Κι ενώ ακόμα η μυρωδιά του καμένου χτυπάει τα ρουθούνια μας, τα αποκαΐδια δεν έχουν κατακαθίσει, τα δέντρα στέκουν όρθια μα ακρωτηριασμένα και κατάμαυρα, εκατοντάδες ζώα κείτονται απανθρακωμένα, περιουσίες και κόποι μια ζωής θυσιάστηκαν στον βωμό της ανθρώπινης ανοησίας(;) στέκουμε σιωπηλοί μάρτυρες, μπροστά σε εικόνες που θυμίζουν Α Π Ο Κ Α Λ Υ Ψ Η… για άλλη μια φορά, σε μια από τις μεγαλύτερες πυρκαγιές των τελευταίων 20-30 ετών για τον μήνα Μάιο.
Πώς να περιγράψεις το μέγεθος της τραγωδίας του να εξαφανίζεται μέσα σε λίγες ώρες ολόκληρη η ζωή σου;
Γιατί σπίτι μας δεν είναι μόνο οι τοίχοι μα και όσα περικλείονται μέσα σε αυτούς, εκεί είναι η ζωή μας. Τα σπίτια μας έχουν αγκαλιάσει τα γέλια και τα δάκρυα, τις πίκρες και τους καημούς μας, τις ευχές και τις προσευχές μας. Υλικά, θα πει κάποιος, φτιάχνονται, μα δεν με βρίσκει σύμφωνη αυτή η λογική. Φυσικά και φτιάχνονται, μα τίποτα δεν θα είναι ίδιο. Πάντα κάτι θα λείπει και θα υπενθυμίζει διαρκώς την καταστροφή.
Ανυπολόγιστες οι περιβαλλοντικές και οικονομικές ζημιές αντάμα με το προσωπικό δράμα κάθε συνανθρώπου μας που από τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκε στο κενό. Ένας ακόμη πνεύμονας, 71.300 στρεμμάτων δασικής και καλλιεργήσιμης έκτασης, χάθηκε από τη ζωή μας και αναρωτιέμαι τι θα παραδώσουμε στα παιδιά μας εκτός από καμένη γη; Δεν θα απαριθμήσω τις καταστροφικές πυρκαγιές των τελευταίων ετών γιατί δεν έχει κανένα νόημα αυτή η υπενθύμιση από τη στιγμή που είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε τα ίδια και τα ίδια κάθε χρόνο.
Απλώς μπροστά σε τούτη την καινούργια τραγωδία, σκέφτομαι, πως οι αρχαίοι λαοί, οι «απολίτιστοι», θυσίαζαν για την ευμάρεια, για να νικήσουν τον πόλεμο, ή για να έχουν καλή σοδειά.
Την επίσημη θεολογία της θυσίας περιγράφει πολύ ωραία ο Σαλλούστιος στο «Περί των Θεών Και του Κόσμου» (XVI, αδ) με τα εξής λόγια: «Επειδή τα πάντα έχομεν εκ των Θεών, είναι δίκαιον να δίδωμεν εις τους παρέχοντας τμήμα εκ των δωρεών των. Ούτω, προσφέρομεν εκ των αγαθών μας τα διάφορα αναθήματα, εκ του σώματός μας την κόμην μας και εκ της ζωής μας τας θυσίας. Αι προσευχαί χωρίς θυσίας είναι κενοί λόγοι, ενώ εκείναι που συνοδεύονται δια θυσιών, είναι λόγοι έμψυχοι, διότι ο λόγος ενισχύει την ζωήν και η ζωή εμψυχώνει τον λόγον» (μετφ. Π. Γράβιγγερ).
Οι σύγχρονοι άνθρωποι, οι «πολιτισμένοι» θυσιάζουν για την καταστροφή τους.
Η πιο ανίερη θυσία.
Η ύψιστη προσβολή στον δημιουργό μας.
Ευδοκία Σταυρίδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.