ΣΤAΘΗΣ Σ.
Μικρός άκουγα ραδιόφωνο – όλοι ακούγαμε ραδιόφωνο. Η πιο δημοφιλής εκπομπή του Ραδιοφωνικού Σταθμού Πύργου ήταν (και όχι μόνον στον Πύργο) η «ώρα των ακροατών μας» – μια σχοινοτενής εκπομπή με αφιερώσεις κυρίως προς τους ξενιτεμένους, ένα τάληρο κι ένας Μπιθικώτσης, μια Μοσχολιού, ένας Καζαντζίδης πετούσαν προς Αυστραλία, Σίδνεϋ και Αδελαΐδα, προς τον Καναδά, προς τις «φάμπρικες της Γερμανίας και του Βελγίου τις στοές», προς όπου Γης – αυτή ήταν μάλλον η πρώτη μου γεωγραφία.
Αργά τις νύχτες κρυφά απ’ τη μάνα μου στην αρχή, ύστερα με τις χαμογελαστές ευχές της, μετέφερα το Φίλιπς που είχαμε – μια αγκαλιά συσκευή – στο δωμάτιό μου και περιπλανιόμουν στα βραχέα, ένας Έλληνας καπετάνιος στα ανοιχτά του Βλαδιβοστόκ, οι Συμφωνικές (που τότε δεν ήξερα τι είναι) της Βουδαπέστης και του Λονδίνου, τραγούδια απ’ τα Τίρανα, κάποια μυστηριώδης Σοφία, το θέατρο της Δευτέρας (πίσω στα μεσαία), φωνές εκφωνητών στα ερτζιανά (πάλι στα βραχέα) στομφώδεις ή απαλές, γυναικείες και αντρικές σε παράξενες γλώσσες κι άλλοτε πάλι απλώς ήχοι – οι ήχοι των βραχέων καθώς αποσυντονιζόταν η συχνότητα με μένα σιγά-σιγά στην αγκαλιά των ονείρων και τις νότες να διαθλώνται σαν πάνω από ταραγμένες θάλασσες.
Ο άνθρωπος είναι αυτά που θυμάται, από καιρό λοιπόν αφήνομαι στις νοσταλγίες μου και τις ξαναδιαβάζω. Ύστερα ήρθε η τηλεόραση, θαμπή με χιονάκι και διακοπές, στα ουζερί έβλεπαν ποδόσφαιρο, ο Χριστός Ξανασταυρώνεται, ο Κότζακ, η Ζώνη του Λυκόφωτος, όλα ήταν σοβαρά και κάπως κρατικά. Αυτό το ραδιόφωνο και αυτή η τηλεόραση μπήκαν στην ταυτότητα και τον πολιτισμό του έθνους. Στην τηλεόραση δεν πολυδίναμε σημασία, η ζωή τότε κυκλοφορούσε περισσότερο στους δρόμους, τα αμφιθέατρα, τα σινεμά και λιγότερο στους καναπέδες στα καθιστικά.
Ύστερα ήρθε η «ελεύθερη», δηλαδή η ιδιωτική, ραδιοφωνία και η ιδιωτική (και εκκολαπτόμενη Ύδρα) τηλεόραση. Το στυλ της κρατικής (και ποτέ δημόσιας), συνεπώς κομματικής, τηλεόρασης έγινε ντεμοντέ, η σοβαροφάνεια (που είχε υπονομεύσει την όποια σοβαρότητα) έπαθε νίλα και εστάλη στο μουσείο μαζί με την ορθοφωνία και τα ευπρεπή ελληνικά.
Το έλλειμμα ελευθερίας των κρατικών μέσων υποκατέστησε η ελευθεριότητα των ιδιωτικών. Πολλά χρόνια τώρα στα ιδιωτικά μέσα γίνεται της μουρλής, άλλοτε με γόνιμα και θαυμαστά αποτελέσματα κι άλλοτε με σημεία και τέρατα φθήνιας και αθλιότητας. Παρ’ ότι τα κρατικά μέσα επηρεάσθηκαν από τα ιδιωτικά, πάντα κρατούσαν ένα γράδο ποιότητας, ένα στίγμα που αφορούσε όλους. Όπως ο Γεραμάνης με το λαϊκό τραγούδι, όπως ο Χατζιδάκις με τις λεπτές αποχρώσεις, όπως η Ρεζάν με την καθεστωτική επαναστατικότητα, όπως η Ρηνιώ Παπανικόλα με τις ποιητικές πρόζες, όπως ο Πετρίδης με τη ροκ μουσική για τις μάζες, όπως οι κυρίες με τα τραγούδια της παρέας – κρατούσαμε όλοι με την ΕΡΤ τη σχέση που ενδιέφερε περισσότερο την ψυχή μας.
Στην Αεροπορία μια ολόκληρη μοίρα στην Καλαμάτα σταματούσε να δουλεύει για να ακούσει τη Λιλιπούπολη (κάνοντας έξαλλους τους αξιωματικούς, ώσπου να αρχίσουν να την ακούνε κι εκείνοι και όλη η πτέρυγα). Νησίδες τέτοιες, όπου υπήρχε επικράτεια για κάθε είδους ταξιδιώτη, υπήρχαν και στην ιδιωτική ραδιοφωνία, ενώ στην ιδιωτική τηλεόραση ο κόσμος είδε ταινίες που δεν θα πήγαινε να τις δει στα σινεμά ακόμα και για οικονομικούς λόγους. Περί αυτών έχουν γραφεί πολλά – το ρεζουμέ νομίζω ότι είναι η διαπίστωση μιας φθίνουσας πορείας όλων των μέσων, κρατικών και ιδιωτικών.
Αναπόφευκτο σε μια χώρα που παρακμάζει, που ο πνευματικός κόσμος στην πλειονότητά του την έχει κάνει από τα κοινά, αναπόδραστο μέσα σε ένα γιγαντωμένο πλέγμα εταιρειών, διαφήμισης και πολιτικών σκοπιμοτήτων που κρέμεται πάνω απ’ τα κεφάλια των δημοσιογράφων, των καλλιτεχνών και των παραγωγών, ενώ μπαίνει μέσα στα κεφάλια των πολιτικών διαμορφώνοντας σκέψεις, τρόπους και επιλογές. Ένα θυελλώδες τοπίο άκρως αναντίστοιχο με τις πραγματικότητες του βίου, όλο και πιο φθηνό, όπου ο ανταγωνισμός λειτουργεί προς τα κάτω και όπου η πολιτική προπαγάνδα δημιουργεί την εικονική πραγματικότητα που χρειάζονται οι εξουσίες για να λεηλατούν και να τυραννεύουν. Οι περισσότεροι εξ ημών τα γνωρίζουμε όλα αυτά, αλλά η απέχθειά μας, η αποστροφή μας, ακόμα και η οργή μας ακυρώνονται απέναντι στους Εκατόγχειρες που μας έχουν μαγκώσει από παντού.
Παρ’ όλα αυτά οι περισσότεροι Έλληνες εξακολουθούμε να έχουμε με την ΕΡΤ, ραδιόφωνο και τηλεόραση, έναν ομφάλιο λώρο απ’ όπου περιμένουμε να περνά και να φθάνει σε εμάς κάτι που να μας αξίζει. Και όντως, όλα τα τελευταία χρόνια στο μείγμα της ΕΡΤ πάντα υπήρχαν οι άνθρωποι με το μεράκι, τις φιλοδοξίες και την επάρκεια για το καλό και το καλύτερο – τίποτα δεν μπορούσε και δεν μπορεί να βγάλει την ΕΡΤ από την κουλτούρα του έθνους.
Παρά τις παθολογίες της (κομματισμός, αργομισθίες, ΠΟΣΠΕΡΤ, αργόσχολοι, ανίκανοι και ρουσφετάκηδες), η ΕΡΤ παρέμενε και παραμένει σημείο αναφοράς όπου το φιλότιμο, η εργατικότητα, η γνώση και η αισθαντικότητα θα μπορούσαν να κάνουν το θαύμα τους. Για αυτό και όταν ο κ. Σαμαράς έριξε το μαύρο η κοινωνία ξεσηκώθηκε – ήταν η ΕΡΤ για όλους μας μια δική μας υπόθεση.
Και ύστερα ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ. Αντί η ραδιοφωνία και η τηλεόραση να ανθήσει, όχι «στα χέρια» της Αριστεράς, αλλά με το πνεύμα των ιδεών της, καταβαραθρώθηκε στο μεγαλύτερο βάθος ανυποληψίας που είχε ποτέ. Εγκάθετοι του κόμματος πλημμύρισαν το Ραδιοτηλεοπτικό Μέγαρο, άρπαξαν θέσεις και εκπομπές και μετέβαλαν την κρατική, κομματική έστω, ραδιοφωνία και τηλεόραση σε ένα χαμαιτυπείο αφόρητης προπαγάνδας, μισαλλοδοξίας και ευτέλειας. Ό,τι το καλό και το ωραίο υπάρχει στην ΕΡΤ συντρίβεται και εξευτελίζεται από έναν οχετό ολοκληρωτισμού στον οποίο προεξάρχουν φυτευτοί, ουτιδανοί, ξερόλες, δουλικά και ανιαροί ή έντρομοι υπαλληλίσκοι που βγάζουν το ψωμάκι τους βρεγμένο στην ντροπή τους.
Στην ΕΡΤ, στο βασίλειο του κ. Νίκου Παππά, έχει επιβληθεί απ’ τον ίδιο μια δικτατορία του ΣΥΡΙΖΑ, κανοναρχεί τα τεκταινόμενα ο πόλεμος των φατριών του κυβερνώντος κόμματος και επιβραβεύεται το ρουφιανιλίκι και η χαμέρπεια. Όσοι δεν μετέχουν, υποβαθμίζονται ή «μπαίνουν ψυγείο». Η κατάσταση δεν σώζεται από ορισμένους που, ακόμα και κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες το παλεύουν, με αποτέλεσμα κάποιες νησίδες του προγράμματος να κατοικούνται από ανθρώπους, διότι γύρω απ’ αυτές τις νησίδες πέλαγος οι νεκρές ψυχές.
Εννοείται ότι και σε αυτόν τον τομέα ο ΣΥΡΙΖΑ δουλεύει για τη Ν.Δ. Η οποία όταν έλθει εν τη βασιλεία της θα βαδίσει την πασοκοδεξιά πεπατημένη του παρελθόντος, απενοχοποιημένη πλέον ή μάλλον νομιμοποιημένη από τον ΣΥΡΙΖΑ στην ίδια αθλιότητα για την ΕΡΤ και στον ίδιο τρόμογια την κοινωνία – το τρομερό αποτέλεσμα για την κοινωνία. Μια κρατική - κομματική ραδιοτηλεόραση σε επίπεδο τρολ.
Email: stathispontiki@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.