ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ!

Γράφει η Χριστίνα Σεμίδαλις*

Και είπε ο Αινστάιν:"είτε είμαστε άνθρωποι είτε είμαστε αστρική σκόνη, όλοι μαζί χορεύουμε στη μελωδία ενός αόρατου ερμηνευτή".

Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός. Είναι ένα αυτόφωτο μοναδικό αστέρι που με το φως του φωτίζει το χορό των υπόλοιπων αστεριών, των υπόλοιπων ανθρώπων. Εκεί, στη θέση που ορίστηκε να γεννηθούμε, εκεί που η τύχη μας ρίζωσε, εκεί φέγγουμε, εκεί δρούμε, εκεί ζούμε τις ζωές μας.
Ο ερμηνευτής μάς συνθέτει την μελωδία της αρμονίας. Μια ισορροπία διέπει τον κόσμο μας. Μια ισορροπία που δίνει τη δυνατότητα σε κάθε έναν από εμάς να καταλαμβάνει το δικό του χώρο μέσα στον κοσμικό μας χρόνο. Διαφορετικοί πολιτισμοί, διαφορετικές χώρες, πολλές φυλές. Μια πανδαισία χρωμάτων και συνηθειών, ηθών και εθίμων. Και εμείς, το δικό μας αστέρι το κέντρο του κόσμου μας. Ο ήλιος του δικού μας σύμπαντος, έτσι όπως τον εκλαμβάνουμε και τον κατανοούμε.

Και που να πρωτοταξιδέψει κανείς. Και πόσα άλλα αστέρια να γνωρίσει. Και πόσους άλλους χορούς να μάθει. Ταμπουρωμένοι ο καθένας στο δικό του μικρόκοσμο, στο δικό του σύστημα, γυρίζουμε γύρω από τον εαυτό μας και λατρεύουμε να αντανακλούμε το φως μας. Λατρεύουμε να περιαυτολογούμε για τη σπουδαιότητά μας, για τη μοναδικότητά μας, αξιώματα που καταρίπτονται μονομιάς. Τριγυριζόμαστε από αστέρια αυτόφωτα και αυτά,άλλα πιο κοντά,άλλα πιο μακριά μας. Οι δυνάμεις της έλξης που θα αναπτυχθούν με κάποια από αυτά, εξαρτάται αναλογικά από το πόσο κοτά μας είναι. 

Από την άλλη, μοιάζουμε αμετακίνητοι στη θέση μας, χωρίς η έλξη να είναι ικανή να ενσωματώσει έστω και δύο αστέρια σε ένα, παρά για ελάχιστο χρόνο. Και σε περιστασιακές στιγμές.

Ο χορός που όλοι μαζί χορεύουμε, έχει πρωταρχικό κίνητρο την επιβίωση. Μαθαίνουμε συνεχώς να αλλάζουμε, μέχρι ως ότου να φθάσουμε στο ικανοποιητικό μέγεθός μας. ΄Ετσι, μεγαλώνουμε. Και περνάει ο χρόνος. ΄Ωσπου μετά, σβήνει το αστεράκι και στη θέση του μένει ένα κενό. Μια μαύρη τρύπα, που ρουφάει αναμνήσεις και συναισθήματα και τα περνάει στην άλλη μεριά του σύμπαντος, στη σκοτεινή. Στο απόλυτο τίποτα.

Πρωτού όμως το αστεράκι γίνει τίποτα, διανύει μία πορεία. Και αυτή την πορεία θα πρέπει να φροντίσουμε να την κάνουμε όσο πιο φωτεινή γίνεται. Μόνο και μόνο για να φωτίσουμε τα πιο αδύναμα αστεράκια και να δανείσουμε φως από το φως μας. Για να εναρμονιστούν στον αέναο χορό του ερμηνευτή. Αν έχει το αστεράκι δορυφόρους ή αν είναι αυτό από μόνο του δορυφόρος, αυτό έτσι αμετακίνητα αστεράκια που ήμαστε στη θέση μας δεν θα το ανακαλύψουμε ποτέ.

Γι αυτό χρειάζεται να μάθουμε να χορεύουμε. Να μάθουμε ότι η ακινησία φέρει ακαμψία. Και η ακαμψία είναι το γνώρισμα του αρνητή. Ας μάθουμε λοιπόν να χορεύουμε. Τον χορό της ζωής. Τον χορό των αστεριών. Που μαθαίνουν τα βήματα αργά και σταθερά, αλλά πατάνε μέσα στο ρυθμό. Γιατί η ζωή μας είναι λίγη και λήγει. ΄Οσο χορεύουμε, τόσο εναρμονιζόμαστε με το σύμπαν. Και ο Ερμηνευτής είναι Σοφός και τα πάντα εν σοφία Εποίησε.

*Πολιτικός Επιστήμων