ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ!

Γράφει η Χριστίνα Σεμίδαλις*

Και είπε ο Σύρος: "από τα σφάλματα των άλλων, ο συνετός άνθρωπος διορθώνει τα δικά του".

Η ελπίδα υπάρχει. Ζει, κινείται ανάμεσά μας. Η ελπίδα είναι η προσμονή που νοιώθουμε όταν βρισκόμαστε μπροστά στο βουνό των βασάνων μας.
΄Οταν βρισκόμαστε μέσα στη δίνη της απελπισίας, όταν απογοητευμένοι από τους ανθρώπους κρυβόμαστε στο σκοτάδι των μοναχικών μας σκέψεων και πιστεύουμε ότι όλα έχουν χαθεί, υπάρχει εκείνη, η ελπίδα που μας πιάνει από το χέρι, σίγουρη και ικανή, μόνη εκείνη να μας βγάλει από τη δύσκολη θέση που έχουμε περιέλθει. ΄Οταν, από τα σφάλματα των άλλων, προς το πρόσωπό μας, η αδικία εξατομικεύεται, τότε είναι που έρχεται η ελπίδα και μας βοηθά να βγούμε από το αδιέξοδο. Γιατί, σφάλματα κάνουμε όλοι. Μικρότερα ή μεγαλύτερα. Που στοιχίζουν σε συναίσθημα, σε κατάσταση. Χρειάζεται να ήμαστε πολύ συγκροτημένοι σαν ψυχοσυνθέσεις, ώστε να μην παρασυρθούμε από τα πάθη μας και να μην πληγώσουμε τους ανθρώπους γύρω μας. 

Η παρατήρηση των σφαλμάτων των άλλων ατόμων, βοηθά να πάρουμε γνώση προκειμένου να μην τα επαναλάβουμε. Και διορθώνοντας τα σφάλματά μας, γινόμαστε ιατροί του πόνου των συνανθρώπων μας που έχουν υποφέρει εξαιτίας μας. 

Παρατηρούμε την αδικία. Παρατηρούμε τον τρόπο με τον οποίο ο αυθορμητισμός μπορεί να μετατραπεί σε αρνητικό χείμαρο εκτόκευσης πλήθους συναισθημάτων σε τέτοιο βαθμό, που να μην είναι διαχειρίσημα. 

Εκεί, έχει το ρόλο της η σύνεση. Εκεί, έρχεται η εγκράτεια, να μας προσφέρει τα οφέλη της, ώστε να μπορέσουμε να τιθασευτούμε. 

Μεγαλώνοντας, αυτός ο παιδικός αυθορμητισμός εκλίπει. Και μαζευόμαστε στο καβούκι μας και μας στενεύουν τα συναισθήματά μας που μένουν ανέκφραστα. Μας πονάει που πρέπει να είμαστε, καθώς πρέπει για να μην κάνουμε σφάλματα, όταν τα πάθη μας, μάς κατακλύζουν το είναι μας. Τότε η εγκράτεια, έρχεται να μετατρέψει αυτόν τον χείμαρο σε έργο. ΄Ενα χόμπυ, μια απασχόληση σε εθελοντικό επίπεδο, η συμμετοχή σε διάφορες κοινωνικές ομάδες. Πράγματα δημιουργικά με στόχο και σκοπό. Ουσιαστικά, μεταστρέφουμε τη ροή των συναισθημάτων μας σε ελεγχόμενη ενεργητικότητα. 

΄Ετσι, έχουμε ελπίδα, ότι θα αποφύγουμε σφάλματα ανεπανόρθωτα. ΄Ετσι, έρχεται η ελπίδα να μας τοποθετήσει ηθικά σε μέλη-κοινωνούς. Και με την ελπίδα ότι όλα θα γίνουν και θα γίνουν καλά, αφηνόμαστε στους κανονιστικούς νόμους των ομάδων να δημιουργήσουμε. Να δημιουργήσουμε τέχνη. Να δημιουργήσουμε αθλητισμό. Να δημιουργήσουμε δραστήριες ομάδες στην πόλη μας. Να δημιουργήσουμε εθελοντισμό. Και να γεμίσουμε από αυτό το συναίσθημα της προσφοράς. Από το συναίσθημα του αδειάσματος της αδρεναλίνης σε υγιείς σκοπούς. 

Η συμμετοχή άλλωστε σε οποιαδήποτε μορφή ομάδας είναι εκδήλωση δημοκρατίας. Και έτσι την λαμβάνουμε, έτσι την οικοιοποιούμε, έτσι τη σκεπτόμαστε και με αυτόν τον τρόπο την αποδεχόμαστε. Και βέβαια ότι έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι ο αγώνας. Η διαδρομή του. Η εξέλιξή του. Τώρα, αν θα βγούμε νικητές από αυτόν, είναι αποτέλεσμα συγκυριών που δεν έχουν να κάνουν μόνο με την συμμετοχή μας. ΄Αλλωστε: "νυν υπέρ πάντων ο αγών".

*Πολιτικός Επιστήμων