Με τα λόγια χτίζεις ανώγεια. Το ξέρουμε. Το λέει η παροιμία. Που χλευάζει και προειδοποιεί όσους υψώνουν μεγαθήρια στην άμμο, με υλικό φωνήεντα και σύμφωνα, μ’ εκείνο το μοιραίο «θα» πρωτίστως, αντί για μπετά και σίδερα. Και πάλι με τα λόγια όμως μπορείς να γκρεμίσεις ανώγεια, ιδιαίτερα αν έχουν ήδη τις ραγισματιές ή τις βαθιές ρωγμές τους.
Το ελληνικό οικονομικό οικοδόμημα, στη θλιβερή επέτειο μάλιστα του Καστελλόριζου, δύσκολα θα συμπεριλαμβανόταν στα ανώγεια. Παρεκτός και το συγκρίναμε με το επί της Κηφισίας γυάλινο των δεκαεφτά ορόφων, διά χειρός Μπάμπη Βωβού, όπου πλην του Κέντρου Ελέγχου Μεγάλου Πλούτου και της ΔΟΥ Μεγάλων Επιχειρήσεων, στεγάζονται και μεγάλες επιχειρήσεις· που για να γίνουν πιο μεγάλες, εφάρμοσαν μιαν άλλη παροιμία («παλιά μου τέχνη κόσκινο»), φεσώνοντας αγρίως τη ΔΕΗ. Ώσπου κόπηκε το ρεύμα. Για να παγώσει, έστω και για μια μισή μέρα, η διερεύνηση της λίστας Λαγκάρντ. «Αντικειμενικά τυχαίο» θα έλεγαν οι υπερρεαλίζοντες.
Γυάλινο είναι και της οικονομίας μας το κτίριο. Πώς αντέχει ακόμα και δεν έχει καταρρεύσει πλήρως, ο Θεός της Ελλάδας το ξέρει. Δεν του φτάνουν οι αναλήψεις όσων έχουν κάτι να σηκώσουν, για να το φυλάξουν στο ζωνάρι τους ή να το στείλουν στην ξενιτιά· δεν του φτάνει η τερατώδης, εθιμική πάντως και «μάγκικη» φορολογική ασυνέπειά μας («για κορόιδο με πέρασες εμένα, ρε»), υφίσταται κι ένα συνεχές, άγριο μπούλινγκ. Απ’ έξω κι από μέσα. Από «ντυμένους φίλους» και από βαμμένους εχθρούς. Ιδεολογικά βαμμένους εννοώ, ακραίους συντηρητικούς και νεοφιλελεύθερους της Ευρώπης, του ηγεμονεύοντος πυρήνα, που βλέπουν τον ΣΥΡΙΖΑ σαν μετενσάρκωση των μπολσεβίκων και όχι σαν ένα κόμμα που πήρε την εξουσία (ένα μικρό κομμάτι της δηλαδή) μετέχοντας στις εκλογές και υπερψηφιζόμενο.
Κάθε που κάτι πάει να φανεί στον ορίζοντα, και πριν αυτός πάρει μια απόχρωση έστω γκρίζα, ιδού μια χλευαστική για τους Ελληνες δήλωση του κ. Σόιμπλε ή κάποιου Βρυξελλιώτη τεχνοκράτη, ιδού ένα «χμ» του κ. Γιουνκέρ ή μια είδηση κάποιου πρακτορείου που σε μια-δυο μέρες αποδεικνύεται πως δεν ήταν είδηση αλλά ανώνυμη εκμυστήρευση αξιωματούχου-φαντάσματος. Ιδού μια «προφητεία» της «Μπιλντ» για το τέλος που ξαναμαναέρχεται. Και ιδού και πάλι το μαύρο χρώμα της αποκαρδίωσης. Η ζημιά πάντως θα ήταν μικρότερη αν η αντιπολίτευση, με προεξάρχουσα την αξιωματική, δεν υιοθετούσε ακρίτως ό,τι καταστροφολογικό λέγεται για την Ελλάδα. Κι αν κάμποσα ελληνικά Μέσα δεν συντονίζονταν σχεδόν ενθουσιωδώς με τις τελεσιγραφικές απαιτήσεις των πιστωτών.
Στο μπούλινγκ όμως μετέχουν και υπουργοί, ζαλισμένοι από την αιφνίδια δημοσιότητα ή από την εξουσία που τους κληρώθηκε επίσης αιφνίδια. Όπως ο κ. Μάρδας, αναπληρωτής Οικονομικών, που προχθές έχανε κι έβρισκε εκατομμύρια από κανάλι σε κανάλι, σε μια παράσταση αναξιοπιστίας. Δύσκολο είναι να καταλάβουν ότι το καταστροφολογικό γίνεται κάποια στιγμή καταστροφικό;
Πηγή:http://www.kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.