ΛΑΤΡΕΥΟΥΜΕ ΝΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΝΑ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ ΟΣΟΙ ΑΓΑΠΑΜΕ!

Επιμέλεια Κειμένου Σταυρούλας Βιτετζάκη: Πωλίνα Πανέρη

Όσους αγαπάμε, μας αρέσει να τους βλέπουμε κάθε στιγμή. Αφοσιωνόμαστε στο πρόσωπο και στις εκφράσεις που παίρνουν σε κάθε περίπτωση και χανόμαστε συχνά στα χαρακτηριστικά αυτά που είναι μοναδικά δικά τους.
Μας αρέσει να τους βλέπουμε να διαβάζουν κάτι προσηλωμένοι, χαζεύοντας το σούφρωμα ανάμεσα στα φρύδια τους, μας αρέσει να τους βλέπουμε να τρώνε κι απ’ την αγαρμποσύνη να λερώνονται παντού, όλα αυτά τα μικρά καθημερινά πραγματάκια που σε μερικούς φαίνονται χαζά, όταν πρόκειται για όσους αγαπάς, διόλου δεν είναι βαρετά. Φαίνονται τόσο χαριτωμένα κι ενδιαφέροντα για να τα παρατηρείς.
Κι απ’ όλα αυτά τα μικροπράγματα, νομίζω, λίγο περισσότερο ξεχωρίζουμε τον ύπνο τους. Διότι λατρεύουμε να βλέπουμε τ’ αγαπημένα μας πρόσωπα να κοιμούνται.
Αυτή η φάση του ύπνου που είναι χαρακτηριστική στον καθένα. Μπορεί να βρεις τον άλλο να κοιμάται μες στην ηρεμία, δίχως ν’ ακούς ήχο να βγαίνει απ’ το στόμα του, μονάχα την ανάσα του κι αυτή μετά βίας. Μπορεί να τον δεις να τινάζεται στιγμές-στιγμές ή να στριφογυρίζει όλη την ώρα. Να πετάει λεξούλες άκυρες κι άναρθρες, μπερδεμένες μεταξύ τους, χαμηλόφωνα ή ακόμα και δυνατά, ανίκανος να βγάλεις νόημα κι εσύ να χαζογελάς στο άκουσμά τους.
Να τον δεις ν’ αλλάξει εκφράσεις μες στον ύπνο του, ακόμα και να χαμογελάσει κι εσύ να μη χορταίνεις να τον κοιτάς. Μέχρι και το ροχαλητό που μπορεί να τον πιάνει, μπορεί να ηχεί στ’ αυτιά σου σαν γλυκό γουργούρισμα. Έτσι νιώθεις για όσους αγαπάς.
Έτσι απολαυστικό είναι να κοιτάς τ’ ανίψια σου να κοιμούνται κι εσύ να νιώθεις τόσο γεμάτος με το θέαμα. Τα κοιμίζεις στην αρχή της ζωής τους στην αγκαλιά σου, προσέχοντάς τα λες κι είναι μικρός θησαυρός, προσέχοντας πώς θα τα πιάσεις μην τυχόν και τα σπάσεις γιατί είναι «εύθραυστα» και δε θες να τ’ αφήσεις από αυτήν.
Τα κοιτάς και νομίζεις ότι είναι ένα θαύμα, τόσο αθώα και γαλήνια. Αυτά σιγά-σιγά μεγαλώνουν, αλλά εσύ δε σταματάς να τα χαζεύεις. Μεγαλώνουν αυτά, μεγαλώνουν και τα συναισθήματα που έχεις γι’ αυτά, οι μνήμες κι οι εικόνες και δε χορταίνεις να τα βλέπεις, αναπολώντας.
Όσο για τα παιδιά σου, αυτά δε βαριέσαι να τα κοιτάς ποτέ να κοιμούνται και με τη σειρά τους οι γονείς σου θα λατρεύουν να σε βλέπουν να κοιμάσαι κι ας φτάσεις στα εκατό, κι ας γεμίσει το πρόσωπό σου με ρυτίδες. Σε όποια ηλικία και να φτάσεις άλλωστε για αυτούς θα είσαι πάντα το μικρό τους.
Κι ύστερα είναι ο άνθρωπός σου, ο σύντροφός σου, που μπορείς να μείνεις δίπλα του ξύπνιος μόνο και μόνο για να τον κοιτάς να κοιμάται, να μετράς τις ανάσες του, ν’ ακούς μ’ ευλάβεια μες στην ησυχία της νύχτας την καρδιά του να χτυπάει όπως και κάθε ήχο που βγάζει, να τον απολαμβάνεις ακόμα και τότε, ακόμη και αν δεν το ξέρει. Τότε που είναι τόσο φυσικός κι ανεπιτήδευτος, τόσο γλυκός.
Να μη θες απλά ν’ αποκοιμηθείς πλάι του, επειδή δε θες να χάσεις ούτε μια στιγμή, ούτε ένα τοσοδούλικο μικρό πράγμα από αυτόν. Γιατί ακόμη και τούτη η στιγμή είναι για σένα μια ευκαιρία να βυθιστείς στη μαγεία του.
Γιατί τα πρόσωπα που αγαπάς θες να τα ζεις στο έπακρον και κάθε λεπτομέρεια γύρω από αυτά έχει ξεχωριστή σημασία για σένα, κάθε στιγμή μαζί τους είναι δώρο. Ακόμη κι αυτό το «ασήμαντο» για μερικούς πράγμα. Ο ύπνος.

Πηγή: pillowfights.gr