Να δεχτώ πως η νοσταλγία ελάχιστη σχέση έχει με την πολιτική και δεν θα πρέπει να έχει. Η νοσταλγία είναι μια μορφή επιστροφής στο παρελθόν, μια αναπόληση· η πολιτική είναι η διαρκής πρόταση για το μέλλον. Η νοσταλγία έχει τις ρίζες της στο συναίσθημα, η πολιτική οφείλει να το βάλει στην άκρη. Το μόνο που χρειάζεται είναι ψυχρή ματιά στα γεγονότα και καθαρό μυαλό στη λήψη αποφάσεων.
Δεν μπορεί, όμως, να μη νοσταλγήσω την εποχή που στη Βουλή μιλούσε ένας Γεώργιος Παπανδρέου, ένας Ηλίας Ηλιού, ένας Λεωνίδας Κύρκος, ένας Παναγιώτης Κανελλόπουλος ή ένας Γρηγόρης Κασιμάτης, Δημήτρης Τσάτσος, Αλέξανδρος Μαγκάκης και πολλοί άλλοι. Δεν ήταν μόνον άριστοι χειριστές της ελληνικής γλώσσας, κάτι ιδιαίτερα σπάνιο στις μέρες μας. Δεν ήταν μόνον ετοιμόλογοι και με δηλητηριώδες χιούμορ. Δεν είχαν μόνον κλασική παιδεία. Δίδασκαν πάνω απ’ όλα ήθος ακόμη και στις πιο πολωμένες στιγμές της πολιτικής ζωής του τόπου. Για να μην πάω πιο μακριά και αναφερθώ στον μνημειώδη διάλογο μεταξύ Ελευθερίου Βενιζέλου και Ιωάννη Μεταξά που έγινε μέσω των εφημερίδων «Καθημερινή» και «Ελεύθερον Βήμα», με 107 συνολικά άρθρα, από τις 11 Οκτωβρίου 1934 έως τις 23 Ιανουαρίου 1935.
Οσο και να θέλω, όσο και να προσπαθώ, δεν μπορώ να αποφύγω τη σύγκριση με το θλιβερό σήμερα. Τη Δευτέρα στη Βουλή, πρώην υπουργός, καθ’ έξιν υβριστής, επιτέθηκε σκαιότατα εναντίον συναδέλφου του στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής. Ο ίδιος βουλευτής «διαπρέπει» στο Διαδίκτυο συναγωνιζόμενος σε χυδαιότητα τα ανώνυμα τρολ, καθώς δεν αντιλαμβάνεται τον θεσμικό ρόλο του. Το κακό με τον συγκεκριμένο έχει ξεπεράσει κάθε όριο, προξενεί ζημία στο κόμμα του και είναι απορίας άξιον πώς ο Αλ. Τσίπρας παρακολουθεί απαθής τις δραστηριότητές του.
Αυτό που προκαλεί μελαγχολία δεν αφορά μόνο συμπεριφορές. Αφορά και τη χρήση της ελληνικής γλώσσας. Ο σύγχρονος πολιτικός λόγος εξαντλείται σε ατάκες το πολύ δεκαπέντε λέξεων. Εχει «τηλεοπτικοποιηθεί». Δεν ανταλλάσσονται επιχειρήματα, αλλά συνθήματα. Και ο γραπτός λόγος ελάχιστα απέχει από τη μορφή του προφορικού. Προτάσεις στοιχειώδους σύνταξης, υποκείμενο – ρήμα – αντικείμενο. Τίποτα παραπάνω. Και η ουσία σχεδόν πάντα κοινότοπη. Νοσταλγός μιας εποχής που χάθηκε οριστικά.
Πηγή: https://www.kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.