Δυσκολεύομαι να αποτυπώσω αυτά τα συναισθήματα. Δυσκολεύομαι να περιγράψω αυτόν τον πόνο. Πόνος ψυχής. Όσοι τον βίωσαν, θα καταλάβουν.
Μαχαίρι που νιώθεις να καρφώνει την καρδιά σου, δάκρυα κρύα σαν σταλακτίτες που σου χαρακώνουν το δέρμα, μια λάβα που σου καίει τον λαιμό. Οι ανάσες βαριές και συνεχόμενες.
Δεν μπορείς να πάρεις το απαραίτητο οξυγόνο, σου τελειώνει ο αέρας, όπως νιώθεις ότι τελειώνει και η ζωή σου. Νιώθεις όλα σου τα όργανα να χτυπούν δυνατά.
Και στο τέλος; Τίποτα... το απόλυτο κενό.
Και οι κόρες των ματιών σου μεγαλώνουν, γίνονται σκούρες και ακινητοποιούνται... στο κενό.
Πόνος... αχ, τέτοιος πόνος... αβάσταχτος.
Πιο δυνατός από τον σωματικό.
Αχ, ψυχή μου επιβίωσε!
Όλοι μας έχουμε πονέσει. Ποιοι όμως έχουν νιώσει ότι έχουν πονέσει στην πραγματικότητα μέσα στην ψυχή τους; Ποιοι έχουν νιώσει ότι πέθαναν μέσα τους; Ποιοι ένιωσαν το κενό;
Αν ραγίσει η ψυχή, αν σπάσει... κανένας δεν την συνεφέρει... ούτε ο χρόνος. Απλά μαθαίνεις να ζεις με τον πόνο, τον πιο δύσκολο πόνο… για πάντα!
Ζεις και επιβιώνεις με τις σκέψεις σου, τα κομμάτια σου που δεν κατάφερες και δεν θα καταφέρεις ποτέ να κολλήσεις δεξιοτεχνικά...
Στηρίξου ψυχή μου από το κουφάρι μου να πάμε όσο πιο μακριά μπορούμε! Μέσα σε αυτό το ταξίδι πόνου θα βρούμε και χαρές να τον απαλύνουμε!
Θα σε κρατώ αν με κρατάς, τα χείλη μου θα χαμογελούν σαν προσωπείο, τα χέρια μου θα χορεύουν σαν μαέστρου, τα πόδια μου θα ακολουθούν το φεγγάρι. Στηρίξου πάνω μου, ψυχή μου…
Θα επιβιώσουμε μαζί!
Πηγή: www.tempo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.