ΑΛΕΚΟΣ ΧΑΤΖΗΚΩΣΤΑΣ: ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΠΟΥ ΤΑΪΖΕ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΑ!

ΑΠΟ IRAKLIS3 

Άγνω­στο από πού ερ­χό­ταν. Όμως φαί­νε­ται πως ήξε­ραν που πή­γαι­ναν ή μάλ­λον τι ήθε­λαν. Όλο και κά­ποιοι πε­λά­τες του γει­το­νι­κού μα­γα­ζιού θα τα φρό­ντι­ζαν.

Είχαν κάνει, ολό­λευ­κα, ένα κύκλο γύρω της. Και αυτή να έχει αφή­σει το φα­γη­τό της για να σχη­μα­τί­ζει με τα μα­κριά της δά­κτυ­λα σβό­λους ψω­μιού και να τα τα­ΐ­ζει.

Δεν την ένοια­ζαν οι πε­ρι­στε­ρώ­νες τους. Μόνο το συ­ναί­σθη­μα ότι τα έστελ­νε αυτή μη­νύ­μα­τα, αν και συ­νή­θως τα πε­ρι­στέ­ρια είναι οι μα­ντα­το­φό­ροι. Μα και στη ζωή της μέχρι τώρα αυτό έκανε . Ήθελε αυτή να έχει τη πρω­το­βου­λία των κι­νή­σε­ων και ας στε­να­χω­ρού­σε τον άνδρα που την αγα­πού­σε χρό­νια τώρα.

Άλ­λω­στε είχε κου­ρα­στεί τα μη­νύ­μα­τα από μα­κριά, γιατί συ­νή­θως έφτα­ναν αργά, όταν ο και­ρός είχε πε­ρά­σει.

Όμως της άρεσε και αυτής να πετά. Να φεύ­γει, τα τα­ξι­δεύ­ει και κά­που-κά­που να κα­τε­βαί­νει στα επί­γεια και να τα­ΐ­ζει τα αγα­πη­μέ­να της πε­ρι­στέ­ρια όπου τα έβρι­σκε. Λι­γό­στε­ψαν, χα­μέ­να στις πα­λιές γκρί­ζες πο­λυ­κα­τοι­κί­ες της με­γα­λού­πο­λης, ν΄ ανα­ζη­τούν μία ανάσα στους λι­γο­στούς ελεύ­θε­ρους χώ­ρους.

Όμως να κά­ποιες στιγ­μές ήθελε σαν τον ναυα­γό, να στεί­λει μ’ αυτά επι­τέ­λους και τα δικά της μη­νύ­μα­τα. Για να μπο­ρέ­σουν τα πε­ρι­στέ­ρια του αύριο να τρυ­γή­σουν το κάθε της σή­με­ρα. Φο­βό­ταν , το ανέ­βα­λε, μην πάνε σε λάθος διεύ­θυν­ση και πλη­γω­θεί.

Είχε ξε­χά­σει- προ­σω­ρι­νά (;)- την πα­ρου­σία του. Και αυτός να μην την ενο­χλεί, ώρα τώρα, στη μο­να­χι­κή μα­γευ­τι­κή της ενα­σχό­λη­ση.

Σή­κω­σε το βλέμ­μα της και αντί­κρι­σε τα μάτια του που την κοι­τού­σαν μ ‘ένα γλυκό και γε­μά­το πα­ρά­πο­νο βλέμ­μα. Του χα­μο­γέ­λα­σε γε­μά­τη ενοχή.

Του έπια­σε το χέρι. Και τότε το πε­ρι­στέ­ρι έκανε το θαύμα του ή μάλ­λον την…κου­τσου­λιά του.

«Γούρι» φώ­να­ξαν με μία φωνή και αγκα­λιά­στη­καν.

(ΦΩΤΟ: Pablo Pi­casso – Child with a pi­geon)

Πηγή: https://atexnos.gr/