Της Μαρίας Μπαριτάκη-Τσίκουλου
Εκεί που σιωπηλά ατένιζες τον ουρανό, τώρα η ηχώ από την φωνή του ψιθυρίζει συντροφιά σου, σε αυτό το μακρινό βλέμμα.
Εκεί που πίσω σου δεν έβλεπες χνάρια να σε ακολουθούν, τώρα φτάνουν στο άκουσμα σου τα βήματα του, σαν να θέλεις πολύ να γίνει ακόλουθος της αγάπης σου.
Εκεί που κάτω από τον ίσκιο του πιο πλατύφυλλου δέντρου, δεν άκουγες το θρόισμα από τον χορό που κάνουνε κόντρα στον άνεμο τα φύλλα, τώρα τ’ ακούς και σε μαγεύουν. Εκεί που αντάμωνε η ματιά σου το βουβό πέσιμο ενός αστεριού, τώρα χαϊδεύει την ακοή σου, το σβήσιμο της φλεγόμενης ουράς του.
Εκεί που δεν άκουγες τίποτα, τώρα ακούς τα πάντα. Ακούς τον ήχο του έρωτα. Νιώθεις, χαίρεσαι, ερωτεύεσαι, αγαπάς.
Εκεί που πίσω σου δεν έβλεπες χνάρια να σε ακολουθούν, τώρα φτάνουν στο άκουσμα σου τα βήματα του, σαν να θέλεις πολύ να γίνει ακόλουθος της αγάπης σου.
Εκεί που κάτω από τον ίσκιο του πιο πλατύφυλλου δέντρου, δεν άκουγες το θρόισμα από τον χορό που κάνουνε κόντρα στον άνεμο τα φύλλα, τώρα τ’ ακούς και σε μαγεύουν. Εκεί που αντάμωνε η ματιά σου το βουβό πέσιμο ενός αστεριού, τώρα χαϊδεύει την ακοή σου, το σβήσιμο της φλεγόμενης ουράς του.
Εκεί που δεν άκουγες τίποτα, τώρα ακούς τα πάντα. Ακούς τον ήχο του έρωτα. Νιώθεις, χαίρεσαι, ερωτεύεσαι, αγαπάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.