ΤΡΙΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ - ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΠΑΝΟΥΣΗ!

ΧΩΡΙΣ ΦΙΟΡΙΤΟΥΡΕΣ

Η ποίηση δεν χρειάζεται άνθη κι αρώματα
για να μοσχοβολάει
Της αρκεί να μην την ξεχνάει η άνοιξη
Δεν της αρμόζουν στολίδια και φτιασίδια
για να γοητεύει
Της αρκεί να τη χαιρετάνε τα κατώφλια των σπιτιών
Δεν έχει ανάγκη από θούρια κι επικά άσματα
για να κινητοποιεί
Της αρκεί ένα τραγούδι λατέρνας στην αλάνα της γειτονιάς
Η ποίηση όμως γερνάει μαζί με τον ποιητή
[όσο κι αν μερικοί τ’ονομάζουν σοφία κι ωριμότητα] και συχνά αυτοκτονεί μαζί με την ένοχη εποχή της
[ό,τι κι αν ισχυρίζονται κάποιοι κριτικοί της διαχρονικότητας] Τα υπόλοιπα αποτελούν
μέρος μιάς λαϊκής κατανάλωσης
από πολιτικά μπαλκόνια
ή μία ψευδαίσθηση αυτοδικαίωσης
από έγκλειστους σε ψυχικά υπόγεια.

❧

Η ΠΙΣΩ ΠΟΡΤΑ

Κάθε σπίτι
διαθέτει πάντοτε
και μία πίσω πόρτα
Απ’ αυτήν δεν μπαίνουν οι φίλοι και οι επισκέπτες
τα γράμματα του ταχυδρόμου
κι οι ξενιτεμένοι που επιστρέφουν
Απ’ αυτήν την πόρτα βγαίνουν τη νύχτα
οι κρυφές επιθυμίες των ενοίκων
που σεργιανάνε στους άγνωστους δρόμους
φορώντας παλιοκαιρισμένα ρούχα
για να συναντήσουν τον πραγματικό τους εαυτό
σε μία χωρίς όρους και όρια
λυτρωτική ελευθερία.

❧

ΡΟΛΟΙ;

Ουρανός με αστέρια που λάμπουν
σαν διαμάντια του Γαλαξία
Θάλασσες με κύματα που αφρίζουν με χάρη
κάνοντας τα ψάρια να σπαρταράνε
Βουνά με πλατάνια που καμαρώνουν
όταν τ’ αγκαλιάζουν οι αχτίδες του ήλιου
Κάμπος με σπαρτά που χρυσώνουν το χωριό
και θαμπώνουν τα μάτια των γεωργών
Λουλούδια με μοσχοβολιές
που τρελαίνουν τα κορίτσια
και τα κάνουν να ονειρεύονται κρυφές χαρές
Γλέντια με χορούς από ψηλόκορμα παλληκάρια
που το στέρνο τους πάλλεται από έρωτα
Ο ποιητής
μόνος κι έρημος
καθισμένος μπροστά στο μισόκλειστο παράθυρο της ψυχής του
γράφει στο σημειωματάρι του
στίχους θρήνου
για την άχαρη ζωή [του].

⸙⸙⸙

[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Michiel Schrijver. Δείτε τα περιεχόμενα του πέμπτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]

Πηγή: https://frear.gr