νῦν αὖτέ με μοῖρα κιχάνει.
μὴ μὰν ἀσπουδί γε καὶ ἀκλειῶς ἀπολοίμην,
ἀλλὰ μέγα ῥέξας τι καὶ ἐσσομένοισι πυθέσθαι *
(Ιλιάδα, Χ 303-305)
Αιώνια, ατελεύτητη η γυροβολιά του νοητού λεπτοδείκτη στο ακαταπόνητο ρολόι του πατέρα θνητών τε και αθανάτων Χρόνου, άφευκτη φθίση πάνω στη φθίση. Η μέτρηση δεν παύει και ούτε οίκτο ή ανθρωπιά, έστω φθηνή ελεημοσύνη, να προσδοκά κανείς – στυγνό, αιμοδιψές και ανελεήμον είναι ετούτο το θεριό.
Φιλία αληθινή και ανυστερόβουλη ποτέ δεν σου προσφέρει, άσπονδος και ειδεχθής ανθρωποκτόνος, επιβουλεύς της νιότης σου, του σφρίγους λωποδύτης, της βούλησής σου υπονομευτής, του δύνασθαι δυνάστης. Μάταια με κολακείες δόλιες, με ψιμύθια αυτοσχέδια, τεχνάσματα απατηλά, φενάκες και νοθείες και άλλα τινά εμπόδια τον δρόμο του πασχίζεις να εκτρέψεις – το μονοπάτι είναι άδραστο, μονόδρομος που θα διαβείς όσους σταθμούς και αν κάνεις με κούφια ελπίδα θέλοντας το άγρυπνο κακόβουλό του μάτι να διαλάθεις. Και τότε τι; Να είναι η ζωή εκ γενετής μαύρη πορεία του χαμού, προοίμιο θανάτου; Να γίνεται το έρεβος της σήραγγας το τέρμα του μοιρολάτρη – και πεισιθάνατος να ζεις, θνητός θνησιγενής; Όχι και πάλι όχι` τον χρόνο δεν θα μπορέσεις, εφτά ζωές και αν είχες, ποτέ σου με τα όπλα του, άνθρωπε, να νικήσεις. Δεν ωφελεί η αναβολή, αναστολή δεν έχει ούτε και επιβραδύνσεις τεχνητές ή αντιστροφή κλεψύδρας, κόλπα ατελέσφορα αγυρτών, μάγων και απελπισμένων. Στάσου ορθός ως άνθρωπος και γεύσου με σάρκα, πνεύμα και ψυχή τα δώρα που σου δίνονται, αντίδωρα παραμυθητικά και ιάματα της θλίψης. Σαν Έκτωρ στη μάχη δώσου με πνοή τη μοίρα πολεμώντας με δόρυ, φτυάρι, λόγο ή γραφίδα, κόντρα σε δαίμονες φρικτούς, και γράπωσε ανένδοτος το τάσι το ελλιποβαρές στο ζύγι που κερδίζεται ή σβήνει η αθανασία. Τον χρόνο μόνο θα υπερβείς, αν κάθε σταγόνα αίματος στη ζέση της γλεντήσεις, αν την ψυχή με τα ανθρώπινα ασφυκτικά πληρώσεις, αν την πνευματική σου δύναμη στο αύριο το ευοίωνο του κόσμου τη δεσμεύσεις` αν τη φθορά της λησμονιάς, τη σήψη του παρελθόντος, με λόγια βαρυσήμαντα και έργα λυσιτελή και ρηξικέλευθα μπορέσεις να αναιρέσεις, έτσι που οι επόμενοι θα έχουν για σε να λένε πως άσκοπα δεν έζησες, δεν ήσουν σαν τους απειράριθμους κόκκους της αμμουδιάς άσημος και αδιάφορος, μόν’ άφησες το στίγμα σου – ίχνος βαθιάς περπατησιάς στη στράτα των ανθρώπων- και καταλύτης έγινες ενός καθάριου μέλλοντος, του κόσμου του υψηλού, του ίσιου, του δικαίου.
Φιλία αληθινή και ανυστερόβουλη ποτέ δεν σου προσφέρει, άσπονδος και ειδεχθής ανθρωποκτόνος, επιβουλεύς της νιότης σου, του σφρίγους λωποδύτης, της βούλησής σου υπονομευτής, του δύνασθαι δυνάστης. Μάταια με κολακείες δόλιες, με ψιμύθια αυτοσχέδια, τεχνάσματα απατηλά, φενάκες και νοθείες και άλλα τινά εμπόδια τον δρόμο του πασχίζεις να εκτρέψεις – το μονοπάτι είναι άδραστο, μονόδρομος που θα διαβείς όσους σταθμούς και αν κάνεις με κούφια ελπίδα θέλοντας το άγρυπνο κακόβουλό του μάτι να διαλάθεις. Και τότε τι; Να είναι η ζωή εκ γενετής μαύρη πορεία του χαμού, προοίμιο θανάτου; Να γίνεται το έρεβος της σήραγγας το τέρμα του μοιρολάτρη – και πεισιθάνατος να ζεις, θνητός θνησιγενής; Όχι και πάλι όχι` τον χρόνο δεν θα μπορέσεις, εφτά ζωές και αν είχες, ποτέ σου με τα όπλα του, άνθρωπε, να νικήσεις. Δεν ωφελεί η αναβολή, αναστολή δεν έχει ούτε και επιβραδύνσεις τεχνητές ή αντιστροφή κλεψύδρας, κόλπα ατελέσφορα αγυρτών, μάγων και απελπισμένων. Στάσου ορθός ως άνθρωπος και γεύσου με σάρκα, πνεύμα και ψυχή τα δώρα που σου δίνονται, αντίδωρα παραμυθητικά και ιάματα της θλίψης. Σαν Έκτωρ στη μάχη δώσου με πνοή τη μοίρα πολεμώντας με δόρυ, φτυάρι, λόγο ή γραφίδα, κόντρα σε δαίμονες φρικτούς, και γράπωσε ανένδοτος το τάσι το ελλιποβαρές στο ζύγι που κερδίζεται ή σβήνει η αθανασία. Τον χρόνο μόνο θα υπερβείς, αν κάθε σταγόνα αίματος στη ζέση της γλεντήσεις, αν την ψυχή με τα ανθρώπινα ασφυκτικά πληρώσεις, αν την πνευματική σου δύναμη στο αύριο το ευοίωνο του κόσμου τη δεσμεύσεις` αν τη φθορά της λησμονιάς, τη σήψη του παρελθόντος, με λόγια βαρυσήμαντα και έργα λυσιτελή και ρηξικέλευθα μπορέσεις να αναιρέσεις, έτσι που οι επόμενοι θα έχουν για σε να λένε πως άσκοπα δεν έζησες, δεν ήσουν σαν τους απειράριθμους κόκκους της αμμουδιάς άσημος και αδιάφορος, μόν’ άφησες το στίγμα σου – ίχνος βαθιάς περπατησιάς στη στράτα των ανθρώπων- και καταλύτης έγινες ενός καθάριου μέλλοντος, του κόσμου του υψηλού, του ίσιου, του δικαίου.
* «Και η μοίρα τώρα μ' έπιασεν. Αλλά χωρίς αγώνα
άδοξα δεν θα πέσω εγώ και πρώτα κάτι μέγα
θα πράξω και όσοι γεννηθούν κατόπιν να το μάθουν
Γράφει ο Σπύρος Ανδρουλάκης
Πηγή: https://tovivlio.net
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.