«ΤΙ ΩΡΑΙΟΣ ΠΟΥ ΗΤΑΝ Ο ΕΡΩΤΑΣ!»: ΠΕΝΤΕ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΑΓΓΕΛΑΚΗ-ΡΟΥΚ!

«Όσο για τον έρωτα τον τελευταίο είναι σαν τον πρώτο: 

βλασταίνει στο χωράφι του Πλάτωνα»

Κείμενο: ελc team
Email: info@elculture.gr

Πέντε ποιήματα της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ που έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 80 ετών.

Στον ουρανό τού τίποτα με ελάχιστα

Από την κλειδαρότρυπα κρυφοκοιτάω τη ζωή

την κατασκοπεύω μήπως καταλάβω

πώς κερδίζει πάντα αυτή

ενώ χάνουμε εμείς.

Πώς οι αξίες γεννιούνται

κι επιβάλλονται πάνω σ’ αυτό που πρώτο λιώνει:

το σώμα.

Πεθαίνω μες στο νου μου χωρίς ίχνος αρρώστιας

ζω χωρίς να χρειάζομαι ενθάρρυνση καμιά

ανασαίνω κι ας είμαι

σε κοντινή μακρινή απόσταση

απ’ ό,τι ζεστό αγγίζεται, φλογίζει…

Αναρωτιέμαι τι άλλους συνδυασμούς

θα εφεύρει η ζωή

ανάμεσα στο τραύμα της οριστικής εξαφάνισης

και το θαύμα της καθημερινής αθανασίας.

Χρωστάω τη σοφία μου στο φόβο∙

πέταλα, αναστεναγμούς, αποχρώσεις

τα πετάω.

Χώμα, αέρα, ρίζες κρατάω∙

να φεύγουν τα περιττά λέω

να μπω στον ουρανό τού τίποτα

με ελάχιστα.

~

Ένα απλό κρεβάτι

Κινήσεις που οδηγούν

σ’ ένα απλό κρεβάτι

πώς να εμπνεύσουν πια;

Κρεβάτι χωρίς παραστάτη

χωρίς εφιδρώσεις

χωρίς εντυπώσεις

ένα άδειο στρωμένο πανί

μία οθόνη δίχως προβολή

και κινήσεις μονοσήμαντες

που σημαίνουν μόνο το τέλος

της μέρας.

Μια ειρήνη υπόγραψα φαίνεται

χωρίς καμιά μάχη

να ‘χει κερδηθεί ή χαθεί.

Ειρήνη είναι ο ύπνος

που έρχεται περιβρεγμένος

μόνο με την ελπίδα

του ονείρου.

Αλλά, αναπάντεχα

μια γλύκα απλώνεται στην επιφάνεια

της ταλαιπωρημένης σάρκας.

Τέλειωσε και τούτο το βράδυ.

Ακόμη ένα κομμάτι χρόνου

που δεν πρόδωσα

δε βλαστήμησα

την ώρα και τη στιγμή.

Ήταν η μέρα καλή

καμιά δεν ένιωσα νέα πληγή

καμιά δεν κακοφόρμισε παλιά.

Κρεβάτι απλό

με τέσσερα πόδια

και καλοκαιρινά σεντόνια

βάναυσα λευκά.

~

Υπαρξιακές ερωταποκρίσεις

Τι ωραίος που ήταν ο έρωτας!

Πολιορκούσε χωρίς ενοχές

πολεμούσε χωρίς αιχμές, χωρίς φιλοδοξίες.

Λιοπύρι τα μεσάνυχτα

καλοκαιριά στον πάγο

έρωτας, το αντίθετο του αληθινού

έδινε στο πραγματικό ουσία.

Ήταν ωραία η ευωδιά του ιδρώτα

σοφά τα συμπεράσματα της σάρκας τότε

της σάρκας, της πιο παραμελημένης θεάς.

Τη ζωή μου βλέπω τώρα

σαν ένα ντοκιμαντέρ

που δείχνει σπάνια της φύσης πουλιά

ξεχασμένες του κόσμου ακτές

απλησίαστες κορφές.

Τις κινήσεις της ψυχής μου

παρακολουθώ στην οθόνη.

Ποια μέθοδο ακολουθεί άραγε η ψυχή

για να επιζήσει για λίγο ακόμη χωρίς μέλλον;

Το ψέμα; Την αλήθεια;

Ή αφήνεται στη φυσικότητα του είναι;

Ποιανού «είναι»;

Πώς μπορεί να υπάρξει «είναι» χωρίς μέλλον;

Όταν πια μόνο μια κάποια ιδέα οδηγεί στο σώμα

μόνο τ’ όνειρο φέρνει το πάθος;

Όσο για τον έρωτα τον τελευταίο

είναι σαν τον πρώτο:

βλασταίνει στο χωράφι του Πλάτωνα.

~

Ποιητικό υστερόγραφο

Τα ποιήματα δεν μπορούν πια

να ‘ναι ωραία

αφού η αλήθεια έχει ασχημύνει.

Η πείρα είναι τώρα

το μόνο σώμα των ποιημάτων

κι όσο η πείρα πλουταίνει

τόσο το ποίημα τρέφεται και ίσως δυναμώσει.

Πονάν τα γόνατά μου

και την Ποίηση δεν μπορώ πια να προσκυνήσω,

μόνο τις έμπειρες πληγές μου

μπορώ να της χαρίσω.

Τα επίθετα μαράθηκαν

μόνο με τις φαντασιώσεις μου

μπορώ τώρα την Ποίηση να διανθίσω.

Όμως πάντα θα την υπηρετώ

όσο βέβαια εκείνη με θέλει

γιατί μόνο αυτή με κάνει λίγο να ξεχνώ

τον κλειστό ορίζοντα του μέλλοντός μου.

~

Υπενθυμίσεις του έρωτα

Αν σ’ έχει ξεχάσει ο έρωτας

εσύ θα τον ξαναθυμηθείς

μόλις η ματιά σου αγγίξει τη φύση

τις πλαγιές, τα κύματα

τα φυλλοβόλα δέντρα

που δεν αμφισβητούν ποτέ τις εποχές

τα ζώα που βγαίνοντας

απ’ την κοιλιά της μάνας τους

ξέρουν κιόλας πώς να ζήσουν

πώς ν’ αντισταθούν στους εχθρούς

που τους έχει ορίσει η φύση.

Πρόσεξε μόνο μην η ζωντανεμένη ανάμνηση

πέσει πάνω στο σωρό

απ’ τις προδομένες προσδοκίες σου

τ’ αναπάντητα όνειρά σου.

Πηγή: https://www.elculture.gr