Το πρωί παίζουμε με πιστόλια και μαχαίρια. Φιμώνουμε τις κούκλες μας, τους κλείνουμε τη μύτη, τις πνίγουμε αριστοτεχνικά, γιατί έτσι διδαχτήκαμε πως είναι το παιχνίδι. Είμαστε οι απόγονοι των νηπίων που σφάγιασε ο Ηρώδης. Τον θάνατο μάθαμε προτού αρθρώσουμε στα χείλη μας τ’ όνομά του. Ήμασταν στη ζωή περαστικοί, πουλιά διαβατάρικα με προορισμό την καταιγίδα και τον χαμό. Κανείς δεν μας προστάτεψε, κανείς δεν μας έμαθε την αγάπη. Μόνοι μας την ανακαλύπτουμε μες στην αιωνιότητα. Υπάρχει άπλετος χρόνος και πώς να τον ξοδέψεις; Μαθαίνουμε να χαϊδεύουμε τα τραύματα, να φιλάμε τις πληγές, ν’ αγκαλιάζουμε τα μελανιασμένα κορμιά ο ένας του άλλου, μήπως και γιάνουν μετά θάνατον και φύγει ο φόβος της ψυχής που τρεμουλιάζει σαν φύλλο χινοπωρινό στου παραδείσου τα πρωτοβρόχια.
Τις νύχτες ντυνόμαστε στα μαύρα και πάμε εκεί που μας καλούνε οι συνειδήσεις των ζωντανών νεκρών. Δεν μας αρέσουνε καθόλου αυτές οι νυχτερινές επισκέψεις. Μας αναγκάζουν να έχουμε τα μάτια μαύρα, τα χείλη φαγωμένα και τα χέρια μας μες στο αίμα. Προκαλούμε φόβο και ταραχή, εμείς που μισήσαμε τον φόβο. Προκαλούμε ενοχές και τύψεις, εμείς που θελήσαμε μονάχα τη γαλήνη. Αφήστε μας ήσυχους, εσείς οι ζωντανοί νεκροί. Δεν επιδιώκουμε τη δικαίωση. Αυτή η λέξη ανήκει σ’ εσάς που είστε εν ζωή. Εμείς αρκούμαστε στην ειρήνη της λήθης, τη γαλήνη του αιώνιου ύπνου. Μας αρέσουν τα παιχνίδια μας τα πρωινά, έστω κι αν είναι βίαια, γιατί έτσι μας έμαθαν το παιχνίδι. Αφήστε μας ήσυχους, εσείς οι ζωντανοί νεκροί. Για τα πονεμένα μας κορμιά διόλου πια δε νοιαζόμαστε. Γινήκαμε αερικά κι ο ουρανός είναι η πατρίδα.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Lukasz Wierzbowski. Δείτε τα περιεχόμενα του πέμπτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
Πηγή: https://frear.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.