«ΜΠΛΟΥΜ!», ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΣΤΗ ΛΙΜΝΗ!

 ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ

Από τη στενότητα της σχέσης που υπαινίσσεται το άγγιγμα, υποθέτω ότι ο κύριος θα είναι ταξιδιωτικός πράκτορας του Τέρενς Κουίκ...

Να τον πεις «αγροίκο» δεν έχει αξία, διότι το παραδέχεται o ίδιος ο Παύλος Πολάκης ότι είναι αγροίκος. Κάτι, όμως, το οποίο μάλλον δεν γνωρίζει για τον εαυτό του είναι πόσο μοιάζει, στο βάθος, με τον Γ. Βαρουφάκη. Μπορεί να διαφέρουν στο ύφος, ο ένας επιτηδευμένος μετροσέξουαλ και τσιγκολελέτα, ο άλλος πρωτόγονος, αγροίκος και χυδαίος. Και οι δύο τους, όμως, είναι βαθύτατα ναρκισσιστές.

Καταλάβαμε πια ότι ο Πολάκης είναι πολυσχιδής προσωπικότητα. Κατά πάσα πιθανότητα –και το λέω με επιφύλαξη ως μη επαγγελματίας–, ο Πολάκης είναι κοινωνιοπαθής (αν αυτή είναι η σωστή απόδοση του όρου «sociopath»). Κοινωνιοπαθής με την πολιτική έννοια του όρου ως σταλινικός. Διότι, είτε με δηλώσεις είτε με τη συμπεριφορά και τη στάση του, δείχνει να προσυπογράφει το αξίωμα του Στάλιν ότι «ένας νεκρός είναι μια τραγωδία, ένα εκατομμύριο νεκροί είναι μια στατιστική». Σαράντα νεκροί από τη γρίπη (τότε, γιατί έκτοτε έγιναν περισσότεροι) «δεν είναι καμιά καταστροφή», μας είπε. Και τι έγινε, γλυκιά μου; Για να το πω με τον τρόπο του.

Κυρίως, όμως, είναι νάρκισσος. Απλώς η αγριοφωνάρα, οι βρισιές και οι προσβολές που εκστομίζει προξενούν ένα σοκ, που μας εμποδίζει να ανακαλύψουμε από πίσω το αγόρι που κοιτάζει την αντανάκλαση του προσώπου του στη λίμνη και μαγεύεται.

΄Ενα περιστατικό. Οταν, προσφάτως, έδειξαν στον επίτροπο Υγείας τη φωτογραφία που ο Πολάκης καπνίζει στη διάρκεια δημόσιας εκδήλωσης και ο επίτροπος χαρακτήρισε τον υπουργό «άσχετο με τη δημόσια υγεία», ο θιγείς Πολάκης του απάντησε με ένα κατεβατό περί προσωπικής ελευθερίας. ΄Ομως, η κατακραυγή εις βάρος του Πολάκη δεν αφορούσε την υγεία του. Κανείς δεν νοιάζεται αν ή πότε θα αποφασίσει ο Πολάκης να κόψει το κάπνισμα. Αυτό είναι δική του υπόθεση και κανείς δεν έχει δικαίωμα να υπεισέρχεται στο θέμα. Το ζήτημα αφορούσε την υγεία των άλλων, εκείνων που δεν καπνίζουν, αλλά τους υποχρεώνει ο Πολάκης να υφίστανται τον καπνό. Ούτε καν το κατάλαβε αυτό ο «Κρητίκαρος» του Κραουνάκη. Επιασε να μας λέει για το αγαπημένο του θέμα: τον εαυτό του.

Δεύτερο περιστατικό. Οταν ανακοινώθηκε η πρωτόδικη καταδίκη του για την εξύβριση του μακαρίτη Βασίλη Μπεσκένη, η αντίδραση του Πολάκη ήταν να μας εξηγήσει ότι έχασε, επειδή δήθεν δεν ασχολήθηκε με την υπόθεση! Λες και ήταν αυτό το θέμα. Τον ενόχλησε τόσο βαθιά ότι ο ίδιος έχασε, ώστε ανακοίνωσε κιόλας ότι θα εφεσιβάλει την πρωτόδικη απόφαση. Η έφεση ήταν, βεβαίως, δικαίωμά του. Θα μπορούσε να ζητήσει συγγνώμη και να ελπίζει ότι στο Εφετείο θα μειωθεί η αποζημίωση που του επιβλήθηκε. Εκείνος, όμως, έκανε την έφεση για να ανανεώσει την αντιδικία του με τον μακαρίτη, φθάνοντας μάλιστα μέχρις του σημείου να επαναλάβει γραπτώς την κατηγορία εις βάρος του νεκρού, για την οποία είχε ήδη καταδικαστεί! Τόσο δύσκολο του ήταν να χωνέψει την ήττα του.

Με τον τρόπο που εγώ τουλάχιστον αντιλαμβάνομαι τα πράγματα ως μη ειδικός, η συμπεριφορά που καταγράφεται στα δύο συγκεκριμένα περιστατικά δείχνει κάτι περισσότερο από τον συνήθη εγωκεντρισμό που συναντάμε στους πολιτευόμενους. Μιλούμε προφανώς για άγριο ναρκισσισμό, όπως του Βαρουφάκη. Διαφέρουν, βέβαια, ως προς τα μέσα που χρησιμοποιεί ο καθένας για να κρύβεται – ο Βαρουφάκης, π.χ., εκφοβίζει ηπίως μέσω της ειρωνείας, ενώ ο Πολάκης εκφοβίζει βάναυσα σαν γορίλλας. Τόσο ο ένας όσο και ο άλλος, όμως, έχουν την ίδια βαθιά σχέση με τον καθρέφτη τους.

Η κατάληξη του μύθου για το αγόρι που κοιταζόταν στη λίμνη είναι γνωστή: μπλουμ! Το ρούφηξε η λίμνη. Το ίδιο συνέβη και με τον Πολάκη, τον οποίο τελικά εξέθεσε ανεπανόρθωτα ο ναρκισσισμός του και όχι η γαϊδουριά του. Τον εξέθεσε η προθυμία του να μας αποκαλύψει ότι προτού μπει στην πολιτική κέρδιζε τα διπλά και τα τριπλά από το επάγγελμά του. Το είπε προκειμένου να δικαιολογήσει το καταναλωτικό δάνειο των 100.000 ευρώ, που τόσο εύκολα του χορηγήθηκε από την κυβερνητική τράπεζα, της οποίας ο πρόεδρος και ο διευθύνων σύμβουλος ενίοτε λύνουν τις διαφορές τους χειροδικώντας.

΄Ετσι όμως, ο Πολάκης δημιούργησε ένα πρόβλημα στον εαυτό του διαφορετικό από όσα είχε δημιουργήσει έως τώρα. Διότι ο Ελληνας υποφέρει τη χυδαιότητα (εφόσον δεν τον εκφράζει – γιατί όταν τον εκφράζει την απολαμβάνει...). Δεν αντέχει όμως τον φθόνο, στον οποίο υποκύπτει αμέσως. Το δάνειο του Πολάκη, όπως και οι δικαιολογίες, ερεθίζουν στην κοινή γνώμη αυτόν ακριβώς τον φθόνο που καλλιέργησε ο ΣΥΡΙΖΑ για να ανεβεί στην εξουσία. Μέχρι πρότινος, ο Πολάκης ήταν άτρωτος. Εχω την εντύπωση ότι από εδώ και πέρα γίνεται ίσως το μεγαλύτερο πρόβλημα της κυβέρνησης. Και επειδή δεν βλέπω εύκολη την απομάκρυνσή του, θα έλεγα ότι η πτώση του Πολάκη είναι κάτι, που μαζί με τον αποτυχημένο ανασχηματισμό, φέρνει πιο κοντά τις εκλογές.

Αστειότητες

Ο Τζιτζικώστας δεσμεύθηκε ότι δεν θα βάλει ποτέ το όνομα της Βόρειας Μακεδονίας στις πινακίδες οδοσήμανσης που δείχνουν τον δρόμο προς τα σύνορα. Με άλλα λόγια, ο Τζίτζι επανέλαβε τον άθλο εκείνου του δημάρχου Γούβας, κατά τη δεκαετία του 1980, ο οποίος είχε ανακηρύξει «αποπυρηνικοποιημένη ζώνη» τη Γούβα, παρότι οι κάτοχοι των πυρηνικών ούτε καν είχαν ακούσει ποτέ τους το όνομα «Γούβα». Ευτυχώς, η Μ. Σπυράκη τον άδειασε με το γάντι, αλλά σαφέστατα, κάτι που φαντάζομαι, αύριο, το αργότερο μεθαύριο, ο περιφερειάρχης θα το έχει αντιληφθεί.

Πηγή: http://www.kathimerini.gr