Τρίτη 25 Μαρτίου 2014

25η ΜΑΡΤΙΟΥ 1821: ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

  • Απόσπασμα από τον πανηγυρικό της ημέρας που εκφωνήθηκε από τη Διευθύντρια του 2ου Δημοτικού Σχολείου Ζευγολατιού κ. Δήμητρα Τσεπεντζή-Ειδικός Γραμματέας του Συλλόγου Αρκάδων Κορινθίας ''Θ.Κολοκοτρώνης''.
κ. Δήμητρα Τσεπεντζή
Εορτάζουμε σήμερα, με εθνική υπερηφάνεια την επέτειο της 25ης Μαρτίου 1821, την παλιγγενεσία των Ελλήνων και ταυτόχρονα πανηγυρίζουμε, με ιδιαίτερη θρησκευτική ευλάβεια, τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου. Γιορτή της θρησκείας σήμερα, αλλά και γιορτή της πατρίδας. Τι μεγάλη τιμή για την Ελλάδα, αλήθεια, το ταίριασμα αυτό της φωνής του αρχαγγέλου με τη φωνή του επαναστατημένου ραγιά...
Σαν σήμερα, πριν από 2014 χρόνια περίπου, ο αρχάγγελος Γαβριήλ έφερε στην ταπεινή και ενάρετη κόρη από τη Ναζαρέτ, την Παρθένο Μαρία , το πανανθρώπινο μήνυμα ότι “θα γεννήσει τον Υιό του Θεού που θα σώσει τους ανθρώπους από την σκλαβιά της αμαρτίας...”
                                  

Πριν από 193 χρόνια, τέτοιες μέρες ήταν θαρρώ, που οι Έλληνες διάλεξαν να σηκώσουν το λάβαρο της επανάστασης ενάντια στον Τούρκο κατακτητή, ζητώντας από τα βάθη της καρδιάς τους “Λευτεριά ή Θάνατο”. 
Η διπλή αυτή γιορτή έχει σκοπό ν’ αποτίσει φόρο τιμής στην Ελευθερία. Ο Έλληνας ξεκίνησε για να κατακτήσει την πολυπόθητη εξωτερική ελευθερία, αφού επικαλέστηκε την βοήθεια της Παναγίας και είχε ως όπλο ισχυρό την πίστη του στο Χριστό, τη βίωση της εσωτερικής ελευθερίας... Γι' αυτό οι αγωνιστές πρόγονοί μας θυσιάστηκαν έναντι του ανώτερου, υλικά και αριθμητικά, εχθρού, γιατί είχαν την ελπίδα και τη βεβαιότητα ότι ο Χριστός ευλογεί τον αγώνα τους. 
Ας στρέψουμε για λίγο τη σκέψη μας στο παρελθόν, όχι τόσο για μια εθιμοτυπική επανάληψη γεγονότων, όσο για να επισημάνουμε τις δικές μας ευθύνες από τις υποθήκες των προγόνων μας και κυρίως να αντλήσουμε διδάγματα από αυτούς που μέθυσαν με το όραμα της ελευθερίας και της Ελλάδας, γιατί η Ελλάδα είναι κατά τον ποιητή Κώστα Μόντη: 
“τελευταίος θάμνος στον γκρεμνό 
να τον αρπάζει η λευτεριά να κρατιέται”. 
Στη ζωή κάθε έθνους υπάρχουν στιγμές που το καταξιώνουν, το φέρνουν πρόσωπο με πρόσωπο με την ιστορία, στιγμές που το φως χύνεται στις ψυχές των ανθρώπων, αποκτούν καθαρότητα και συνειδητοποιούν την ιστορικότητα και το χρέος τους. Τέτοια μοναδική στιγμή είναι η 25η Μαρτίου 1821.

                                

Είναι αλήθεια πως με την Άλωση της Κωνσταντινούπολης, το ελληνικό στοιχείο ηττήθηκε, αλλά δεν έγινε αποδεκτή αυτή η ήττα. Οι Έλληνες έμειναν χωρίς ταγούς. Ε, και; Δεκάδες οι αφανείς ήρωες που κράτησαν άσβεστη τη σπίθα “ πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα 'ναι”, με την καλλιέργεια της γλώσσας και της εθνικής συνείδησης. Λαϊκοί και ιερείς, αντάμα. Από τα λόγια του Ευριπίδη “μη γίνεις ποτέ δούλος με τη θέλησή σου, αν μπορείς να πεθάνεις ελεύθερος”, ως το Θούρειο του Ρήγα “καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή” και το “Ελευθερία ή Θάνατος” του Παλαιών Πατρών Γερμανού επιβεβαιώνεται η αδιάπτωτη ταυτότητα του γένους. 
Ύστερα από τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς, ταπείνωσης και εξαθλίωσης, ο ελληνισμός διεκδίκησε την εθνική του ανεξαρτησία. 
Η επανάσταση του 1821 δεν ήταν η πρώτη ούτε η μόνη επανάσταση των σκλαβωμένων Ελλήνων. Προηγήθηκαν διάφορες μεμονωμένες αποτυχημένες εξεγέρσεις. Σε όλες αυτές οι πρόγονοί μας δεν ήταν ενωμένοι και προσέβλεπαν πολύ στην ξένη βοήθεια που ποτέ δεν έφθανε ούτε από τη δύση ούτε απ' το βορρά. 
“Μοναχή το δρόμο επήρες, εξανάλθες μοναχή. 
Δεν είν' εύκολες οι θύρες, εάν η χρεία τες κουρταλή” , έλεγε ο Διονύσιος Σολωμός. 
Και συμπλήρωνε ο μεγάλος φιλέλληνας Λόρδος Μπάιρον : 
“Απ' τους άπιστους Φράγκους λευτεριά μη ζητάτε! 
Εκεί ζουν ηγεμόνες που πουλούν και αγοράζουν. 
Με δικό σας τουφέκι και σπαθί πολεμάτε!” 
Όταν κάποιοι εμπνευσμένοι Έλληνες κατάλαβαν πως “ποτέ η λευτεριά δεν θα ερχόταν απ' έξω” κατέληξαν στην ίδρυση της Φιλικής Εταιρίας που προετοίμασε το όραμα και το οργανωτικό και ψυχολογικό υπόβαθρο της Επανάστασης. Ένα ξεχωριστό όραμα που έπρεπε να στηριχτεί σε τρεις βασικούς πυλώνες πίστη, ομόνοια, ομοψυχία. 
Δεν είχαν να αντιμετωπίσουν μόνο τους Τούρκους. Η Ιερή Συμμαχία δεν ευνοούσε απελευθερωτικά κινήματα. Ο Μέττερνιχ κυριαρχούσε. Ο ευρωπαϊκός φιλελευθερισμός διερχόταν κρίση. Κινήματα που απειλούσαν τις ισορροπίες της εποχής αναθεματιζόταν. Η φυλάκιση του Ρήγα και του Αλέξανδρου Υψηλάντη στη Βιέννη δεν ήταν καθόλου τυχαία γεγονότα. 
Προοιωνιζόταν, λοιπόν, αποτυχία της επαναστατικής προσπάθειας των Ελλήνων; 
Όχι αυτή τη φορά! “ Ο Θεός έχει υπογράψει την ελευθερία της Ελλάδας και δεν παίρνει πίσω την υπογραφή του” έλεγε χαρακτηριστικά ο Γέρος του Μοριά, Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Το σκλαβωμένο γένος ήταν έτοιμο, σύσσωμο και αποφασισμένο ή να νικήσουν και να λευτερωθούν ή να πεθάνουν. Όποιο κι από τα δυο ερχόταν ήταν καλοδεχούμενο. 
Το βρίσκουμε αποτυπωμένο στα πρακτικά της πρώτης εθνικής συνέλευσης του 1822: 
“... ομοθυμαδόν εκστρατεύσαμεν, αποφασίσαντες ή να επιτύχωμεν τον σκοπόν μας και να διοικηθώμεν με νόμους δικαίους ή να χαθώμεν εξ ολοκλήρου, κρίνοντες ανάξιον να ζώμεν πλέον ημείς οι απόγονοι του περικλεούς εκείνου έθνους των Ελλήνων υπό δουλείαν τοιαύτην”. 
Η επανάσταση μέρα τη μέρα προοδεύει. Στις σελίδες της Ιστορίας γράφονται με χρυσά γράμματα: Αγία Λαύρα, Δραγατσάνι, Αλαμάνα, Γραβιά, Δερβενάκια, Σούλι, Χίος, Μεσολόγγι, Ψαρά... Κολοκοτρώνης, Νικηταράς, Διάκος, Μπότσαρης, Παπαφλέσσας, Μιαούλης, Κανάρης... αλλά και σελίδες με άλλους ανώνυμους εξίσου παθιασμένους με τη λευτεριά που έδωσαν τα πάντα για τον αγώνα. 
Ξαφνικά η επανάσταση συρρικνώνεται. Απειλείται από μέσα, από τις πολλές καρδιές της, από τα πολλά μυαλά της. Παραλίγο να σβήσει άδοξα. Τι φταίει; “Η διχόνοια η δολερή” όπως την ονόμασε ο εθνικός μας ποιητής, παραλίγο να φέρει την καταστροφή και να οδηγήσει στην αποτυχία. 
Όλα αυτά δείχνουν ότι η γενιά του Εικοσιένα είχε όλες τις πανάρχαιες αρετές, αλλά κι αδυναμίες της φυλής μας. Αγωνιζόταν για να αποτινάξει το ζυγό της δουλείας αλλά και υπονόμευε την ελευθερία και την αναγέννηση του ελληνικού κράτους. Και όμως το σκλαβωμένο γένος ελευθερώθηκε και δημιούργησε την καινούρια Ελλάδα, που δυστυχώς ξέχασε σχεδόν αμέσως τα παιδιά της, ακόμα κι εκείνα που της ξανάδωσαν τη ζωή, αφήνοντας πολλά από αυτά να γίνουν ακόμη κι επαίτες για να επιβιώσουν, όπως ο Νικηταράς.  

Σήμερα, λοιπόν, με ευλάβεια γονατίζουμε νοερά στους τάφους των αθανάτων νεκρών αποτιμώντας φόρο τιμής κι ευγνωμοσύνης στους ήρωες του 1821. Το '21 είναι ο υψηλός ιστορικός και συνάμα πνευματικός χώρος. Είναι η ιερή κιβωτός του ελληνισμού. Είναι το ταμείο πρότυπων μορφών και υποδειγμάτων βίου που γαλβάνισε με αίμα η ιστορία και τα ύψωσε εκεί όπου στρέφεται ο άνθρωπος για να ζητήσει εμπνεύσεις ζωής. Είναι το μέγα δίδαγμα που ψυχώνει το Έθνος μας για να μη σβήσει το φως του ελληνικού πνεύματος, ώστε να διδαχθούν οι νέοι και να θυμηθούν οι μεγαλύτεροι τι σημαίνει να είσαι Έλληνας.

Σήμερα το μήνυμα της επανάστασης έχει το δικό του περιεχόμενο. Μόνο ο λαός μπορεί να ανοίξει το δρόμο στο μέλλον που του ανήκει, σαρώνοντας τη μοιρολατρία και εμπιστευόμενος τις δικές του δυνάμεις. Όλοι γνωρίζουμε πως ο Έλληνας δεν ανέχτηκε πάνω από το κεφάλι του παρά μόνο ρήτορες, φιλοσόφους, ιστορικούς, ποιητές γιατί αυτοί ήταν σε θέση να του δείξουν το δρόμο της ελεύθερης σκέψης. 

Σήμερα πως επιτρέπουμε, εμείς οι Νεοέλληνες, να επικρατούν φαύλοι, ανίκανοι, όλοι αυτοί που κάνουν τα πάντα να υποτιμήσουν την εθνικότητά μας, αποδεχόμενοι την κυριαρχία της παγκοσμιοποίησης σε βάρος της ποιότητας της ζωής μας; Πώς δεχόμαστε να έχουμε νέους κηδεμόνες, με οικονομικό μανδύα, απεμπολώντας ταυτόχρονα την εθνική μας ανεξαρτησία; Πώς ανεχόμαστε αυτούς που λοιδορούν τη θρησκεία μας, "αποδομούν"" την ιστορία μας και μας υποτάσσουν στα ξένα συμφέροντα;
Διορισμένες πολιτικές συνειδήσεις παντού. Υποταγμένες στο διεθνές τραπεζικό σύστημα που αποδεδειγμένα πλέον κατάντησε τη χώρα μας πειραματόζωο με τις γνωστές επώδυνες συνέπειες. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι πολιτικοί μας δεν γνωρίζουν να υψώνουν το ανάστημα τους. Ακόμη και σήμερα πολιτεύονται κουτοπόνηρα και υποκριτικά. Επιχειρούν να συγκαλύψουν τα τραγικά λάθη του παρελθόντος, επιβάλλοντας τη συνωμοσία της σιωπής στο όνομα της σωτηρίας της χώρας.
Σήμερα, που με την κρίση πληρώνουμε, για μια ακόμη φορά, σαν χώρα και σαν λαός, την άγνοια της ιστορίας μας είναι επιτακτική ανάγκη να σταθούμε στα λόγια του Ουίλσον Τσώρτσιλ:
“Οι λαοί που ξεχνούν την ιστορία τους
είναι καταδικασμένοι να την ξαναζήσουν”,
και να κάνουμε ευαγγέλιό μας τα λόγια του Μακρυγιάννη:
“Τούτην την πατρίδα την έχομεν όλοι μαζί,
και σοφοί κι αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί
και πολιτικοί και στρατιωτικοί
και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι.
Το λοιπόν δουλέψαμε όλοι μαζί,
να την φυλάμεν κι όλοι μαζί.
Είμαστε εις το “εμείς” κι όχι εις το “εγώ”.

Ναι, οφείλουμε τόσο στους προγόνους μας που αψήφησαν τα πάντα και θυσιάστηκαν, όσο και στα παιδιά μας, που η επικρατούσα κατάσταση τα καθιστά βίαια μετανάστες, για ανεύρεση εργασίας και ενός καλύτερου αύριο, και μετατρέπει τη χώρα μας σε κοινωνία απογοητευμένων γερόντων, να υψώσουμε το ανάστημά μας- όλοι μαζί - και να διεκδικήσουμε εδώ το καλύτερο αύριο ,για όλους. 


                              
Κάπου στα βάθη της ψυχής μας περιμένουμε, αν και πνιγμένοι στην απάθεια και τον εφησυχασμό, μια φωνή να μας αφυπνίσει σαν εκείνη του Γέρου του Μοριά: “Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους!” ώστε να γίνουμε αντάξιοι συνεχιστές του ιστορικού μας πεπρωμένου, ακολουθώντας τα λόγια του ποιητή:
“Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία”...!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.