ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ!

Γράφει η Χριστίνα Σεμίδαλις*

• Αποκλειστικά για το παρόν ιστολόγιο

Και μια παλιά παροιμία λέει: "μην πεις ποτέ πως είναι αργά και χαμηλά έχεις πέσει". Και μια δεύτερη λέει: "πάντα στις δύσκολες στιγμές το θάρρος σου μη χάνεις, για να μπορείς τα δύσκολα, εύκολα να τα κάνεις". Και μια τρίτη λέει: "του αντρειωμένου την αρετή, θαυμάζει κι ο εχθρός του".

Θάρρος λοιπόν. Για τα δύσκολα που θα συναντήσουμε στο δρόμο της ζωής. Θάρρος για τις αντιξοότητες που ίσως μας βρουν. Θάρρος για να προχωρήσουμε μπροστά και να πάρουμε αποφάσεις. 
Χρειάζεται πολύ μεγάλη δύναμη ψυχής για να μαζέψουμε τα κομμάτια μας μετά από μια ήττα και να ξαναμπούμε στο στίβο για το επόμενο αγώνισμα. Σαν τους αθλητές, που παρά τους τραυματισμούς τους, εξακολουθούν να αγωνίζονται. Πείσμα και θέληση και πειθαρχία και αποφασιστικότητα και θάρρος και λίγο από θράσος. 

Η αρετή βρίσκεται εκεί που το άτομο εξακολουθεί να μένει στο στίβο της ζωής και να μην τα παρατάει. Η αρετή είναι το αποτέλεσμα της πάλης ανάμεσα στην παραίτηση και την αγωνιστικότητα που μας οδηγεί σε αποτελέσματα.

Δεν έχει σημασία αν το επίτευγμα είναι μεγάλο ή μικρό. Μετρήσιμο ή όχι. Αν ο αγώνας που δώσαμε είναι δίκαιος, αυτό μετράει. 

Πολλές φορές μπορεί να ξεκινήσουμε μια προσπάθεια, να την παρατήσουμε στην πορεία. Πολλές φορές, μπορεί να χρονοτριβούμε για να μην συμμετέχουμε ή για να μην μας προκαλέσουν.

Όμως η αποφυγή στον αγώνα λέγεται οκνηρία. Και η οκνηρία ανακυκλώνει τις ίδιες καταστάσεις που μας είναι απεχθείς, οδηγώντας μας στην απραξία.

Θαύματα δεν υπάρχουν. Το μοναδικό θαύμα είναι εκείνο της ζωής. Που πρέπει να τη σεβόμαστε. Τη ζωή κάθε πλάσματος, κάθε φυτού κάθε όντος. Αν καθόμαστε αναπαυτικά στον καναπέ μας και περιμένουμε το θαύμα να γίνει, τότε έχουμε χάσει πολλά μα πάρα πολλά τρένα. Έχουμε χάσει την υπόστασή μας, έχουμε χάσει την δοκιμασία που θα μας βοηθήσει να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Έχουμε χάσει τον εαυτό μας. Θαύματα υπήρξαν μόνο στα ιερά κείμενα και σε κάτι παραμύθια. Θέλουμε το παραμύθι; Σεβαστό. Όμως θα πρέπει να είμαστε και σε θέση να το παράγουμε. Διαφορετικά, μονάχα τα λόγια του αέρα έχουμε.

Με το θάρρος της γνώμης μου, πιστεύω ότι ο κόσμος θα ήταν πολύ καλύτερος αν έλειπαν από τη ζωή μας οι παραμυθάδες. Αν η σκληρή πραγματικότητα αντιμετωπιζόταν σαν ένα παιχνίδι, που έχει κανόνες, πιόνια και αποτέλεσμα, τότε οι ψυχές μας θα είχαν εξασκηθεί στη λογική αυτή. Και θα μπορούσαν να αγωνιστούν στην πραγματικότητα με περισσό σθένος. Γιατί η αληθινή ζωή, ένα παιχνίδι είναι, που θέλει θάρρος για να το ζήσεις και αποφασιστικότητα για να κερδίσεις. Και τα θαύματα; Ας τα περιμένουν οι αδύναμοι χαρακτήρες σαν άλλοθι για την δεδομένη απραξία τους.

*Πολιτικός Επιστήμων