Τάκης Θεοδωρόπουλος
΄Εχυσε
δάκρυα πικρά όταν ο Τσάβες ανελήφθη εις τους ουρανούς. ΄Υμνησε τον
Κάστρο και τώρα υπερασπίζεται τον Μαδούρο. Πρόκειται για τον Ζαν-Λικ
Μελανσόν. Πρόκειται και για τον Αλέξη Τσίπρα. Με μία μικρά διαφορά. Ο
πρώτος εκπροσωπεί ένα μάλλον μικρό ποσοστό του γαλλικού λαού, ενώ ο
δεύτερος είναι πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Τι γίνεται στη Βενεζουέλα; «Πρόκειται για εξέγερση της άκρας Δεξιάς». Το είπε προ ημερών κάποιος κύριος Φιλός, μέλος του ανύπαρκτου πλέον Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος. Είναι και η θέση της ελληνικής κυβέρνησης. Δεν ξέρω αν η ίδια κυβέρνηση έστειλε συγχαρητήρια στον Μαδούρο για την εκλογή της Συντακτικής Συνέλευσης. Μπορεί να το μάθουμε στο μέλλον, προς το παρόν όμως ας αρκεσθούμε στα συγχαρητήρια που απέστειλε το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα.Η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας συμπίπτει με τις θέσεις διαφόρων εκπροσώπων της περιθωριακής, αν όχι γραφικής, Ευρώπης. Δεν είναι μόνον οι Γάλλοι. Είναι και ο κύριος Λίβινγκστον, τέως δήμαρχος του Λονδίνου και νυν συνοδοιπόρος του Κόρμπιν, ο οποίος απεφάνθη ότι «η κρίση στη Βενεζουέλα προκλήθηκε από την αδυναμία του Τσάβες να δολοφονήσει τους ολιγάρχες.» Επιτέλους, μια θέση καθαρού αριστερού διεθνισμού χωρίς περιστροφές. Κάτι σαν το «Ο Στάλιν είναι στην καρδιά των ανθρώπων… Ο Στάλιν ανταμείβει τους καλύτερους», που είχε γράψει ο Λουί Αραγκόν στο ποίημά του «Κόκκινο μέτωπο».
Δεν πάει να υπογράψει δεκαπέντε μνημόνια και να υποκύψει σε μερικές χιλιάδες απαιτήσεις των δανειστών; Φτάνει μια Βενεζουέλα για να δώσει στον ΣΥΡΙΖΑ το πιστοποιητικό αριστερής γνησιότητας, απαραίτητο για την επιβίωσή του. Πρώτον, ο διαχωρισμός της κοινωνίας και του κόσμου σε «δικούς μας» και «άλλους». Δεύτερον, η θεωρία ότι «οι άλλοι», ό,τι κι αν κάνουν, συνωμοτούν. Τρίτον, η αλληλεγγύη σε επίπεδο ομερτά. Και τέταρτον, ο μηδενισμός της ιστορικής μνήμης. Για να υπερασπιστείς σήμερα το καθεστώς Μαδούρο πρέπει να μην θυμάσαι ότι κάποτε υπερασπίστηκες τον Πολ Ποτ και τον Τσαουσέσκου. Οι αστικές δυνάμεις πάσχουν από ενοχές, ενίοτε τόσο βαθιές που παραλύουν τα αντανακλαστικά τους. Το πάθος της Αριστεράς είναι η αθωότητά της.
Δεν ξέρω αν η Ελλάδα απέτρεψε την καταδίκη του Μαδούρο από την Ε.Ε. Η κυβέρνηση το διέψευσε. Ομως η αλληλέγγυα σιωπή της, δυστυχώς, δεν διαψεύδεται. Δυστυχώς, επίσης δεν διαψεύδεται, μία ακόμη φορά, η βαθιά αδιαφορία του υπερευαίσθητου λαού μας για ό,τι συμβαίνει έξω απ’ το χωράφι του. Θα μου πείτε εδώ δεν μας καίγεται καρφί για ό,τι συμβαίνει στην Τουρκία. ΄Ασε που έχουμε και το θέμα των σημαιοφόρων.
Πηγή: kathimerini.gr
Τι γίνεται στη Βενεζουέλα; «Πρόκειται για εξέγερση της άκρας Δεξιάς». Το είπε προ ημερών κάποιος κύριος Φιλός, μέλος του ανύπαρκτου πλέον Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος. Είναι και η θέση της ελληνικής κυβέρνησης. Δεν ξέρω αν η ίδια κυβέρνηση έστειλε συγχαρητήρια στον Μαδούρο για την εκλογή της Συντακτικής Συνέλευσης. Μπορεί να το μάθουμε στο μέλλον, προς το παρόν όμως ας αρκεσθούμε στα συγχαρητήρια που απέστειλε το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα.Η εξωτερική πολιτική της Ελλάδας συμπίπτει με τις θέσεις διαφόρων εκπροσώπων της περιθωριακής, αν όχι γραφικής, Ευρώπης. Δεν είναι μόνον οι Γάλλοι. Είναι και ο κύριος Λίβινγκστον, τέως δήμαρχος του Λονδίνου και νυν συνοδοιπόρος του Κόρμπιν, ο οποίος απεφάνθη ότι «η κρίση στη Βενεζουέλα προκλήθηκε από την αδυναμία του Τσάβες να δολοφονήσει τους ολιγάρχες.» Επιτέλους, μια θέση καθαρού αριστερού διεθνισμού χωρίς περιστροφές. Κάτι σαν το «Ο Στάλιν είναι στην καρδιά των ανθρώπων… Ο Στάλιν ανταμείβει τους καλύτερους», που είχε γράψει ο Λουί Αραγκόν στο ποίημά του «Κόκκινο μέτωπο».
Δεν πάει να υπογράψει δεκαπέντε μνημόνια και να υποκύψει σε μερικές χιλιάδες απαιτήσεις των δανειστών; Φτάνει μια Βενεζουέλα για να δώσει στον ΣΥΡΙΖΑ το πιστοποιητικό αριστερής γνησιότητας, απαραίτητο για την επιβίωσή του. Πρώτον, ο διαχωρισμός της κοινωνίας και του κόσμου σε «δικούς μας» και «άλλους». Δεύτερον, η θεωρία ότι «οι άλλοι», ό,τι κι αν κάνουν, συνωμοτούν. Τρίτον, η αλληλεγγύη σε επίπεδο ομερτά. Και τέταρτον, ο μηδενισμός της ιστορικής μνήμης. Για να υπερασπιστείς σήμερα το καθεστώς Μαδούρο πρέπει να μην θυμάσαι ότι κάποτε υπερασπίστηκες τον Πολ Ποτ και τον Τσαουσέσκου. Οι αστικές δυνάμεις πάσχουν από ενοχές, ενίοτε τόσο βαθιές που παραλύουν τα αντανακλαστικά τους. Το πάθος της Αριστεράς είναι η αθωότητά της.
Δεν ξέρω αν η Ελλάδα απέτρεψε την καταδίκη του Μαδούρο από την Ε.Ε. Η κυβέρνηση το διέψευσε. Ομως η αλληλέγγυα σιωπή της, δυστυχώς, δεν διαψεύδεται. Δυστυχώς, επίσης δεν διαψεύδεται, μία ακόμη φορά, η βαθιά αδιαφορία του υπερευαίσθητου λαού μας για ό,τι συμβαίνει έξω απ’ το χωράφι του. Θα μου πείτε εδώ δεν μας καίγεται καρφί για ό,τι συμβαίνει στην Τουρκία. ΄Ασε που έχουμε και το θέμα των σημαιοφόρων.
Πηγή: kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.