός – όπως και η κ. Μεγαλοοικονόμου, που τόσο εμφανώς ανήκει σε μια περασμένη εποχή. 

Το 1981 δεν μπορεί να είναι η απάντηση στον κόσμο του 2018.