Της Αρετής Καμπίτση
Ακόμα κι αν υποθέσουμε πως η ζωή εκτός από τις τρικλοποδιές που της άρεσε να μου βάζει, ουδέποτε μου φέρθηκε τόσο σκληρά όσο συχνά παραπονιέμαι, ακόμα και τότε θα παραδεχτώ πως δεν είχε τίποτα το ενδιαφέρον, τίποτα το ουσιαστικό. Όλα σε μια τυπικότητα τέτοια που κανείς δεν θα έφτανε στο σημείο να ζήλευε. Δράμα και ευτυχία ισόποσα, μοιρασμένα σε δόσεις ικανοποιητικές ώστε να μην πλήττω.
Είναι η ίδια η φύση της ζωής τέτοια που σε σπρώχνει με το έτσι θέλω σε μια άβυσσο που όλα μοιάζουν ατελείωτα, γνωστά και τετριμμένα, που σε κάνει να αναρωτιέσαι εάν την σχεδίασες σωστά. Ας είναι. Εγώ παρόλη την καθησυχαστική και συνάμα παρορμητική φύση μου ποτέ δεν της πήγα κόντρα. Θεωρούσα βαθιά μέσα μου πως η επανάσταση ενάντια στις προσταγές της ζωής, είναι το λιγότερο ιεροσυλία. Καταδικασμένη απο θεό και διάβολο, πως να πας κόντρα. Πως να τολμήσεις την αντίδραση. Ίσως, κάποιες φορές σκέφτομαι, πως δεν υπάρχει τρόπος να γλιτώσεις.
Δεν υπάρχει τρόπος να γλιτώσεις, έτσι πίστευα έτσι δίδαξα κι έτσι συμβούλευσα τον εαυτό μου. Μέσα σε αυτήν την πεποίθηση ξόδεψα κάμποσα καλοκαίρια και χειμώνες, ανατολές και ηλιοβασιλέματα ανθρώπους και όνειρα, παρασέρνοντάς τα όλα σε μια μετριότητα και λυπάμαι. Κι αναρωτήθηκα πάμπολλες φορές ποιο θα είναι το τίμημα κι αν θα’ χω να πληρώσω τα χρωστούμενα. Ήταν πολλά, πάνω από τις δυνάμεις μου και δεν έφταναν ούτε για τους τόκους.
Λυπήθηκα τόσο πολύ που έπεσα σε μελαγχολία, ακούμπησα με τα χέρια μου τον βυθό, ανέπνευσα απελπιστικές ανάσες σωτηρίας κι ανόητα με παρακολουθούσαν τα κοράλια του βυθού και οι ηλεκτροφόρες ανεμώνες. Δεν το έβαζα κάτω κι ας με περιγελούσαν όλα εκείνα τα παράξενα πλάσματα που ζούσαν εκεί χάμω. Κρεμάστηκα απο τα κύμματα και πιάστηκα απο τις σάπιες βάρκες. Κι έπειτα κουράστηκα να προσπαθώ κι αφού έζησα τον αποκρουστικό περίγελο αφέθηκα να βυθιστώ.
Είπα: Θα μείνω εδώ.
Δεν με άκουσε όμως κανείς κι ο περίγελος συνεχίστηκε, λες και δεν είχαν ικανοποιηθεί από τον εξευτελισμό που είχα υποστεί. Αναρωτήθηκα γιατί. Έφτασα στο σημείο να παρακαλέσω, ακόμα και να σηκώσω ανάστημα μπρος σε εκείνη την φαρσοκωμωδία. Απείλησα, φώναξα, μάταια. Έτσι χωρίς άλλη επιλογή, χωρίς καμία υπεροψία, χωρίς να θέλω να πείσω, ούτε καν να ακουστώ,
Είπα: Θα μείνω εδώ.
Ψέλλισα, σχεδόν ασθματικά, αφήστε με να μείνω εδώ να ξεπληρώσω το χρέος μου και μέσα στο βουβό κλάμα ξεστόμισα την πιο βαριά αλήθεια. Κι είμαι εδώ, ξεπληρώνοντας ένα χρέος που όφειλα σε αντάλλαγμα την πιο δική μου αλήθεια, έναν έρωτα που με τραβάει στον βυθό, αναγκάζοντάς με σε μυριάδες ανταλλάγματα. Μα εγώ… Ερωτεύτηκα πάντως κι ας είναι αυτή η πιο πιστή μου αλήθεια.
* Η Αρετή Καμπίτση ζει και εργάζεται στα Χανιά. Έχει γράψει δύο μυθιστορήματα («Δύο κουταλιές ζάχαρη» και «Μικροί θεοί»). Είναι ερωτευμένη με το αδοκίμαστο και το αντιδραστικό και δεν παύει να ελπίζει σε ένα καλύτερο αύριο. Στο facebook θα την συναντήσετε με το όνομα areti kampitsi.
Πηγή:http://fractalart.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.