Πρώτα είχε αρχίσει να μετράει τα παγωτά.
Μετά τα θαλασσινά μπάνια, εκείνα που συνοδευόταν με την αιώνια απορία αν το απογευματινό πιάνεται στο μέτρημα ή όχι.
Την ίδια εποχή άρχισε να μετράει τα βιβλία. Έφαγε χοντρό κόλλημα, όπως λένε τα εγγόνια της σήμερα, και κάποια στιγμή σταμάτησε να τα μετράει, χανόταν τόσο όμορφα μέσα τους που πια καμιά σημασία δεν είχε στα πόσα ήταν.
Αργότερα μετρούσε τα φιλιά. Πάντα καλοκαιρινά, πάντα ιδρωμένα.
Παγωτά, μπάνια, φιλιά. Και βιβλία. Τα τελευταία αμέτρητα. Στην κυριολεξία…
Ύστερα σοβαρεύτηκε, άρχισε να μετράει σχολικές επιδόσεις, εξάμηνα στο πανεπιστήμιο, μίλια στο μεταπτυχιακό, ξενύχτια στο διδακτορικό.
Στη δουλειά αργότερα μετρούσε ώρες ατέλειωτες, λεφτά, προϊσταμένους, υφισταμένους. Όσο λιγόστευαν οι πρώτοι, αυξάνονταν οι δεύτεροι. Μετρούσε και σκαλιά για την κορυφή. Μια κορυφή.
Κάποια στιγμή είπε να μετρήσει παιδιά, όχι, έφτανε ένα, δεν προλάβαινε.
Το μέτρημα ατέλειωτο. Εισόδημα, σχολεία, σπουδές του παιδιού, η δουλειά του στο εξωτερικό, τα ταξίδια πήγαινε έλα, ο γάμος, τα εγγόνια, η σύνταξη που καμιά σχέση δεν είχε στο μέτρημα με τον μισθό.
Τώρα μετράει πόνους, παθήσεις, χάπια.
Στον απολογισμό της το τρίπτυχο ‘παγωτά – μπάνια – φιλιά’ άπαιχτο όσα χρόνια και να πέρασαν! Και αξέχαστο. Και ουτοπικό.
O έρωτας για τα βιβλία απτόητος, συντροφιά, ευτυχία, γνώση, κατάδυση σε ψυχές και μυαλά, παρηγοριά της.
Μέχρι το τελικό μέτρημα…
Μαίρη Κόντζογλου
Πηγή: https://www.thessalonikiartsandculture.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.