''ΤΟ ΠΑΙΔΙΚΟ ΜΟΥ ΑΛΩΒΗΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ'' !

Νικηφoρος ΒρετΤΑκος    

"Απαντώ στη σιωπή σου μ'ένα φως ήρεμο. Όσο και να'ναι σαν τον Ατλαντικό οι στιγμές μου ταραγμένες όσο κι αν η καρδιά στα βάθη μου χορεύει όπως μια φλόγα φωτιάς, το αίμα μου καίγεται σαν ένα μακρύ δάσος σε μιαν απέραντη πλαγιά... όσο κι αν ένας όμορφος ήλιος βασίλεψε,σου γράφω. Άν όχι τίποτε άλλο σ'ένα μικρό φύλλο χαρτιού σου γράφω και σου στέλνω το παιδικό μου αλώβητο χαμόγελο σαν ένα φεγγάρι μέσα σε μια στέρνα... Η σιωπηλή παρουσία σου μ'έμαθε πως σιωπή δεν υπάρχει... Κι όταν τη νύχτα κοιτάζεις τον ουρανό ακούω τ'αστέρι που πλέει μες στο βλέμμα σου.  Κι είναι αυτό που ακούω πολύ δυνατότερο απ'αυτό που γράφω κι απ'αυτό που μπορώ να σου πω. Όλα είναι γραμμένα... Αρκεί να μπορεί να διαβάζει η καρδιά τα ψηφία της κτίσεως... Οι στίχοι είναι αντίλαλοι. Αφουγκράζομαι στο άπειρο το χαίρε των κόσμων που παραπλέουν ο ένας τον άλλον χαιρετιώνται κι αποχωρίζονται. Απόψε τελειώσανε όλες οι λέξεις μου... Πες πως είμαι ένας ελεύθερος άνεμος που γυρνά μέσα στο μέλλον... Πες τους πως εγώ κι ο ήλιος είμαστε πάντοτε σε πορεία. Πες πως είμαι ένας ελεύθερος άνεμος που γυρνά μέσα στο μέλλον... Πες τους πως εγώ κι ο ήλιος είμαστε πάντοτε σε πορεία... Πες πως δε σου'γραψα τίποτα... Πως σου έστειλα μονάχα το παιδικό μου   
      χαμόγελο αλώβητο σαν ένα φεγγάρι μέσα σε μια στέρνα..."