ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝ ΓΚΕΓΚΑ: ΒΡΟΧΗ (ΠΟΙΗΜΑ)!

ΑΠΟ IRAKLIS3

Βρέ­χει αβί­α­στα σαν νιότη που τολμά τα πάντα

σαν νιότη που κα­τα­κτά τα θέλω.

Βρέ­χει με­τά­νοια για τους αμε­τά­κλη­τους

μα και ελ­πί­δα για τους πο­νε­μέ­νους.

Βρέ­χει στιγ­μές καθώς κλαί­ει στιγ­μιαία

καθώς την κοι­τά­με με μορ­φές του χτες και ήχους του αύριο.

Βρέ­χει στους ώμους των φτω­χών σαν συ­μπα­ρά­στα­ση,

μα και στα ξερά χείλη των νε­κρών σαν ανά­στα­ση.

Είναι το ημε­ρο­λό­γιο πολ­λών δα­κρύ­ων, πολ­λών χρό­νων που θά­ψα­με ζω­ντα­νά σε έναν άψυχο χορό.

Είναι τα ορ­φα­νά μάτια που βλέ­πουν τους πε­ρα­στι­κούς σε τρένα με προ­ο­ρι­σμό.

Είναι η αγάπη που απλό­χε­ρα δέ­χτη­κες και τώρα απαρ­νεί­σαι

γιατί αγάπη που σε έκανε να πονάς, τώρα την πονάς ?

Είναι η βροχή, πο­νε­μέ­νη με­λω­δία από την ζωή αν­θρώ­πων, κραυ­γές που αφή­νουν λευ­τε­ρες για να λυ­τρω­θούν.

Πηγή:https://atexnos.gr