Ο μήνας του μέλιτος στις σχέσεις της ελληνικής κοινωνίας με τον Αλέξη Τσίπρα, συνεχίζεται… αγέρωχος, παρά τις επιμέρους ρωγμές και την σιωπηλή αγανάκτηση που αισθάνονται οι περισσότεροι, για τη δυστοκία “τελικής λύσης” στο μέτωπο της εθνικής διαπραγμάτευσης.
Η Ιστορία ωστόσο μας έχει διδάξει, ότι καμία τέτοια σχέση, όσο… φλογερή κι αν ήταν στο ξεκίνημά της, δεν είχε καλό τέλος. Η διαφορά απλώς εντοπίζεται κάθε φορά στον χρόνο που χωρίζει την πρώτη σπίθα αμφιβολίας, με το γύρισμα της σελίδας στη… διαρκή μουρμούρα. Και τελικά στα… κουβαδάκια σε άλλη παραλία.
Στην περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα, όλα θα εξαρτηθούν από το πόσο σύντομα θα υπάρξει… ενδιαφέρον αντίπαλο δέος, που θα βάλει, αρχικά στο μυαλό, και στη συνέχεια στην καρδιά μιας κοινωνίας που δοκιμάζεται ακόμη από μια βίαιη, αχρείαστη και εν πολλοίς αναίτια κρίση, την παράμετρο της αμφιβολίας. Που θα οδηγήσει στη σύγκριση, και θα ανοίξει την Κερκόπορτα της διαφορετικής επιλογής “συντρόφου”.
Ο Πρωθυπουργός έχει σαφή συγκριτικά πλεονεκτήματα, και αντικειμενικά είναι ο πολιτικός που παρουσίασε τη μεγαλύτερη βελτίωση από τη στιγμή που μας πρωτοσυστήθηκε στον δημόσιο βίο. Ακούει, διαβάζει, μαθαίνει και είναι προσεκτικός.
Το συγκεκριμένο “πακέτο” ωστόσο, έχει ημερομηνία λήξης. Η κρίση άλλωστε έχει ήδη “καταπιεί” ένα (μεγάλο) κόμμα, το ΠΑΣΟΚ, δυο εκλεγμένους πρωθυπουργούς, τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Αντώνη Σαμαρά, και έναν… διορισμένο, τον Λουκά Παπαδήμο.
Οι Έλληνες, γονιδιακά ανυπόμονος λαός, κάθε άλλο παρά εξαντλούν τις αντοχές τους με εκείνον το πολιτικό όραμα ή τον… μαζικό αποπροσανατολισμό του οποίου συντάσσονται την ώρα της κάλπης.
Πολύ πριν το όριο των αντοχών αυτών πλησιάσει, έχουν αρχίσει να κοιτάζουν τον επόμενο. Καλύτερα, να… αναζητούν τον επόμενο. Κοιτάζοντας γύρω, πίσω και μπροστά τους.
Όσο ο “άλλος”, δεν φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα, ο Αλέξης...
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Παρασκήνιο”, το Σάββατο 18 Απριλίου 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.