ΤΑ ΤΡΙΑ ΣΤΑΔΙΑ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΑΦΥΠΝΙΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΟΥΕΪΝ ΝΤΑΪΕΡ!

Το σύμπαν είναι πλήρες και τέλειο. Δεν υπάρχουν λάθη σε αυτό και τίποτα δεν γίνεται τυχαία. Είναι μια ολότητα εξαιρετικά συγχρονισμένη. Για να καταλάβουμε αυτή τη Συγχρονικότητα και να την εφαρμόσουμε, είμαστε υποχρεωμένοι να απεμπολίσουμε ορισμένες από τις παλιές ιδέες μας και αντιλήψεις μας και να αναθεωρήσουμε όσα πιστεύαμε για τις συμπτώσεις, τα λάθη και την πεποίθησή μας ότι ο άνθρωπος είναι ατελές ον.

Ίσως, για τους περισσότερους η αρχή της ολότητας και της σύνδεσης κάθε νοήμονος όντος μέσα στο σύμπαν να μοιάζει υπερβολική και να προτιμούν να αντιλαμβάνονται κάθε γεγονός ως τυχαίο και λανθασμένο. Σπάνια εντοπίζουν τη Σοφία στην λειτουργία του σύμπαντος και τους είναι πιο εύκολο να πιστεύουν ότι οι ανεξήγητες συμπτώσεις συμβαίνουν χωρίς κάποιο ιδιαίτερο λόγο.

Είναι γεγονός πως όσο περισσότερο αφηνόμαστε και επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να ρέουν στο ενεργειακό σύστημα του σύμπαντος, τόσο περισσότερο μπορούμε να αφυπνισθούμε. Τελικά, παύουμε να αιφνιδιαζόμαστε από τα τυχαία γεγονότα και τα συμπεριλαμβάνουμε στα κομμάτια της μυστηριώδους τελειότητας της ύπαρξής μας.

Συμβαίνει κάποιες φορές να σκεφτόμαστε κάποιον και να μας παίρνει τηλέφωνο. Άλλες φορές μας τυχαίνουν συμπτώσεις που ποτέ δεν είμαστε σε θέση να εξηγήσουμε, μα αν κοιτάξουμε προς τα πίσω και κάνουμε μια ανασκόπηση, θα καταλάβουμε καλά το λόγο.

Υπάρχει ένας ρυθμός στο σύμπαν και όταν έχουμε ηρεμία μέσα μας, μπορούμε να βιώσουμε πως αποτελούμε ένα μέρος του τέλειου αυτού ρυθμού. Οι σκέψεις λογίζονται ως ενέργειες που αλληλεπιδρούν, όχι από σύμπτωση, αλλά επειδή εμείς είμαστε τόσο η πηγή της ατομικής σκέψης όσο ένα μέρος της καθολικής σκέψης.

Η ικανότητα να σκεφτόμαστε μας δίνει τη δυνατότητα να συνδέουμε το δρόμο της ζωής μας με τις σκέψεις που επιλέγουμε.

Από τη στιγμή της αφύπνισης και μετά, οι συμπτώσεις δεν αποτελούν πλέον έκπληξη. Είναι καλοδεχούμενες και τις περιμένουμε. Μας μεταμορφώνουν σύμφωνα με τη βούλησή μας. Η συγχρονικότητα στη ζωή μας καλλιεργεί την θεία σχέση μας με το αόρατο και άμορφο κόσμο. Η ικανότητά μας να σκεφτόμαστε και ο τρόπος που το κάνουμε αναδιαμορφώνει και ανακατευθύνει όλη μας τη ζωή.

Διαβάστε τα 3 στάδια της πνευματικής Αφύπνισης :

Στάδιο Πρώτο: Αναζητώντας το μονοπάτι.

Έρχεται κάποια στιγμή που για κάποιους λόγους η καρδιά μας πληγώνεται, βιώνουμε ένα τραύμα που αισθανόμαστε ότι ποτέ δεν θα αντεπεξέλθουμε. Το μυαλό μας μοιάζει να εργάζεται εναντίον μας κάνοντας ατέλειωτες οδυνηρές σκέψεις για την κατάστασή μας και το μέλλον φαντάζει τρομερό και αβέβαιο. Πηγή όλων αυτών ίσως είναι μια ρομαντική κρίση, ένα διαζύγιο, μια οικονομική καταστροφή, μια ασθένεια ή ένα ατύχημα. Δεν είμαστε σε κατάσταση να κρίνουμε αντικειμενικά.

Η θλίψη μας ακινητοποιεί για μεγάλο χρονικό διάστημα. Το μυαλό μας επικεντρώνεται στις καταστροφικές πτυχές της κατάστασης και δεν είμαστε σε θέση να δράσουμε αποτελεσματικά. Δεν κοιμόμαστε και μας κόβεται η όρεξή. Δεν κάνουμε σχέδια για να ξεπεράσουμε την κατάσταση. Επικεντρώνουμε τη σκέψη μας στο πόσο λάθος είναι αυτό που μας συνέβη, στην οδυνηρή του φύση και στα τρομερά πράγματα που πρόκειται να μας προκαλέσει στο μέλλον. Οι συμβουλές των φίλων δεν μας ικανοποιούν συνήθως μας οδηγούν στο θυμό και την απογοήτευση. Δεν μπορούμε να βρούμε καμία διέξοδο από τη μιζέρια μας στην οποία εγκλωβιστήκαμε.

Αυτή είναι μια τυπική αντίδραση κάποιου που πορεύεται στη ζωή του πιστεύοντας ότι η ζωή καθοδηγείται από εξωτερικούς κανόνες και από τις γνώμες άλλων. Δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι αυτό το τραυματικό γεγονός κρύβει ένα πολύτιμο μάθημα. Απορρίπτουμε την ιδέα πως κάποια μέρα θα θυμόμαστε αυτήν την εμπειρία ως αναγκαίο βήμα για την εξέλιξή μας. Απλά επιλέγουμε να βυθιζόμαστε στο σκοτάδι των σκέψεών μας, πιστεύοντας ότι κάποιος ή κάτι έξω από μας είναι ο υπαίτιος αυτού του πόνου και ζητάμε αλλαγές στις συναναστροφές και στην εμφάνισή μας.

Διακατεχόμαστε από τα τραύματα μας

Συνοψίζοντας, σε αυτό το σημείο της αναζήτησης της προσωπική μας αφύπνισης είμαστε υποχείρια των τραυμάτων μας. Πιστεύουμε, στην ουσία, ότι οι περιστάσεις και τα γεγονότα είναι αυτά που μας κάνουν δυστυχισμένους και δεν αντιλαμβανόμαστε πως ο τρόπος που προσεγγίζουμε και ερμηνεύουμε αυτά τα γεγονότα μας προκαλούν τη δυστυχία. Δεν είμαστε σε θέση να καταλάβουμε ότι μπορεί να υπάρχει ένα χάρισμα στο δράμα που εξελίσσεται στην παρούσα στιγμή.

Δεύτερο Στάδιο: Η μέση κατάσταση.

Καθώς γινόμαστε πιο αφυπνισμένοι, χρησιμοποιούμε τη δύναμή μας για να δημιουργήσουμε τον κόσμο μας μέσω της σκέψης με έναν αρκετά πιο υπερβατικό τρόπο. Κοιτάζοντας πίσω, βλέπουμε πως τελικά είχαμε όφελος από όσα συνέβησαν. Το διαζύγιο που νομίζαμε ότι ποτέ δεν θα ξεπερνούσαμε, φαίνεται τώρα να ήταν το καλύτερο πράγμα που μας συνέβη ποτέ. Οι νεανικές κρίσεις που φοβόμασταν πως είναι απειλητικές για τη ζωή μας τότε, σήμερα μοιάζουν φυσικό στάδιο της ανάπτυξης μας. Ο αγώνας με τον εθισμό στο αλκοόλ που μας κατέστρεφε τη ζωή είναι πλέον το πιο σημαντικό βραβείο που πήραμε ποτέ, μας δίδαξε πόση δύναμη κρύβαμε πραγματικά βαθιά μέσα μας.

Η χρεοκοπία είναι πλέον ο απαραίτητος καταλύτης που μας προκάλεσε την μεταστροφή προς έναν πιο ικανοποιητικό τρόπο ζωής. Η σοβαρή ασθένεια αναγνωρίζεται ως μήνυμα για την επανεξέταση των προτεραιοτήτων που έχουμε θέσει.Εκ των υστέρων, βλέπουμε πως τα πάντα κρύβουν ένα νόημα που μας οδηγεί στα επόμενα στάδια της ζωής.

Το μέσο στάδιο της αφύπνισης

Το δεύτερο Στάδιο είναι το μέσο στάδιο της αφύπνισης γιατί αρχίζουμε να κατανοούμε περισσότερα πράγματα. Καθώς πλησιάζουμε σε αυτό το στάδιο αντιλαμβανόμαστε το όφελος που προέκυψε από όσα μας βασάνιζαν λίγο καιρό πιο πριν. Σταματάμε να εστιάζουμε σε σκέψεις για όσα μας λείπουν και να κάνουμε καταστροφικές σκέψεις για το μέλλον. Αντ’ αυτού στρεφόμαστε στην αξία της στιγμής. Άραγε, πως μπορούμε να μετατρέψουμε αυτό που μας συμβαίνει σε μια ευκαιρία χωρίς να χρειάζεται να περάσουμε ένα χρονικό διάστημα ταλαιπωρίας πριν το αντιληφθούμε;

Αυτό αποτελεί ένα σημαντικό βήμα στη διαδικασία της αφύπνισης, και μας βοηθά να δούμε πόσο συγχρονισμένα και συνδεδεμένα είναι τα πάντα γύρω μας. Βέβαια ακόμα βιώνουμε πόνο και δυστυχία, αλλά ταυτόχρονα γνωρίζουμε ότι υπάρχει κάτι θαυμάσιο σε όλο αυτό. Φερόμαστε ευγενικά και αποδεχόμαστε τον εαυτό μας και έχουμε ακόμα τη μεξαλοψυχία να τιμάμε και να αγαπάμε όσους και όσα εμπλέκονται στη δημιουργία του προβλήματος. Μπορεί να μην το καταλαβαίνουμε συνειδητά, μιας και ο πόνος βιώνεται παράλληλα αυτή τη στιγμή, αλλά έχουμε μια ασυνείδητη κρίση και πίστη πως έχει την αξία του.

Το δεύτερο στάδιο, λοιπόν, συνεπάγεται ότι πρέπει να ερμηνεύουμε στην παρούσα στιγμή όλα αυτά που βιώνουμε, αντί να αφήνουμε να περάσουν μεγάλα χρονικά διαστήματα ταλαιπωρίας. Όταν συνειδητοποιήσουμε ότι κάτι καλύτερο κρύβεται στην παρούσα στιγμή, προχωρούμε ευθεία προς την τρίτη και τελική φάση, όπου κατανοούμε την Συγχρονικότητα και όπου παίρνουμε έναν πολύ πιο ενεργό ρόλο στη συνδημιουργία του κόσμου μας

Τρίτο στάδιο: Η αποκάλυψη της Συγχρονικότητας.

Αν το πρώτο στάδιο της αφύπνισης είναι η παρατήρηση με τα μάτια του μέλλοντος της κατανόησης πως κάθε εμπόδιο γίνεται για καλό και στο δεύτερο στάδιο ο εαυτός μας αντιλαμβάνεται και βιώνει την ευλογία που προήλθε από τις δυσκολίες τότε πιθανόν να αναρωτιέστε, «Τι άλλο υπάρχει ; » η απάντηση είναι δύσκολο να γίνει κατανοητή από εκείνους που δεν μπορούν να δουν τίποτα πέρα από την εξωτερική τους μορφή.

Το τρίτο και ανώτατο στάδιο της αφύπνισης μας δίνει την επιλογή της αγνής και αμόλυντης σκέψης. Μας προσφέρει τη δυνατότητα να σκεφτόμαστε χωρίς να αναζητούμε τις αιτίες. Η Συγχρονικότητα μπαίνει σε ένα πλαίσιο αποκαλύπτοντας πως εμείς είμαστε η Σκέψη και όλες οι σκέψεις κατοικούν τόσο εντός όσο και εκτός από εμάς.

Σε αυτό το στάδιο της αφύπνισης, είμαστε σε θέση να αντιλαμβανόμαστε τα εμπόδια που έχουμε μπροστά μας ως απλά «γεγονότα», τα οποία μπορούμε να ελέγξουμε. Σε αυτό το στάδιο, δεν χρειάζεται να βιώνουμε ή να πλησιάζουμε τα εμπόδια για να πάρουμε κάποιο μάθημα ζωής από αυτά. Η αρνητική λέξη «εμπόδιο» αντικαθίσταται από έναν πιο ουδέτερο όρο, το «γεγονός».

Η Σκέψη και το Θείο είναι δυνάμεις του σύμπαντος με τις οποίες μπορούμε να συντονιστούμε, αν πιστέψουμε σε αυτές και αν είμαστε πρόθυμοι. Στην πιο καθαρή μορφή της Συγχρονικότητας, έχουμε την επιλογή να βιώσουμε την κάθε σκέψη ως αγνή σκέψη. Ενεργούμε με βάση τη διαίσθηση ή συνεχίζουμε να ενεργούμε με έναν συγκεκριμένο τρόπο που προκαλεί επιθυμητά σε μας επικείμενα γεγονότα.

Το εσωτερικό μας ένστικτο μας προειδοποιεί προς ποια κατάσταση οδεύουμε και έχουμε την επιλογή για το αν θα συνεχίσουμε ή θα επιστρέψουμε στο σταυροδρόμι για να ακολουθήσουμε άλλη κατεύθυνση. Στην φάση της καθαρής σύμπτωσης γεγονότων, είμαστε σε θέση να παρακάμψουμε το βίωμα με τη σκέψη, χωρίς να εξελιχθούν τα γεγονότα μέχρι το τέλος, αλλά προβλέποντας και παρακάμπτοντάς τα. Κυριολεκτικά τα προσπερνάμε και παίρνουμε το μάθημα από αυτά την παρούσα στιγμή, παρά εκ των υστέρων. Όταν επιτρέπουμε στη Σοφία να ρέει συγχρονισμένα, τότε αυτή έρχεται ως μέρος της τελειότητας, χωρίς να υπάρχει αντίσταση ή άρνηση της παρουσίας της, ρέει μέσα μας φυσικά χωρίς να υπάρχει ανάγκη να εκδηλωθεί εξωτερικά μέσα από επώδυνα γεγονότα.

Έχουμε τη δύναμη να χρησιμοποιήσουμε το μυαλό μας για να κάνουμε το παρόν χαρούμενο και φωτεινό με την ικανότητά του να σκεφτόμαστε. Η απώλεια μιας ιδιαίτερης σχέσης είναι αφόρητη όταν δεν έχουμε εμείς οι ίδιοι καμία σχέση με τον Εαυτό μας. Αυτή είναι η μαγεία της Συγχρονικότητας. Τα τραύματα και τα εμπόδια είναι αυτά τα γεγονότα που μας επιτρέπουν να κατανοήσουμε και να γνωρίσουμε τον Εαυτό μας.

Πηγή: http://share24.gr