Σύνταξη-επιμέλεια: Σοφία Γυφτοπούλου
Πόσα λόγια σου χρωστάω άραγε;
Πόσες λέξεις έμειναν θαμμένες και δεν κατάφεραν ποτέ να σχηματιστούν στις κατάλληλες προτάσεις;
Σίγουρα μια συγγνώμη. Μια συγγνώμη από αυτές που δεν σου άρεσε να ακούς. Μια συγγνώμη για όλη την ψυχολογική κούραση που σου προσέφερα άθελά μου ή και όχι. Συγγνώμη για όλες τις διαδικασίες που σε πίεσα να μπεις. Συγγνώμη που μιλάω πολύ και που αισθάνομαι περισσότερο. Συγγνώμη κυρίως που ποτέ δεν μπόρεσα να μείνω έξω από την απόσταση ασφαλείας σου.. Που δυσκολεύτηκα τόσο, να σεβαστώ τα όριά σου.
Πείσμωσα.
Λάθος μου.
Είδα στα μάτια σου, όλα αυτά που δεν άφηνες τον κόσμο να δει. Κοίταξα πιο πέρα από το επιβλητικό παρουσιαστικό σου και το αυστηρό προσωπείο σου. Αντίκρισα την χαρά σου, το γέλιο σου, την παιδικότητά σου, τον πόνο σου, τον θυμό σου, την θλίψη σου, ίσως και λίγο από την εύθραυστη πλευρά σου.
Εύθραυστη; Μπορεί και αμυδρά ευαίσθητη.
Θα ήθελα να σε αντιμετωπίσω στα ίσα.
Να σε κοιτάξω στα μάτια και να σου πω όλα όσα δεν μου βαστάει.
Πως μαζί σου ονειρεύτηκα τη ζωή μου, όσο λάθος και αν κρίθηκε αυτό. Πως αγάπησα σε εσένα κάθε σου φωτεινή πλευρά, μα πιο πολύ κάθε σου σκοτεινή. Πως ήθελα να ανέβουμε μαζί τις ανηφόρες σου για να δίνουμε κάθε φορά λίγο περισσότερο φως στην ψυχή σου. Και αν όλοι οι δρόμοι γύρω μου ήταν ευθείς και λαμπροί, πάλι το δικό σου σκοτεινό και δύσβατο μονοπάτι θα διάλεγα.
Αλλά μόνος του δεν νίκησε κανείς για δύο, όσο σκληρή και αν ήταν η μάχη που επέλεξε να δώσει.
Κι εγώ αλήθεια, προσπάθησα...
Σου χρωστάω όμως και ένα ευχαριστώ.
Όχι ένα.
Πολλά.
Τα πιο μεγάλα του κόσμου.
Σε ευχαριστώ για τον άνθρωπο που με έκανες. Για τις πλευρές του εαυτού μου, δυνατές ή αδύναμες, που δεν ήξερα πως υπάρχουν. Που μου έδειξες τι θέλω, τι ζητάω. Μέσα από εσένα έμαθα να σφίγγω τα δόντια, κι άλλο, να αντέχω. Μου έδειξες όλα όσα δεν θέλω και δεν υπάρχει λόγος να συμβιβαστώ με αυτά στη ζωή μου, ποτέ!
Μου απέδειξες πως μπορώ να ελέγξω τα πάντα μου, όχι όμως τα συναισθήματά μου. Ακόμα και αν με τρομάζει να τα δω, δεν μπορώ να τα ελέγξω.
Το μεγαλύτερό μου ευχαριστώ όμως στο οφείλω γιατί μου έμαθες πως το μυαλό μου μπορεί να γίνει ο καλύτερός μου φίλος ή ο χειρότερός μου εχθρός.
Σε όποια πλευρά διαλέξω εγώ να δώσω την δύναμη, αυτή θα με εξουσιάσει!
Το μεγαλύτερο μέρος του προβλήματος, είναι συνήθως δημιούργημα της φαντασίας μας.
Και μπέσα, αυτό το μάθημα, το πλήρωσα ακριβά...
Αλλά, δίνουμε πάντα χρόνο στον χρόνο να κάνει την δουλειά του.
Άρα ας πούμε, συνοπτικά,
πως σου χρωστάω μια συγγνώμη,
ένα ευχαριστώ,
μια αγκαλιά,
ένα σ' αγαπώ
και ένα μεγάλο να προσέχεις...
Πηγή: www.tempo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.