Ο κ. Αλέξης Τσίπρας υπήρξε, μέχρι πρόσφατα, το χαϊδεμένο παιδί της Τύχης. Του χάρισε αφειδώλευτα την εύνοιά της, στα όρια του σκανδάλου. Συμπαθητικό μούτρο, καθησυχαστικό μπόι, μειλίχιος λόγος και τρόποι, εφόδια που, με την ασκημένη επιτηδειότητα, εξηγούν τη γοργή ανέλιξή του στους δαιδάλους της Βαβέλ του Σύριζα, ως την κορυφή. Και σε λίγο ήρθε και η Κρίση.
Η κρίση τόνισε ανυπόφορα τα αποκρουστικά χαρακτηριστικά ενός απροκάλυπτα φαύλου και καταστροφικά ανίκανου πολιτικού κατεστημένου και με το αμείλικτο μαστίγιο των αλλεπάλληλων «μέτρων» του ξένου δυνάστη, αφύπνισε αισθήσεις και κρίση ενός λαού-«τζάνκι» στη κατανάλωση, στο κινητό και στο χαζοκούτι.
Αυτά και με την συνδρομή των ΜΑΤ, προήγαγαν τον Σύριζα -με το πρόσωπο και τον διαφορετικό πολιτικό λόγο Τσίπρα- από περιφερειακό κοινοβουλευτικό μόρφωμα, σε φορέα ελπίδας και τελικά σε εντολοδόχο –με την ασφαλιστική παρουσία των Ανεξάρτητων Ελλήνων του κ. Πάνου Καμένου- για το σχίσιμο των μνημονίων του εθνικού αφανισμού, την καταγγελία μη νομιμότητας του χρέους και την διεκδίκηση των πολεμικών οφειλών του 4ουΡάιχ.
Τα είχε υποσχεθεί αυτά και πλείστα άλλα ο κ. Τσίπρας στην ομιλία της Θεσσαλονίκης, τα επανέλαβε στον νικητήριο χαιρετισμό το βράδυ της 25ης Ιανουαρίου και τα σφράγισε σε κυβερνητική δέσμευση με τις προγραμματικές δηλώσεις του στη Βουλή. Και τα πέταξε στον σκουπιδοφάγο των απατηλών πολιτικάντικων υποσχέσεων, στις Βρυξέλλες, με τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου. Με την οποία επικύρωσε όλες τις δουλείες που φόρτωσαν στη χώρα οι πεταγμένοι στα σκουπίδια προκάτοχοί του.
Τελικά ποιος είναι αυτός ο κ. Αλέξης Τσίπρας; Και πως εξηγείται αυτή η συμφωνία και τα επόμενα καμώματά του;
Ψυχαναλυτές, επικαλούμενοι και δικαιολογία του πως «δεν τον ακολούθησαν, όπως περίμενε, οι ηγεσίες του Νότου», μπορεί να ισχυρισθούν ότι πόνταρε τη μοίρα του τόπου στη Δονκιχωτική «στρατηγική» λύσης μέσω αναμόρφωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης (τοκογλύφων) -ίσως κινούμενος από κληρονομικά κατάλοιπα ευρω-κομμουνιστικών οραμάτων. Άλλοι θα αναζητήσουν εξηγήσεις πιο χειροπιαστές.
Ο ιστορικός πάντως θα καταγράψει ότι μετά την εγκληματική υπογραφή του Φλεβάρη (το πραγματικό Μέγα λάθος του Βαρουφάκη: ότι δεν προτίμησε να παραιτηθεί εκεί και τότε), ο επίδοξος αναμορφωτής της ΕΕ, με μολυβένια μπάλα καταδίκου στο πόδι, αναλίσκεται σε μια αεικίνητη «διπλωματία»-ικέτη, χαριεντισμών και ασπασμών με τον Γιούνκερ, θαυμασμού και προσήνειας στην Φράου Μέρκελ, ανταλλαγής μηνυμάτων με τον ρομαντικό κ. Ολάντ και εκκλήσεων συμπαράστασης προς τον κ. Λιούς στην Ουάσιγκτων. Ήταν μια απεγνωσμένη επιχείρηση, με στόχο να πείσει για την συνεργασιμότητά του και να εξασφαλίσει πιο άνετα μέτρα για το «κουστούμι της μετάνοιας» που του έραβαν.
Η Λογική του κατήφορου…
Στον μαραθώνιο διανομής διαπιστευτηρίων «καλού παιδιού» περιφρόνησε τις εισηγήσεις του ευρωβουλευτή ΑΝΕΛ, καθηγητή Νότη Μαριά, να διαπραγματευτεί ανταλλάγματα για τις ελληνικές ψήφους για την (ολέθρια) Διατλαντική Συνθήκη Επενδύσεων και Εμπορίου, για τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας και για ένα τρίτο θέμα ειδικού γερμανικού ενδιαφέροντος. Σπαταλά μήνες ολόκληρους, χωρίς λήψη επειγόντων μέτρων άμυνας κατά της εσωτερικής και εξωτερικής οικονομικής και πολιτικής υπονόμευσης και επιπλέον σκουπίζει τα εθνικά ταμεία για να πληρώσει την δόση του ΔΝΤ (το οποίο κατακρατεί από έτους και πλέον δόσεις του Δανείου του στην Ελλάδα), αφήνοντας την χώρα στο έλεος της επερχόμενης επίθεσης τραπεζικού στραγγαλισμού.
Έκανε και κάποιες επισκέψεις στη Ρωσία (για Συριζική προφανώς κατανάλωση), σε μια των οποίων ο φωτογραφικός φακός συλλαμβάνει το δεξί μάτι του Προέδρου Πούτιν να τρεμοπαίζει ειρωνικά, σε πλάγιο βλέμμα προς τον σκυμμένο πρωθυπουργό της Αριστεράς. Στο μεταξύ ίδρωνε φιλότιμα ο κ. Λαφαζάνης για το όνειρο του πολύφερνου αγωγού και την άρση του εμπάργκο στα αγροτικά προϊόντα μας.
Με τις ειδές του Ιουνίου, ήρθε η καρποφορία αυτής της διπλωματίας-ικέτη, ως βροχή κεραμιδιών στις κεφαλές της αντιπροσωπείας εμπίστων στις Βρυξέλλες, με τα γνωστά αγωνιώδη ξενύχτια, τις λήγουσες προθεσμίες, τον αλλεπάλληλα διαψευδόμενο «άσπρο καπνό» και τα άλλα εμετικά κλισέ της πενταετίας, σε «αριστερή» τώρα έκδοση. Και τέλος η φυγή νύκτωρ του αναμορφωτή της ΕΕ στην Αθήνα, για την προκήρυξη δημοψηφίσματος, με ερώτημα εσκεμμένα θολό και την προσδοκία ότι η πλειοψηφία του Ναι θα άνοιγε μια έξοδο κινδύνου από τον τόπο του εγκλήματος. Αλλά το εκπληκτικό Όχι σάρωσε και το σχέδιο διαφυγής…
Εκείνο το απροσδόκητα φωτεινό βράδυ των αποτελεσμάτων του δημοψηφίσματος είναι που η Τύχη εγκατέλειψε τον κ. Αλέξη Τσίπρα. Όταν τον είδε, κεραυνοβολημένο από την αδόκητη έκβαση, να καταφεύγει για στήριγμα στην αγκαλιά συμβούλων διαλεγμένων για την προσήλωσή τους στην ασφάλεια λεωφόρων καριέρας, με φωτεινούς σηματοδότες. Και λιμασμένων για κυβερνητικούς θώκους, έστω προσχηματικούς, έστω υπηρετών κατοχής: Κουίσλιγκ…
Από εκείνο το βράδυ αρχίζει η βαθμιαία απογύμνωση, το «στριπ τηζ», που προανήγγειλε τούτη η στήλη πριν από μήνες. Η θλιβερή κατρακύλα! Είμαστε στο σημείο όπου το πρόσωπο γίνεται μάσκα και ο λόγος χάνει τον παλιό λογικό ειρμό, την απόπνοια ειλικρίνειας, την πειστικότητα.
Τώρα φθαρμένες πολιτικάντικες ακροβασίες, σοφίσματα και η επίκληση του Λένιν στο «Κόκκινο», με τη ρήση ότι «οι συμβιβασμοί είναι στοιχείο της επαναστατικής τακτικής», μόνο εμπτυσμούς μπορούν να προκαλέσουν και στον αφελέστερο αριστερό άνεργο, εργάτη, υπάλληλο, αγρότη, συνταξιούχο που θ’ αρχίσει να πληρώνει με τις σάρκες της φαμίλιας του την εφαρμογή του τρισχειρότερου αριστερού μνημονίου Τσίπρα.
Ας αναλογισθεί, ο ακόμη πρωθυπουργός, τον χθεσινό ψηφοφόρο του να βλέπει να δηώνεται η κληρονομιά των προγόνων του και το μέλλον των εγγονιών του. Με το ξεπούλημα, υπό κυβέρνηση της Αριστεράς, με αντίδωρο κοροϊδίας, κάθε δυνατής πηγής εθνικού πλούτου και μελλοντικής βάσης εθνικής επιβίωσης και ανόρθωσης. Ή να πετιέται με την οικογένειά του στο δρόμο, για χρέη στη τράπεζα, από τα ΜΑΤ του καθηγητή κ. Πανούση, ολοένα και αυθεντικότερου εκπροσώπου και εκφραστή της Αριστερής κυβέρνησης.
Σε ποιον θα αποτολμήσει να πει μεθαύριο ο κ. Τσίπρας ότι τα πάρα πάνω και όσα άλλα επέρχονται αποτελούν «συμβιβασμούς… της επαναστατικής στρατηγικής», δηλαδή είναι αποτέλεσμα μιας συμφωνίας Μπρεστ-Λιτόφσκ με τους Γερμανούς, για να σωθεί η ρωσική επανάσταση, σε ελληνική έκδοση Τσίπρα;
Μια άλλη επαναστατική ρήση, επίκαιρη για χρήση του κ. Τσίπρα, είναι η γνωστή του «συντρόφου» Ζαχαριάδη:
« Η λογική του κατήφορου είναι ο πάτος!»
Ο κατήφορος έχει ήδη προσλάβει αποκρουστικά χαρακτηριστικά παλαιοκυβερνητισμού:
-Υπουργικής συμμετοχής, κρυφής ενθάρρυνσης ή ανοχής σε εκστρατείες λάσπης, για το «κόντεμα» συντρόφων που ενδέχεται να αποτελέσουν κέντρο αντίστασης στο γραικυλισμό και την «στρατηγική» της υποδούλωσης.
–Αντιγραφής μεθόδων κυβερνητικής προπαγάνδας, τύπου «μονταζιέρας» και χρήσης της κρατικής τηλεόρασης ΕΡΤ «προς κέντρα λακτίζειν», για όσους θυμούνται την έννοια του όρου.
-Αμυντικής συμμαχίας με τα διαπλεκόμενα ξένα και ντόπια συμφέροντα ελέγχου των εξουσιών και της πληροφόρησης -τάση που προαναγγέλλει τερατογενέσεις.
Τώρα, κάποιος οικείος ή ανιδιοτελής φίλος θα πρέπει να ψιθυρίσει στο αυτί του κ. Τσίπρα ότι τα σχέδια περί εκλογών, κομματικής εκκαθάρισης και άλλα φασιστο-σοβιετικά πατρόν λιμασμένου κυβερνητισμού, με τα οποία προφανώς του τριβελίζουν τ’ αυτιά κουρασμένοι σύντροφοι και λαθρεπιβάτες του Σύριζα, μόνο συμφορές επιφυλάσσουν για τον ίδιο, τη χώρα και την ευρωπαϊκή Αριστερά. Της οποίας οι αντίπαλοι, για να την εξουδετερώσουν, θα λιώσουν πρώτα τον ίδιο και την Ελλάδα, σαν πτώμα-παράδειγμα προς αποφυγήν.
Η σύντομη απομόνωση του, στο απόμακρο νησάκι του Ιονίου, θα πρέπει –ας ελπίσουμε- να τον βοήθησε να αντιληφθεί ότι η Τύχη, που τον συνόδευε στην πολιτική, τον έχει τώρα εγκαταλείψει. Και ότι το υπέρτατο και προσωπικό του συμφέρον υπαγορεύει να σταματήσει εδώ την χασούρα και να αποσυρθεί, με όποια ρέστα του, από τον κατήφορο της απώλειας.
Θα περισώσει ίσως έτσι τις δυνατότητες νέας καριέρας, σε ευρωπαϊκή χώρα του Νότου. Π.χ. στην Ιταλία, όπου διατηρεί κάποια δημοτικότητα. Μπορεί από εκεί να συνεχίσει και την σταυροφορία του για την αναμόρφωση των τοκογλύφων της Ε.Ε.
Πηγή: ithesis.gr - αναδημοσίευση από την εφημερίδα Το Παρόν της Κυριακής
Η κρίση τόνισε ανυπόφορα τα αποκρουστικά χαρακτηριστικά ενός απροκάλυπτα φαύλου και καταστροφικά ανίκανου πολιτικού κατεστημένου και με το αμείλικτο μαστίγιο των αλλεπάλληλων «μέτρων» του ξένου δυνάστη, αφύπνισε αισθήσεις και κρίση ενός λαού-«τζάνκι» στη κατανάλωση, στο κινητό και στο χαζοκούτι.
Αυτά και με την συνδρομή των ΜΑΤ, προήγαγαν τον Σύριζα -με το πρόσωπο και τον διαφορετικό πολιτικό λόγο Τσίπρα- από περιφερειακό κοινοβουλευτικό μόρφωμα, σε φορέα ελπίδας και τελικά σε εντολοδόχο –με την ασφαλιστική παρουσία των Ανεξάρτητων Ελλήνων του κ. Πάνου Καμένου- για το σχίσιμο των μνημονίων του εθνικού αφανισμού, την καταγγελία μη νομιμότητας του χρέους και την διεκδίκηση των πολεμικών οφειλών του 4ουΡάιχ.
Τα είχε υποσχεθεί αυτά και πλείστα άλλα ο κ. Τσίπρας στην ομιλία της Θεσσαλονίκης, τα επανέλαβε στον νικητήριο χαιρετισμό το βράδυ της 25ης Ιανουαρίου και τα σφράγισε σε κυβερνητική δέσμευση με τις προγραμματικές δηλώσεις του στη Βουλή. Και τα πέταξε στον σκουπιδοφάγο των απατηλών πολιτικάντικων υποσχέσεων, στις Βρυξέλλες, με τη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου. Με την οποία επικύρωσε όλες τις δουλείες που φόρτωσαν στη χώρα οι πεταγμένοι στα σκουπίδια προκάτοχοί του.
Τελικά ποιος είναι αυτός ο κ. Αλέξης Τσίπρας; Και πως εξηγείται αυτή η συμφωνία και τα επόμενα καμώματά του;
Ψυχαναλυτές, επικαλούμενοι και δικαιολογία του πως «δεν τον ακολούθησαν, όπως περίμενε, οι ηγεσίες του Νότου», μπορεί να ισχυρισθούν ότι πόνταρε τη μοίρα του τόπου στη Δονκιχωτική «στρατηγική» λύσης μέσω αναμόρφωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης (τοκογλύφων) -ίσως κινούμενος από κληρονομικά κατάλοιπα ευρω-κομμουνιστικών οραμάτων. Άλλοι θα αναζητήσουν εξηγήσεις πιο χειροπιαστές.
Ο ιστορικός πάντως θα καταγράψει ότι μετά την εγκληματική υπογραφή του Φλεβάρη (το πραγματικό Μέγα λάθος του Βαρουφάκη: ότι δεν προτίμησε να παραιτηθεί εκεί και τότε), ο επίδοξος αναμορφωτής της ΕΕ, με μολυβένια μπάλα καταδίκου στο πόδι, αναλίσκεται σε μια αεικίνητη «διπλωματία»-ικέτη, χαριεντισμών και ασπασμών με τον Γιούνκερ, θαυμασμού και προσήνειας στην Φράου Μέρκελ, ανταλλαγής μηνυμάτων με τον ρομαντικό κ. Ολάντ και εκκλήσεων συμπαράστασης προς τον κ. Λιούς στην Ουάσιγκτων. Ήταν μια απεγνωσμένη επιχείρηση, με στόχο να πείσει για την συνεργασιμότητά του και να εξασφαλίσει πιο άνετα μέτρα για το «κουστούμι της μετάνοιας» που του έραβαν.
Στον μαραθώνιο διανομής διαπιστευτηρίων «καλού παιδιού» περιφρόνησε τις εισηγήσεις του ευρωβουλευτή ΑΝΕΛ, καθηγητή Νότη Μαριά, να διαπραγματευτεί ανταλλάγματα για τις ελληνικές ψήφους για την (ολέθρια) Διατλαντική Συνθήκη Επενδύσεων και Εμπορίου, για τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας και για ένα τρίτο θέμα ειδικού γερμανικού ενδιαφέροντος. Σπαταλά μήνες ολόκληρους, χωρίς λήψη επειγόντων μέτρων άμυνας κατά της εσωτερικής και εξωτερικής οικονομικής και πολιτικής υπονόμευσης και επιπλέον σκουπίζει τα εθνικά ταμεία για να πληρώσει την δόση του ΔΝΤ (το οποίο κατακρατεί από έτους και πλέον δόσεις του Δανείου του στην Ελλάδα), αφήνοντας την χώρα στο έλεος της επερχόμενης επίθεσης τραπεζικού στραγγαλισμού.
Έκανε και κάποιες επισκέψεις στη Ρωσία (για Συριζική προφανώς κατανάλωση), σε μια των οποίων ο φωτογραφικός φακός συλλαμβάνει το δεξί μάτι του Προέδρου Πούτιν να τρεμοπαίζει ειρωνικά, σε πλάγιο βλέμμα προς τον σκυμμένο πρωθυπουργό της Αριστεράς. Στο μεταξύ ίδρωνε φιλότιμα ο κ. Λαφαζάνης για το όνειρο του πολύφερνου αγωγού και την άρση του εμπάργκο στα αγροτικά προϊόντα μας.
Με τις ειδές του Ιουνίου, ήρθε η καρποφορία αυτής της διπλωματίας-ικέτη, ως βροχή κεραμιδιών στις κεφαλές της αντιπροσωπείας εμπίστων στις Βρυξέλλες, με τα γνωστά αγωνιώδη ξενύχτια, τις λήγουσες προθεσμίες, τον αλλεπάλληλα διαψευδόμενο «άσπρο καπνό» και τα άλλα εμετικά κλισέ της πενταετίας, σε «αριστερή» τώρα έκδοση. Και τέλος η φυγή νύκτωρ του αναμορφωτή της ΕΕ στην Αθήνα, για την προκήρυξη δημοψηφίσματος, με ερώτημα εσκεμμένα θολό και την προσδοκία ότι η πλειοψηφία του Ναι θα άνοιγε μια έξοδο κινδύνου από τον τόπο του εγκλήματος. Αλλά το εκπληκτικό Όχι σάρωσε και το σχέδιο διαφυγής…
Εκείνο το απροσδόκητα φωτεινό βράδυ των αποτελεσμάτων του δημοψηφίσματος είναι που η Τύχη εγκατέλειψε τον κ. Αλέξη Τσίπρα. Όταν τον είδε, κεραυνοβολημένο από την αδόκητη έκβαση, να καταφεύγει για στήριγμα στην αγκαλιά συμβούλων διαλεγμένων για την προσήλωσή τους στην ασφάλεια λεωφόρων καριέρας, με φωτεινούς σηματοδότες. Και λιμασμένων για κυβερνητικούς θώκους, έστω προσχηματικούς, έστω υπηρετών κατοχής: Κουίσλιγκ…
Από εκείνο το βράδυ αρχίζει η βαθμιαία απογύμνωση, το «στριπ τηζ», που προανήγγειλε τούτη η στήλη πριν από μήνες. Η θλιβερή κατρακύλα! Είμαστε στο σημείο όπου το πρόσωπο γίνεται μάσκα και ο λόγος χάνει τον παλιό λογικό ειρμό, την απόπνοια ειλικρίνειας, την πειστικότητα.
Τώρα φθαρμένες πολιτικάντικες ακροβασίες, σοφίσματα και η επίκληση του Λένιν στο «Κόκκινο», με τη ρήση ότι «οι συμβιβασμοί είναι στοιχείο της επαναστατικής τακτικής», μόνο εμπτυσμούς μπορούν να προκαλέσουν και στον αφελέστερο αριστερό άνεργο, εργάτη, υπάλληλο, αγρότη, συνταξιούχο που θ’ αρχίσει να πληρώνει με τις σάρκες της φαμίλιας του την εφαρμογή του τρισχειρότερου αριστερού μνημονίου Τσίπρα.
Ας αναλογισθεί, ο ακόμη πρωθυπουργός, τον χθεσινό ψηφοφόρο του να βλέπει να δηώνεται η κληρονομιά των προγόνων του και το μέλλον των εγγονιών του. Με το ξεπούλημα, υπό κυβέρνηση της Αριστεράς, με αντίδωρο κοροϊδίας, κάθε δυνατής πηγής εθνικού πλούτου και μελλοντικής βάσης εθνικής επιβίωσης και ανόρθωσης. Ή να πετιέται με την οικογένειά του στο δρόμο, για χρέη στη τράπεζα, από τα ΜΑΤ του καθηγητή κ. Πανούση, ολοένα και αυθεντικότερου εκπροσώπου και εκφραστή της Αριστερής κυβέρνησης.
Σε ποιον θα αποτολμήσει να πει μεθαύριο ο κ. Τσίπρας ότι τα πάρα πάνω και όσα άλλα επέρχονται αποτελούν «συμβιβασμούς… της επαναστατικής στρατηγικής», δηλαδή είναι αποτέλεσμα μιας συμφωνίας Μπρεστ-Λιτόφσκ με τους Γερμανούς, για να σωθεί η ρωσική επανάσταση, σε ελληνική έκδοση Τσίπρα;
Μια άλλη επαναστατική ρήση, επίκαιρη για χρήση του κ. Τσίπρα, είναι η γνωστή του «συντρόφου» Ζαχαριάδη:
« Η λογική του κατήφορου είναι ο πάτος!»
Ο κατήφορος έχει ήδη προσλάβει αποκρουστικά χαρακτηριστικά παλαιοκυβερνητισμού:
-Υπουργικής συμμετοχής, κρυφής ενθάρρυνσης ή ανοχής σε εκστρατείες λάσπης, για το «κόντεμα» συντρόφων που ενδέχεται να αποτελέσουν κέντρο αντίστασης στο γραικυλισμό και την «στρατηγική» της υποδούλωσης.
–Αντιγραφής μεθόδων κυβερνητικής προπαγάνδας, τύπου «μονταζιέρας» και χρήσης της κρατικής τηλεόρασης ΕΡΤ «προς κέντρα λακτίζειν», για όσους θυμούνται την έννοια του όρου.
-Αμυντικής συμμαχίας με τα διαπλεκόμενα ξένα και ντόπια συμφέροντα ελέγχου των εξουσιών και της πληροφόρησης -τάση που προαναγγέλλει τερατογενέσεις.
Τώρα, κάποιος οικείος ή ανιδιοτελής φίλος θα πρέπει να ψιθυρίσει στο αυτί του κ. Τσίπρα ότι τα σχέδια περί εκλογών, κομματικής εκκαθάρισης και άλλα φασιστο-σοβιετικά πατρόν λιμασμένου κυβερνητισμού, με τα οποία προφανώς του τριβελίζουν τ’ αυτιά κουρασμένοι σύντροφοι και λαθρεπιβάτες του Σύριζα, μόνο συμφορές επιφυλάσσουν για τον ίδιο, τη χώρα και την ευρωπαϊκή Αριστερά. Της οποίας οι αντίπαλοι, για να την εξουδετερώσουν, θα λιώσουν πρώτα τον ίδιο και την Ελλάδα, σαν πτώμα-παράδειγμα προς αποφυγήν.
Η σύντομη απομόνωση του, στο απόμακρο νησάκι του Ιονίου, θα πρέπει –ας ελπίσουμε- να τον βοήθησε να αντιληφθεί ότι η Τύχη, που τον συνόδευε στην πολιτική, τον έχει τώρα εγκαταλείψει. Και ότι το υπέρτατο και προσωπικό του συμφέρον υπαγορεύει να σταματήσει εδώ την χασούρα και να αποσυρθεί, με όποια ρέστα του, από τον κατήφορο της απώλειας.
Θα περισώσει ίσως έτσι τις δυνατότητες νέας καριέρας, σε ευρωπαϊκή χώρα του Νότου. Π.χ. στην Ιταλία, όπου διατηρεί κάποια δημοτικότητα. Μπορεί από εκεί να συνεχίσει και την σταυροφορία του για την αναμόρφωση των τοκογλύφων της Ε.Ε.
Πηγή: ithesis.gr - αναδημοσίευση από την εφημερίδα Το Παρόν της Κυριακής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.