ΑΥΤΑ ΤΑ ΥΠΕΡΟΧΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΛΑΘΗ!

Συγγραφέας άρθρου

Γεωργία Ανδριώτου

Η ζωή δεν πορεύεται πάνω σε ένα αυστηρό σύστημα ασφαλών επιλογών και αποφάσεων. Αλίμονο αν ακολουθούσαμε έναν αλάθητο μπούσουλα γεμάτο με «πρέπει» και κανόνες.

Είναι αντίθετο προς την ανθρώπινη φύση, αυτήν την υπέροχη ανθρώπινη φύση που είναι γεμάτη αδυναμίες και πάθη.

Κάπως έτσι, λοιπόν, ξεφεύγει το μυαλό ή η καρδιά του ανθρώπου από την πεπατημένη που του έχουν υποδείξει η ανατροφή του και οι κοινωνικές συμβάσεις του μικρόκοσμου στον οποίο εντάσσεται και κάνει λάθη.

Λάθη που το πρώτο τους ξέσπασμα είναι γεμάτο πόνο, θυμό ή παράπονο.

Λάθη που τα απαρνιέται και άλλα που μπροστά τους σκύβει το κεφάλι μετανιωμένος.

Λάθη που ίσως και να είναι μοιραία και καθοριστικά για την ψυχική του ηρεμία και ασφάλεια.

Λάθη που τα γέννησε ο εγωισμός και άλλα που χτύπησαν σκληρά πάνω στην αφέλεια ή στην ανάγκη του να εμπιστευτεί.

Τι σημασία έχει, όμως, τι προκάλεσε τα λάθη μας; Τι σημασία έχει αν κλάψαμε ή πονέσαμε ή εξοργιστήκαμε γι’ αυτά; Τι σημασία έχει πόσο επώδυνο ή ανώδυνο ήταν το τίμημά τους;

Τα λάθη είναι μέρος της ζωής. Εξυπηρετούν έναν σκοπό, να μας πάνε ένα βήμα παρακάτω.

Να μας μάθουν καλύτερα τον εαυτό μας, να δοκιμάσουν τις αντοχές και τα όριά μας στα «ναι» και τα «όχι».

Να μας βοηθήσουν να συνειδητοποιήσουμε τι δε θα θέλαμε να μας συμβεί ξανά και πόσο πολύτιμη είναι η αξιοπρέπειά μας.

Τα λάθη είναι οδηγοί για μια καλύτερη ζωή. Έτσι θα έπρεπε να τα αντιλαμβανόμαστε, αντί να τα φοβόμαστε και να τα ξορκίζουμε..

Δεν υπάρχουν αλάθητοι άνθρωποι ούτε τέλειες ζωές. Θα ήταν μια παράλογη ψευδαίσθηση αν θεωρούσαμε πως η ζωή είναι γεμάτη νίκες.

Τα λάθη μας είναι οι ήττες που βιώνουμε γιατί μπήκαμε στο πεδίο της μάχης είτε απροετοίμαστοι είτε με υπέρμετρη αυτοπεποίθηση, υποτιμώντας τη δύναμη των συνθηκών στο αντίπαλο στρατόπεδο.

Ήττες με τις οποίες αναπόφευκτα συμφιλιωνόμαστε με το πέρασμα του χρόνου. Γι’ αυτό τον λένε γιατρό, γιατί επουλώνει τις ματωμένες πληγές συμβάλλοντας σ’ αυτήν τη συμφιλίωση με τον εαυτό μας.

Κι αν κάτι ίσως επιταχύνει όλη αυτήν τη διαδικασία επούλωσης και συμφιλίωσης με τα λάθη μας, είναι το νερό που πρέπει να ρίχνουμε στο κρασί του εγωισμού μας, για να κοπάζει η έπαρσή του και να παραδέχεται πως πρέπει να υποχωρεί καμιά φορά για το καλό μας.

Είναι δύσκολο να αγαπήσει ο άνθρωπος τα λάθη του. Ίσως γιατί μας θυμίζουν πόσο ανοχύρωτοι ή πόσο παρτάκηδες έχουμε υπάρξει.

Μπορούμε όμως να τα αποδεχτούμε και να πάμε παρακάτω πιο σοφοί και πιο συνειδητοποιημένοι για τη ζωή που θέλουμε και μας αξίζει!

Πηγή: https://www.ewoman.gr/