ΠΕΡΑΣΑΝ ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ!

Γράφει η Μαρία Κατσουνάκη

Η κρίση έκλεισε επισήμως αυτήν την εβδομάδα μια πενταετία, αρχής γενομένης από τις ανακοινώσεις τού τότε πρωθυπουργού, Γ. Παπανδρέου, στο ειδυλλιακό Καστελλόριζο. Από εκείνην την Παρασκευή, της 23ης Απριλίου του 2010, ως τη χθεσινή, ας αναλογιστούμε πόσες συνεδριάσεις του Eurogroup έχουν διεξαχθεί σε «βαρύ κλίμα», πόσες συμφωνίες «έχουν ή όχι επιτευχθεί», πόσα σημεία διαφωνίας ή σύγκλισης έχουν καταμετρηθεί, πόσες «διαφορές έχουν γεφυρωθεί».

Η οικονομική ύφεση συνεχίζεται, το δημοσιονομικό έλλειμμα μειώθηκε, αλλά το δημόσιο χρέος αυξήθηκε, οι άνεργοι υπερδιπλασιάστηκαν (υπολογίζονται σε περισσότερους από 1,3 εκατ.). Τα σκληρά δημοσιονομικά μέτρα, η διαρκής σχεδόν απειλή του Grexit, ο διαρκής σχεδόν κίνδυνος χρεοκοπίας, ο εφιάλτης της δραχμής με τους θερμούς υποστηρικτές του (τους τελευταίους μήνες κυρίως), η αγωνία για την επόμενη μέρα, η ασφυξία από την ατολμία ή ανικανότητα του πολιτικού προσωπικού, η διαρκής δοκιμασία μιας περιορισμένης γκάμας συναισθημάτων, από την αγανάκτηση στην κόπωση και τούμπαλιν.

Οι μεταρρυθμίσεις άφαντες μέσα στην πενταετία. Το πόσο «άφαντες» επιβεβαίωσε και ο τέως πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, όταν του ζητήθηκε, σε τηλεοπτική συνέντευξη, να κατονομάσει τρεις. Συγκράτησα μόνο τη μία, που μου φάνηκε η πιο σοβαρή: ευρύτερη και καλύτερη ηλεκτρονική εξυπηρέτηση του πολίτη (κάπως έτσι). Οι άλλες δύο μού διαφεύγουν. Πρόσφατα, ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου, Μάρτιν Σουλτς, ανέφερε ότι «οι σχέσεις μεταξύ Ελλάδας και δανειστών είναι –για να το πούμε ευγενικά– άσχημες». Είμαστε εκ νέου «σε ασφυκτικό κλοιό», ενώ οι εκπρόσωποι του ελληνικού Κοινοβουλίου χάνουν θεαματικά –και ανησυχητικά– την ψυχραιμία τους, η κυβέρνηση παλινωδεί, υπουργοί παίρνουν μέτρα που πισωγυρίζουν τη χώρα, χρήματα δεν υπάρχουν, η δέσμευση των ταμειακών διαθεσίμων φορέων του Δημοσίου προκαλεί σχεδόν εθνικό διχασμό.

Τα «πέντε χρόνια μετά» έχουν μετρήσει πολλαπλάσια στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας. Η μόνη βεβαιότητα που αντλήσαμε είναι ότι υπάρχουν, πάντα, χειρότερα. Όπως το «ατύχημα», το οποίο προκύπτει είτε από απόλυτη εγκατάλειψη, είτε από απόλυτη αυτοπεποίθηση. Κυρίως, όμως, από απόλυτη άγνοια.

Πηγή:http://www.kathimerini.gr