ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ!

Γράφει η Χριστίνα Σεμίδαλις*

Και είπε ο Ουίλλιαμ Σαίξπηρ: "η ζωή έχει υφανθεί με το στημόνι του καλού και το υφάδι του κακού".

Το καλό και το κακό υπάρχουν και εναλλάσσονται στο βίο μας. Πότε το ένα ακολουθούμε, πότε το άλλο. Χωρίς αυτά τα δύο στοιχεία, δεν μπορεί να υφανθεί η ζωή. Που σίγουρα δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα και ούτε εμείς είμαστε άγγελοι. Το καλό και το κακό, παλεύουν μέσα μας, ποιο θα υπερτερήσει. Η πάλη αυτή είναι αιώνια. Το ποιο μέρος θα ακολουθήσουμε τελικά, εξαρτάται από τα χαρακτηριστικά μας, ως ψυχοσύνθεση και την ποιότητά μας σαν άτομα. Όμως το σίγουρο είναι ότι η ζωή είναι φτιαγμένη από το μπλέξιμο των δύο αυτών στοιχείων. Θα πρέπει να είναι κανείς πολύ δυνατός-ή να έχει ένα τεράστιο στομάχι για να μην αντιδρά στο κακό. ΄Η μάλλον να αντιδρά στο κακό με καλό. Και αυτό είναι επιδεξιότητα. Οι ανώτεροι πνευματικά άνθρωποι, εκείνοι που τους πλημμυρίζει εσωτερική σοφία και γαλήνη, μπορούν να διακρίνουν τα δύο στοιχεία και να επιλέγουν. Οι γκουρού της ζωής, οι άνθρωποι που μέσα στην ηρεμία δεν βιάζονται να ανταποδώσουν το κακό και έχουν μονάχα λόγια ικανά να μας μεταφέρουν στο καλό, διαφοροποιούν τη συμπεριφορά τους πάνω στη γη, σε όλα τα πλάσματα και καταστάσεις.

Γιατί αυτό που έχουμε ανάγκη, είναι οι απαντήσεις. Αν ξέραμε εκ των προτέρων τι θα συνέβαινε σε κάποια επιλογή μας, θα είχαμε αποφύγει πολλά δεινά. Οι απαντήσεις όμως, δεν αποτελούν σκονάκι από το βιβλίο της ζωής. Αντίθετα, έρχονται μεταχρονολογημένα και μας ξαφνιάζουν. Και βέβαια, γιατί δεν υπάρχουν κανόνες να ακολουθήσουμε για το πώς να ζούμε. Έτσι, μπλεκόμαστε σε λαβυρίνθους σκέψεων, ατόπων κάποιες φορές, που μας μπερδεύουν ακόμα περισσότερο και μπλοκάρουν την δράση μας.

Ας σκεφτούμε όμως ότι ουσιαστικά τα πράγματα είναι απλά. 

Ότι δεν υπάρχει λόγος να βιαζόμαστε. 

Ότι σε σύγχυση δεν είναι δόκιμο να αποφασίζουμε. Ότι μονάχα εμείς γνωρίζουμε πιο είναι το συμφέρον μας.

Ότι οι κολακείες δεν βοηθούν σε ορθή κρίση. Και ότι εδώ, σε αυτή τη ζωή, σε αυτή τη γη βρίσκεται και η κόλαση και ο παράδεισος, τότε, θα βιώσουμε αυτήν την ύφανση σαν εμπειρία, σαν διδακτική εμπειρία.

Οι παλιοί λένε:"στερνή μου γνώση, να σε είχα πρώτη". Και αυτό αποδεικνύεται κάθε φορά που έχουμε δίλημμα.

Το καλό και το κακό, είναι τόσο απαραίτητα το ένα στο άλλο, που χωρίς αυτά δεν υπάρχει δράση. Αν θα ήμασταν όλοι καλοί, θα ήταν σίγουρα πολύ βαρετό. Αν πήγαιναν όλα καλά στη ζωή μας, δεν θα είχαμε αποκτήσει εμπειρίες. Και αν υπήρχε αντίστοιχα μονάχα το κακό, τώρα το ανθρώπινο είδος θα είχε εξαφανιστεί. Και αν όλα πήγαιναν κακά στη ζωή μας, τώρα θα είχαμε εγκαταλείψει τον κόσμο. Αλλά, επειδή είναι όλα τόσο σοφά φτιαγμένα, τόσο αρμονικά, αφήνονται να εναλλάσσονται το καλό με το κακό. Ώστε, ούτε να βαλτώνουμε πλήρως και να βαριόμαστε, αλλά ούτε και δεινοπαθούμε και να απογοητευόμαστε.

Έτσι, ζυγισμένα, υφαίνουμε τη ζωή μας, μέχρι να αφήσουμε το σημαδάκι μας. Μέχρι, το τέλος της ζωής μας. Τώρα αν αφήσουμε μισοτελειωμένο υφαντό ή ολοκληρωμένο, αυτό, δεν εξαρτάται από εμάς. Σίγουρα, κάποιος Άλλος ξέρει καλύτερα. Αυτός που μας προμηθεύει το νήμα για την ύφανση.

*Πολιτικός Επιστήμων