Όσο ξετυλίγεται το κουβάρι της τραγωδίας στην Πάτρα, έρχονται στην επιφάνεια τα κενά και οι ελλείψεις του κράτους πρόνοιας. Η έννοια της παιδικής προστασίας σε θεσμικό επίπεδο είναι εντελώς προβληματική.
Αλλά το πιο σημαντικό είναι η αποκάλυψη όσων συνέβησαν μέσα στα νοσοκομεία. Ακόμη και όταν γιατρός την υποπτεύθηκε και ζήτησε να της απαγορευτεί να χορηγεί φάρμακα στην κόρη της, δεν υπήρξε συνέχεια. Δεν ζητήθηκε βοήθεια από την εισαγγελία ανηλίκων ή από κάποια κοινωνική δομή.
Απευθύνθηκαν κάποια στιγμή σε ΜΚΟ, στο «Χαμόγελο του παιδιού», που ασφαλώς δεν είχε αρμοδιότητα να παρέμβει.
Διαπιστώνεται με τον πιο δραματικό τρόπο ότι ακόμη και σε νοσοκομεία που εξυπηρετούν παιδιά δεν υπάρχουν ειδικοί (κοινωνικοί λειτουργοί, ψυχολόγοι κα), τουλάχιστον όχι όσοι χρειάζεται, ώστε να υπάρχει ένα πλέγμα προστασίας των ασθενών από κινδύνους που δεν είναι άμεσα ορατοί.
Δεν υπάρχει ευαισθητοποίηση και εκπαίδευση του προσωπικού ώστε να κινητοποιείται άμεσα και αποτελεσματικά όταν αντιλαμβάνεται ότι κάτι δεν πάει καλά. Και, κυρίως, δεν υπάρχει επόμενο βήμα, δεν είναι σαφές τι μπορεί να κάνει κανείς όταν αισθανθεί ότι απαιτείται επείγουσα παρέμβαση για να αποτραπεί ένα κακό.
Έχουν έρθει στο φως βασανισμοί και παραβιάσεις δικαιωμάτων ηλικιωμένων σε γηροκομεία και δεν αναλήφθηκε κάποια πρωτοβουλία ώστε να δημιουργηθούν μηχανισμοί εποπτείας και αξιολόγησης που δεν θα επιτρέπουν τέτοιες αποκρουστικές καταστάσεις.
Τώρα η ελληνική κοινωνία συγκλονίζεται από μια υπόθεση πρωτοφανή που, όμως, μπορεί να επαναληφθεί αν δεν δημιουργηθεί πλαίσιο αποτροπής τέτοιων ή συναφών καταστάσεων. Είναι αργά για τη Τζωρτζίνα, την Μαλένα και την Ίριδα, υπάρχει χρόνος για άλλα παιδιά που μπορεί να βρεθούν στη θέση τους.
Πηγή: https://m.tvxs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.