ΠΟΙΗΜΑ: "Η ΣΙΓΗ ΤΟΥ ΤΙΤΑΝΙΚΟΥ ΚΑΙ Η ΧΡΗΣΗ ΤΩΝ ΠΟΙΗΤΩΝ", ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ ΖΗΣΗ!

ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ SOLON

Τραγωδία γοργόφτερη, αθώρητη συνάμα

στη σκιά,

στων ανωρίμων το βλέμμα,

το πάχος του πλούτου

στις ξέφρενες τις εξορμήσεις

μισθώνοντας μισθωτούς

απρόσεχτους υπηρέτες,

της χλιδής τους συνεργούς

οδηγούς στη νύχτα.

Όργια γιορτών επίδειξης,

παρθενικότητες αλαζονικές

σε κάστρα μηχανών

με σάλπιγγες ηδονών του πλούτου,

παρθενικότητες οργιαστικές,

αποσκευές μικρών Νεμρωδίων-

καζίνο, νυχτερινά, κοσμικά,

ποταπά, χρηματικά και άλλα,

και συνοδεία οι άκληροι, απρόσεχτοι μετανάστες.

Καφκικοί ονειροβάτες

πλήθος μέγα, πλούτος μεθυσμένος,

κινήσεις αφηρημένης γιορτής,

θανάσιμη μελωδία

ολάκερων των ανθρώπων,

σύμβολα τρανταχτά κραταιάς αλαζονείας.

Και το Παγόβουνο;

Σιωπηλό με μικρά κυμάτια

θηρεύον το ηχηρό το κάστρο,

κρυμμένο με βάθη φυσικά

χωρίς επάρσεις ύψους,

αοράτου, δαυιδικού μεγέθους,

σ΄ αποστολή

ταπεινός της Γαίας Μετανάστης,

απρόσωπο χωρίς ματαιοδοξίες,

τα όνειρα των ανθρώπων θραύει,

υπνωτισμένα απ΄τη γιορτή του μεγέθους

απροετοίμαστα τα πλήθη,

εφησυχασμένα όνειρα

καταμεσής του Τραγικού Θεάτρου.

‘Ηρεμον ύδωρ

αναμένον τις κρύπτες του Κάστρου της Γιορτής,

πληρώνον τα κελλιά της διαφήμισης

απ΄της κρούσης το τραύμα,

όλης της ύπαρξής τους τα ύφαλα

θραυσμένα εναγωνίως

κι ακόμη τα ανώγεια με ύβριν οργιάζουν.

Αγνοούμε τάχατες, οδοιπόροι,

πως των αγέρωχων ιστίων,

των μηχανών ο βρόντος,

των μυαλών ο καλπασμός

στα ύφαλα βαστιέται

αναμένοντας του θανάτου το σημάδι;

Αργά στου θόρυβου τη μοίρα

η γιορτή τον πανικό σπέρνει

πάλι με θόρυβο να κλείσει

τ΄ανθρώπινο το δράμα.

Κι έπειτα…

αχός και κλάμα ύστερο,

μετά σιγή όπως και πρώτα,

φόροι απ΄ όνειρα ανθρώπων

στου βυθού τα λιμάνια ταξιδεύουν

δίχως συνοδούς

σιωπηλά

κι απάνω απ΄το ταξίδι

γαλήνη άηχος,

κύμα στην έκταση της υγρής ερήμου

και το μεγάλο το πλεούμενο

συνεχίζει τ’ αληθινό ταξίδι

δίχως όνειρα, ταπεινό στους απρόσεχτους,

κραταιό στους προφήτες,

παγόβουνο στα δρομολόγια της Γαίας,

απείραχτο, ανωνύμως ένδοξο.

Ποιος το ταξίδι τούτο θα ιστορήσει;

Ποιος στο παγόβουνο αυτό όνομα να δώσει μπορεί;

Αν όλα τα παγόβουνα όνομα είχαν,

αν όλα τα πλεούμενα μιλούσαν,

αν όλα φανερωμένα ήταν,

της Ομορφιάς Ηθοποιοί και Σκηνικά,

τότε και του Τιτανικού του υπερωκεάνειου

αλλοιώς θα ηχούσε το ταξίδι.

Αν αληθινοί ονειροπόλοι στις κουπαστές

με τον ανώνυμο τον κόσμο μιλούσαν,

τότε του παγόβουνου τη θωριά

θα τη σημείωναν σε ποίημα,

μνήματος μνήμη δεν θάταν

Δύο υπερωκεάνεια ταξιδεύαν.

Το ‘να ονομαστό πρωτοσέλιδο,

τ’ άλλο ανώνυμο.

Μόνον οι ποιητές μπορούσαν να το βαφτίσουν,

ήταν όμως απόντες.

Αδυνατούσαν να βαφτίσουν μες στην οχλαλοή.

Αλληγορία του Τιτανικού

των Ποιητών το ΄Εργο.

Πηγή: https://solon.org.gr