Πέμπτη 4 Ιανουαρίου 2018

ΟΙ ΓΙΟΡΤΕΣ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ!


ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ


Ευτυχώς το δέντρο είναι τεράστιο, τα πακέτα ογκώδη και αυτά κάπως εμποδίζουν τη θέα προς την άλλη πλευρά. Έπειτα είναι τα χαλιά, που σβήνουν τον θόρυβο των βημάτων – έρχεται ο άλλος, κάθεται, ούτε που τον παίρνεις είδηση. Είναι και το ρημάδι το τηλέφωνο, που δεν λέει να σταματήσει να χτυπάει! Οπότε μπορούν, για πολλή ώρα ακόμη, να συνεχίσουν να αγνοούν ο ένας τον άλλον. Σε ορισμένες περιπτώσεις, αυτό είναι το θεμέλιο μιας καλής σχέσης...
Για να καταλάβεις τον άλλο, πρέπει να προσπαθήσεις να δεις τα πράγματα από τη δική του θέση, όπως δηλαδή τα βλέπει εκείνος. Χρειάζεται πείρα για το πετύχεις αυτό· στην πράξη, δεν είναι όσο εύκολο ακούγεται. Παλαιότερα, για παράδειγμα, σε μια εποχή σχετικής αθωότητας για τα μέτρα τα δικά μου, είχα κι εγώ ανάμεικτα αισθήματα για το φαινόμενο που ονομάζω «οι γιορτές του πολιτικού», δηλαδή τη γνωστή και πάντα το ίδιο βαρετή τελετουργία των καλάντων στους πολιτικούς αρχηγούς.
Φυσικά, ήξερα ότι τους άξιζε αυτό που τραβούσαν. Ποτέ δεν ξεχνούσα ότι οι ίδιοι είχαν επιδιώξει να βρεθούν στη θέση αυτή – είχαν δώσει τα πάντα για να το πετύχουν. Παρ’ όλα αυτά, δεν μπορούσα να μην τους λυπάμαι. Τα διάφορα παραδοσιακά κάλαντα, κατά κανόνα σε άθλιες εκτελέσεις, οι χοροί, τα ποιηματάκια, οι στριγγλιές από τις πίπιζες, το γρατζούνισμα της λύρας, οι δημοσιογράφοι, τα γλειψίματα και οι κολακείες – πώς τα αντέχεις όλα αυτά;
Τους λυπόμουν και νόμιζα, αυτάρεσκα, ότι η ικανότητα να τους συμπονώ ήταν απόδειξη κατανόησης εκ μέρους μου. Στην πραγματικότητα, ήταν άγνοια. Δεν είχα την απαραίτητη πείρα, ώστε να καταλαβαίνω πώς διαφέρουν οι πολιτικοί –ιδίως οι επιτυχημένοι, όσοι φθάνουν ή πλησιάζουν την κορυφή– από τους υπόλοιπους του είδους μας. Τώρα, που κάτι καταλαβαίνω περισσότερο, δεν νιώθω ίχνος συμπόνιας, όταν λ.χ. τους βλέπω να υφίστανται αυτό που ονομάζω «το μαρτύριο των βρακοφόρων». (Το μαρτύριο εφαρμόζεται, σημειωτέον, σε διάφορες παραλλαγές: με Πόντιους, με Καλαματιανούς, με μπάντες πνευστών κ.ά. Με Βρακοφόρους, όμως, είναι η πιο βάναυση μορφή του! Στη Σκανδιναβία, λ.χ., όπου οι σχετικές ευαισθησίες είναι εξημμένες, θα είχε απαγορευτεί...)
Για να τους κατανοήσουμε πραγματικά, όμως, για να καταλάβουμε πώς εκείνοι βιώνουν το «μαρτύριο των βρακοφόρων», κάθε χρόνο ίδια εποχή, πρέπει να τους σκεφθούμε σαν πορνοστάρ. Εννοώ τους/τις ηθοποιούς (το φύλο πραγματικά δεν έχει σημασία) που πετυχαίνουν στη βιομηχανία του πορνό και φθάνουν στην κορυφή, εκείνους τους λίγους που βγάζουν πολλά λεφτά. Είναι άστοχο να αναρωτιόμαστε αν ο πολιτικός υποφέρει, όταν πρέπει να υποστεί τριάντα βρακοφόρους να αναστατώνουν το γραφείο του και, επί δεκαπέντε λεπτά, πρέπει να χαμογελάει και να δείχνει ότι το απολαμβάνει. Είναι το ίδιο άστοχο όπως όταν αναρωτιέσαι πώς αισθάνεται η τάδε κορυφαία πορνοστάρ σε ένα «gangbang» με καμιά δεκαριά «BBCs» (ουδεμία σχέση με το British Broadcasting Corporation). Σαν επαγγελματίας, είναι η απάντηση. Παρομοίως και οι πολιτικοί.

Ραφαέλα Καρά

Συνήθως οι άνθρωποι τους οποίους εκτιμώ για τη σκέψη τους δεν διακρίνονται για την αισιοδοξία τους. Οχι βέβαια ότι και αυτοί δεν έχουν τις στιγμές τους, με ξεσπάσματα αισιοδοξίας – και μάλιστα αβάσιμης, ανεδαφικής αισιοδοξίας. Παράδειγμα ο Θεόδωρος Πάγκαλος, που επανέφερε την πρότασή του για την ονομασία της ΠΓΔΜ: «Μακεδονική Δημοκρατία των Σκοπίων». Όμως «Μακεδονική Δημοκρατία» δεν σημαίνει τίποτε, είναι ανάλογο του «Μπολιβαριανή Δημοκρατία».
Δεν χωρεί αμφιβολία ότι λίγοι γνωρίζουν το θέμα όσο ο Πάγκαλος, θα έχει τους λόγους του λοιπόν. Απλώς, το βρίσκω απίθανο να δέχονταν ποτέ κάτι τέτοιο. Ωστόσο, έχω μία πρόταση για την περίπτωση που συμβεί. Να τους προτείνουμε για εθνικό ύμνο το γνωστό, εύθυμο (έως χαζοχαρούμενο) τραγουδάκι της Ραφαέλα Καρά από το μακρινό 1977: «A far l’ amore comincia tu». Αν δεχθούν το «Μακεδονική Δημοκρατία», θα πετάξουν το βρακί τους με τη Ραφαέλα Καρά! Αλλά και η ίδια, που είναι μια κούκλα στα 74 της, νομίζω θα χαρεί πολύ...

Αστοχία

Προφανώς θα πρόσκεινται στα κόμματα της αντιπολίτευσης όσοι διαμαρτύρονται επειδή το επίδομα που μοίρασε η κυβέρνηση κατέληξε και σε ξένους οι οποίοι ζουν στην Ελλάδα. (Οι διαμαρτυρόμενοι ανήκουν οπωσδήποτε και στους ΑΝΕΛ. Αυτοί όμως αποτελούν μια πολιτική ιδιαιτερότητα υπεράνω του διαχωρισμού συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης...) Παρακάμπτω την ουσία του θέματος, αν δηλαδή είναι δίκαιο ή όχι (προσωπικώς, το θεωρώ δίκαιο εφόσον διαμένουν νομίμως στη χώρα), και περιορίζομαι στην οπτική γωνία της πολιτικής σκοπιμότητας. Κακώς διαμαρτύρονται, λοιπόν, όσοι έχουν κίνητρο αντιπολιτευτικό. Θα έπρεπε να επιχαίρουν, όσο και αν συμβαίνει να αντιπαθούν τους ξένους. Διότι η σκοπιμότητα των επιδομάτων (τρία μοίρασε η κυβέρνηση, θυμίζω) είναι καθαρά ψηφοθηρική. ΄Ομως, οι ξένοι που το έλαβαν δεν ψηφίζουν. Με άλλα λόγια, δεν έπιασε τόπο η «επένδυση». Για τους σκοπούς τους, θα ήταν καλύτερο αν είχε πάει σε ΄Ελληνα που ψηφίζει. Επομένως, αυτό για το οποίο γκρινιάζουν οι αντιπολιτευόμενοι είναι μια αστοχία του ψηφοθηρικού συστήματος του ΣΥΡΙΖΑ.

Πηγή: kathimerini.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.