ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΙ ΕΡΓΕΝΗΔΕΣ: LIFESTYLE ΕΠΙΛΟΓΗ Ή ΦΟΒΟΣ ΔΕΣΜΕΥΣΗΣ;

Μπορεί η επιλογή ενός άντρα να πορευτεί μόνος του στη ζωή να αποτελεί μια αμιγώς lifestyle επιλογή ή κρύβει από πίσω ψυχολογικές εμπλοκές;
Οι άνδρες με το προφίλ του αμετανόητου εργένη είναι γνωστοί σε όλους μας. Άλλοι με το πρόσχημα ότι «δεν έχουν ακόμα συναντήσει την κατάλληλη γυναίκα» και άλλοι λέγοντας ότι «υπάρχουν πολλές γυναίκες εκεί έξω για να κάτσουν μόνο με μία», μια μικρή αλλά διαρκώς αυξανόμενη μερίδα ανδρών δηλώνει απρόθυμη να «βάλει την κουλούρα» ή να δεσμευτεί με καθοιονδήποτε τρόπο σε μια γυναίκα και στη δημιουργία οικογένειας.
Γιατί όμως όλο και περισσότεροι άνδρες επιλέγουν να ζήσουν ως εργένηδες; Ενώ οι ίδιοι συνήθως υποστηρίζουν ότι έχουν επιλέξει συνειδητά το συγκεκριμένο τρόπο ζωής, οι γύρω τους φαίνεται να το αμφισβητούν. Οι «απ’έξω» - όσο ακόμα ο εργένης είναι ακόμα σχετικά νέος - υποστηρίζουν ότι είναι θέμα χρόνου απλά να βρεθεί κάποια που θα «τους τυλίξει». Αν όμως δουν ότι τα χρόνια περνάνε και κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, αρχίζουν την κριτική, προσάπτοντάς τους συγχρόνως μια ποικιλία αρνητικών χαρακτηρισμών - από σχετικά ήπιους όπως ότι είναι ανώριμοι, εγωκεντρικοί, καλοπερασάκηδες ή ιδιόρρυθμοι έως και πιο κακεντρεχείς όπως πχ ότι είναι προβληματικοί ή μη-φυσιολογικοί και ότι πάσχουν από κάποιο «φόβο δέσμευσης» ή κάποια απροσδιόριστη «συναισθηματική αναπηρία»!
Ποιος άραγε πέφτει περισσότερο μέσα; Μπορεί η επιλογή ενός άντρα να πορευτεί μόνος του στη ζωή να αποτελεί μια αμιγώς lifestyle επιλογή ή κρύβει από πίσω ψυχολογικές εμπλοκές και φόβο για τη δέσμευση;

 

Τα επιχειρήματα (σε λογικό τουλάχιστον επίπεδο) των σύγχρονων εργένηδων είναι εν μέρει ατράνταχτα: «Γιατί να παντρευτώ και να κάνω οικογένεια αφού έτσι κι αλλιώς οι περισσότεροι χωρίζουν;». Όσο και αν αυτό σε μερικούς ακούγεται σαν μια φτηνή δικαιολογία, η αλήθεια είναι ότι για μια μερίδα ανδρών το διαζύγιο αποτελεί ένα ενδεχόμενο πραγματικά τρομακτικό. Κατά την προσωπική μου άποψη, μια πολύ παρεξηγημένη από την κοινωνία μας αλήθεια είναι το γεγονός ότι θεωρεί πως οι άνδρες δεν επηρεάζονται ιδιαίτερα από ένα διαζύγιο και ρίχνει όλη την προσοχή στις ανάγκες των παιδιών και της γυναίκας που «μένει πίσω μαζί τους» ανάγοντάς την σε μια σύγχρονη ηρωίδα και βάζοντας στο περιθώριο το συχνά δυσβάσταχτο συναισθηματικό αλλά και οικονομικό κόστος που μπορεί να έχει το διαζύγιο για έναν άντρα και το οποίο μπορεί σε ορισμένες περιπτώσεις να τον αποτρέψει από τη δημιουργία οικογένειας. Ας μην ξεχνάμε ότι μετά από ένα διαζύγιο, ο άντρας είναι συνήθως αυτός που βρίσκεται ξαφνικά να ζει μόνος σε μια γκαρσονιέρα στερούμενος της οικογενειακής θαλπωρής, ο άντρας είναι αυτός που συνεχίζει να πληρώνει αγόγγυστα για τα παιδιά του χάνοντας όμως τη χαρά της καθημερινής επαφής μαζί τους αλλά και τον έλεγχο της ανατροφής τους. Ο άντρας είναι αυτός που με τον άλφα ή βήτα τρόπο γίνεται πιο συχνά ο δέκτης αρνητικού σχολιασμού και που κατηγορείται ότι εγκατέλειψε την οικογένειά του ανεξάρτητα αν αυτό είναι ή όχι αλήθεια. Με λίγα λόγια αυτό που είναι δύσκολο συχνά να συνειδητοποιήσουν οι «απέξω» είναι πως τις περισσότερες φορές οι ορκισμένοι εργένηδες δεν επιλέγουν να πορευτούν μόνοι στη ζωή από εγωισμό αλλά από ευαισθησία.
Ένα άλλο επιχείρημα που ακούγεται συχνά από ανθρώπους που επιλέγουν να παραμείνουν αδέσμευτοι είναι το σεξ. Ένας από τους λόγους που παραδοσιακά ωθούσαν τους άντρες στο γάμο ήταν η απρόσκοπτη πρόσβαση στο σεξ. Στις μέρες μας όμως η πρόσβαση στο σεξ είναι εύκολη. Μάλιστα, όσον αφορά τους άντρες, όσο περισσότερο μεγαλώνουν τόσο πιο εύκολη γίνεται για αυτούς η πρόσβαση στο σεξ. Οι ελεύθερες γυναίκες που έχουν περάσει τα 35 αρχίζουν να πέφτουν στην κυριολεξία στα πόδια τους και συγχρόνως μπαίνουν στο παιχνίδι και οι μικρότερες! Επίσης, ένας εργένης γύρω στα 40, την εποχή δηλαδή που η πλειοψηφία του «ανταγωνισμού» έχει ήδη βγει εκτός αγοράς, ξεκινά να είναι εξαιρετικά επιθυμητός! Σε αντίθεση με τις γυναίκες που αν σε αυτή την ηλικία είναι ακόμα μόνες, αρχίζουν να στιγματίζονται, ο άντρας εργένης αποτελεί μια εξαιρετικά δημοφιλή επιλογή. Γιατί να μην το απολαύσουν;

Βέβαια, στις περιπτώσεις που κάποιος «αμετανόητος εργένης» εμπλακεί στη διαδικασία της ψυχοθεραπείας, είναι πολύ πιθανό όταν προσπεράσει τους συνειδητούς λόγους που τον κρατάνε μόνο του να ανακαλύψει ότι το «μόνος μου είμαι καλύτερα» που υποδηλώνουν οι επιλογές του, ίσως να οφείλεται στο ότι σε κάποιο επίπεδο είναι απογοητευμένος από το «μαζί», στο ότι νιώθει πως δεν τον έχουν κατανοήσει και στο ότι στην πραγματικότητα καταλαμβάνεται από έντονα συναισθήματα θυμού ή φόβου.
Αυτά τα συναισθήματα συνήθως έχουν τις ρίζες τους στην παιδική ηλικία και δεν οφείλονται - όπως πολλοί μπορεί να νομίζουν - σε προηγούμενες σχέσεις που απέτυχαν. Ένα πολύ συνηθισμένο σενάριο σε τέτοιες περιπτώσεις αποτελεί η στενή σχέση με μια μητέρα που ήταν εξαιρετικά απαιτητική συναισθηματικά ή η σχέση με μια απορριπτική μητέρα. Όταν ένας άντρας έχει καταγράψει βιωματικά ότι οι γυναίκες καταπιέζουν, παραβιάζουν ή απορρίπτουν είναι πολύ δύσκολο να αποφασίσει να δεσμευτεί με μια δια βίου. Ένα άλλο αρκετά σύνηθες σενάριο μπορεί να είναι η ταύτιση με ένα πατέρα που μέσα στο γάμο του υπέφερε, καταπιεζόταν ή είχε απορριφθεί και προδοθεί.
Μια άλλη κατηγορία αντρών που φαίνεται να δυσκολεύονται στη δημιουργία μακροχρόνιων σχέσεων δέσμευσης, ενώ παράλληλα δημιουργούν διαρκώς περιστασιακές σχέσεις τις οποίες σύντομα διαλύουν, φαίνεται να είναι άντρες που ενώ μπορεί να διαθέτουν μια σειρά από επιθυμητά χαρακτηριστικά (πχ να είναι εμφανίσιμοι, εύποροι, καλοί επαγγελματίες), διαθέτουν παράλληλα και μια σειρά από ανασφάλειες που τους κάνει να πιστεύουν ότι ουσιαστικά δεν αξίζουν. Οι περιστασιακές σχέσεις, είναι εξ’ορισμού σχέσεις που ο άλλος δεν προλαβαίνει να σε γνωρίσει «με τα καλά σου και με τα κακά σου» παρά μένει σε αυτό που είσαι επιφανειακά. Άντρες που ενδόμυχα μπορεί να πιστεύουν ότι δεν αξίζουν, αποφεύγουν να αφήσουν τις γυναίκες να έρθουν αρκετά κοντά τους, φοβούμενοι ότι αν τους το επιτρέψουν αυτές θα τους απορρίψουν.
Πάντως, ανεξάρτητα από το αν η επιλογή ενός άντρα να παραμείνει εργένης αποτελεί μια αμιγώς lifestyle επιλογή ή αν από πίσω κρύβει κάποιο φόβο για τη δέσμευση, οι επίμονες πιέσεις από την οικογένεια και τον κοινωνικό περίγυρο να «φτιάξουν τη ζωή τους» φαίνεται να μην λαμβάνουν υπόψην τους τις πραγματικές ανάγκες των αντρών αυτών, επιβαρύνοντάς τους με άδικους στερεοτυπικούς χαρακτηρισμούς και εύκολες ερμηνείες.

*Ζωή Στραβοπόδη-Τζιάνο, Ψυχοθεραπεύτρια– Οικογενειακή Σύμβουλος

Πηγή: protothema.gr

by Αντικλείδι, http://antikleidi.com