Θυμάσαι όταν ήμασταν παιδιά που...
Ναι, ναι τότε... που καθόμασταν στα πόδια της γιαγιάς... και παραμύθια ακούγαμε από τα χείλη της...
Νομίζω
πως δεν ήξερε πολλά... Ένα παραμύθι μας έλεγε κάθε φορά... Ναι, ναι
αυτό με το λύκο που ερχόταν κι έτρωγε τα πρόβατα...Θυμάσαι όμως
και το τέλος; Όχι ε; Εμ πως να το θυμάσαι που η γιαγιά κάθε φορά το
άλλαζε; Ανάλογα τι ήθελε να μας διδάξει έπλαθε και άλλο τέλος στο μυαλό
της...!
Το τέλος δεν το θυμόμαστε μα από τη γιαγιά μάθαμε πολλά... Κάθε
τέλος κι ένα βίωμα ζωής...Έτσι δεν είναι κι η ζωή μας; Ίδιες εμπειρίες
μα ο καθένας βάζει και το δικό του τέλος...!
Τι έγινε; Κλαις; Θυμήθηκες
τη γιαγιά; Όχι; Τότε; Έχεις δίκαιο...Μας λείπουν τα παραμύθια...Πότε
θα πάμε στη γιαγιά; Μόνο αυτή λέει όμορφα το τέλος της ιστορίας και μετά
σε βάζει στη ζωή της παραμυθένια για να το
αντικρίσεις! Εμείς πάντα το ίδιο τέλος...Μονόχνωτοι ακόμη και στα
παραμύθια, βιαζόμαστε να φτάσουμε στο τέλος γιατί όλα μας φαίνονται
ίδια...Προσπερνάμε...χωρίς παραμυθία τη ζωή μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.