Του Γιάννη ΠανούσηΒασίλης Φαϊτάς, Ενσαρκωμένο άπειρο
Τα γεγονότα με πληγώνουν. Συχνά και οι λέξεις που τα συνοδεύουν με τα δίκοπα νοήματα/μηνύματα. Είτε η γενιά μας συνέβαλε, είτε όχι στ’ ακραία "σημεία των καιρών", αυτό δεν μας εμποδίζει να κρίνουμε το τι συμβαίνει στον πολιτικό και ακαδημαϊκό χώρο στο επίπεδο της αξιακής αφυδάτωσης.
1. Όσο η τεχνολογία αντικαθιστά τον χαμένο έρωτα των αγκαλιασμένων σωμάτων, άλλο τόσο η πολιτική υποκαθιστά τη χαμένη Ατλαντίδα των προσδοκιών του κάθε πολίτη. Δηλαδή, καθόλου.
Όσο οι γενίτσαροι και οι γενι-τσαρίνες των παρασκηνίων νομίζουν ότι έχουν ανακαλύψει το σπρέυ που διαλύει τη δυσοσμία, άλλο τόσο οι μηχανισμοί των κομμάτων νομίζουν ότι -καταγγέλοντας τους άλλους- πείθουν για τα ηθικά τους πλεονεκτήματα. Δηλαδή, καθόλου.
Στα κενά έχει εν τω μεταξύ δημιουργηθεί ένα είδος παρακοιμώμενου[;] διαπαραταξιακού υπόκοσμου, ο οποίος κινείται στα σκοτάδια της "κακομιλίας", ήγουν των συναναστροφών διαπλοκής. Κι όμως ουδείς προτείνει την επαναφορά της ποινής της Ατιμίας, της στέρησης της δυνατότητας απόκτησης δημοσίου αξιώματος από τέτοιους πολιτικούς. Αυτός ο εξοστρακισμός πρέπει να συνοδεύεται και από καταδίκη μνήμης (damnation memoriae) για τους επίορκους και ριψάσπιδες.
Η κατάληψη εξ-ουσίας από ανάξιους να τιμωρείται ως ιδιώνυμο.
2. Αν από τη μία πλευρά η τύχη μικρού μέρους του πανεπιστημιακού κατεστημένου είναι επίπεδη (κι ατιμώρητη;), ενώ η μοιρολατρία του μεγαλύτερου μέρους των διδασκόντων είναι κεκλιμένη (και υποτακτική;) κι αν από την άλλη πλευρά το "έθιμο" (sic) γενικής καταστροφής (και κατά πάντων αποστροφής;) γίνεται αποδεκτό από την κοινότητα, τότε όλα τα προβλήματα των ΑΕΙ μπορεί να λυθούν ακαριαίως κι αυτομάτως με την απλή χρήση μιάς αλυσίδας κι ενός πανώ. Με την αλυσίδα εμποδίζουμε την ελευθερία των άλλων και με το πανώ εξηγούμε τι εννοούμε εμείς ως ελευθερία.
Κι όμως η συγ-κάλυψη απ-ουσίας δεν αποτελεί διδακτέα ύλη.
Για να μην υπάρχει παρεξήγηση. Είμαι υπέρ του να ρυθμίζουν τα ζητήματα παραβιάσεων κάθε είδους και μορφής μόνα τους τα Πανεπιστήμια. Η όποια εκ των έξω ρύθμιση (από τον γραφειοκράτη νομοθέτη μέχρι τον επιβλέποντα αστυνόμο) προσβάλλει την ιδέα της ανεξάρτητης universitas και κυρίως υποβαθμίζει την αξία της συμμετοχικής δημοκρατίας. Δεν πρέπει βέβαια να ξεχνάμε ότι όσοι έχουν την αρμοδιότητα, έχουν και την ευθύνη πράξεων και παραλείψεων με βλαπτικό αποτέλεσμα. Διαφορετικά η αυτοδιοίκηση θα συνιστούσε πρόσχημα και άλλοθι που δεν θα τιμούσε κανέναν (γι’ αυτό και η "αυτοεξορία" από τα αξιώματα δεν θα έβλαπτε μερικούς μόνιμους αξιωματούχους των ΑΕΙ).
Κατά τη γνώμη μου οι "παραβάτες ειρήνης" προς ίδιον όφελος εντός της εθνικής προσπάθειας κατά της Πανδημίας ούτε κατανοούνται, ούτε συγχωρούνται. Συνεπώς οι "καταλήψεις" εξουσίας (πολιτικών και ομάδων) μόνο καταθλίψεις προκαλούν.
ΥΓ. Στο Πανοπτικόν του Μπένθαμ προβλεπόταν ένα δίχτυ (αποφυγής) αυτοκτονιών. Μήπως και στους σημερινούς θεσμούς πρέπει να προβλεφθεί ένα δίχτυ (ασφαλούς για τη Δημοκρατία) οδικού χάρτη;
ΥΓ2 . "Ένας παράξενος πλανόδιοςχωρίς σκοπό, χωρίς καθήκον" (Αντρέας Τιμοθέου, Πρίγκιπας του πουθενά)
* Ο κ. Γιάννης Πανούσης είναι Καθηγητής Εγκληματολογίας, πρώην υπουργός Προστασίας του Πολίτη
Πηγή: https://www.capital.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.