Γράφει: Γεωργία*
Δεν μπορώ να περιγράψω τα συναισθήματά μου και να μεταφέρω τα όσα αισθάνομαι ακριβώς με λόγια. Αλλά θα ξεκινήσω ρωτώντας:
Συνεχίζεται η ζωή...όταν τελειώνει μια σχέση; Και αν αυτή ήταν αυτό που λέμε ''σχέση ζωής''; Και αν ναι πώς; Με ποιό τρόπο; Τί παίρνει μαζί της φεύγοντας και τί αφήνει;
Σε αυτές τις ερωτήσεις απαντήσεις δυστυχώς δεν έχω βρει ακόμη. Και πάνω που νόμιζα ότι είχα βρει...τα μπέρδεψα περισσότερο...και οι ερωτήσεις όχι μόνο δεν βρήκαν απαντήσεις...αλλά ήρθαν να προστεθούν κι άλλες...πιο δύσκολες και πιο περίπλοκες. Γιατί η ζωή μερικές φορές παίζει μαζί μας...μας κάνει πλάκα!!!!!
Γυρίζω το χρόνο πίσω, αρκετά χρόνια πριν, περίπου στα 16 μου χρόνια. Τότε λοιπόν έβλεπα ένα παγκάκι...ναι καλά διαβάσατε...ένα παγκάκι! Και το έβλεπα για πολλά πολλά χρόνια!
Ουδέποτε ήταν άδειο...καθόταν πάντοτε δύο άνθρωποι επάνω...ο ένας ήμουν εγώ! Ο άλλος; Μα φυσικά το άλλο μισό μου "πορτοκάλι"!!!!
Πάντοτε μαζί στην ''πορεία'' από και προς το ''παγκάκι'', πιασμένοι σφιχτά από το χέρι, πάντα μαζί καθισμένοι αγκαλιασμένοι και ερωτευμένοι όπως την πρώτη μέρα...μέχρι τα μαλλιά να γίνουν λευκά και οι ρυτίδες να πλημμυρίσουν τα πρόσωπα και τα σώματά μας...αυτό έβλεπα για πολλά χρόνια! Και κοιτάζοντας και λίγο παρακάτω έβλεπα τη ζωή μου να τελειώνει αν πάθαινε κάτι Εκείνος!!!!!
Και όσο περίεργο και αν σας φανεί...αυτό βλέπω ακόμα όσο και αν προσπαθώ να δω κάτι άλλο. Αυτή τη φορά όμως το ''παγκάκι'' είναι άδειο! Είναι εκεί που το άφησα χτυπημένο αλύπητα από τη φθορά και από το χρόνο!
Αφήνω όμως εμένα και τα δικά μου ''οράματα'' και μπαίνω σε κάτι πιο πραγματικό! Που μόνο που το σκέφτεσαι σου κόβει την ανάσα!
Ο κύριος και η κυρία Ράϊνχαρτ είναι ένα ζευγάρι, γύρω στα 70 και κάτι, που μένουν στον όροφο του κτιρίου που εργάζομαι. Από την πρώτη μέρα λοιπόν βλέπω αυτό το ζευγάρι να πηγαίνει ΠΑΝΤΟΥ μαζί. Ο κ. Ράϊνχαρτ βγαίνει πάντα πρώτος και κρατάει την πόρτα. Απλώνει το χέρι βοηθώντας την σύζυγό του να κατεβεί το σκαλάκι της εισόδου. Κατόπιν πιάνονται άλλοτε από το χέρι και άλλοτε αγκαζέ και βαδίζουν αργά προς το κέντρο της πόλης. Λίγη ώρα μετά επιστρέφουν με ψώνια τα οποία κουβαλάει πάντα ο κ. Ράϊνχαρτ. Ανοίγει την εξώπορτα, αφήνει την κυρία του να περάσει μπροστά και κατόπιν η πόρτα κλείνει. Μετά το μεσημέρι το ίδιο σκηνικό, αυτή τη φορά όμως η κατεύθυνση είναι διαφορετική. Αντίθετα από την πόλη αυτή τη φορά, προς ένα πανέμορφο πάρκο που υπάρχει λίγα μέτρα πιο κάτω.
Κάθε φορά που περνούσαν από εκεί, τύχαινε να είμαι σε σημείο που να μπορώ να τους βλέπω και να με βλέπουν. Με χαιρετούν πάντα με χαμόγελο και η ευγένειά τους δεν περιγράφεται με λόγια. Κάποια μέρα τους ρώτησα πόσα χρόνια είναι μαζί...''Από τα 16 μου είμαι μαζί του'' μου απάντησε η κυρία Ράϊνχαρτ ''είμαστε ερωτευμένοι ακόμα και αν συμβεί κάτι σε Εκείνον θα τελειώσει και η δική μου ζωή'' συνέχισε και τσάκισε την καρδιά και την ψυχή μου!!!
Συνηθίζω στα διαλείμματά μου να κάνω περίπατο στο συγκεκριμένο πάρκο...έχει κάτι που με ηρεμεί! ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ δεν κάθομαι όμως σε κάποιο από τα παγκάκια του!
Ένα απόγευμα λοιπόν, καθώς βάδιζα εκεί, στάθηκα σε ένα κάγκελο μπροστά στη λίμνη και έμεινα να χαζεύω τις πάπιες και τα ψαράκια, ακούω από πίσω μου γνώριμες φωνές.
Γυρίζω και τί να δω; Η κα Ράϊνχαρτ βυθισμένη στην αγκαλιά του συζύγου της, καθισμένοι σε ένα παγκάκι, να απολαμβάνει τη θέα και τη συντροφιά του καθώς και εκείνος κρατώντας τη σφιχτά, να απολαμβάνει τη δική της συντροφιά!
Με χαιρέτησαν ευγενικά και προτού το καταλάβω βούρκωσα και τα δάκρυά μου πλημμύρισαν το πρόσωπό μου! Ήταν σαν να έβλεπα τον εαυτό μου σε τούτο το παγκάκι!!! Ξαφνικά κόπηκαν τα πόδια μου και ένιωσα το βάρος μου να αυξάνεται τόσο πολύ που να μην μπορώ να μετακινήσω το ίδιο μου το σώμα...μούδιασα ολοκληρωτικά!
Ο καιρός πέρναγε, το ζευγάρι συνέχιζε την καθημερινότητά του, εγώ τους έβλεπα και τους χαιρόμουν από τη μία και από την άλλη βούρκωνα μέσα μου κρυφά και κρυβόμουν πίσω από το χαμόγελό μου!
Ένα πρωί είδα τον κ. Ράϊνχαρτ να βγαίνει μόνος...απόρησα και σκέφτηκα ότι μπορεί να είναι κρυωμένη...την επομένη το ίδιο...η απορία μου έγινε ανησυχία....και η ανησυχία τρόμος την τρίτη μέρα που τον είδα μόνο! Πετάχτηκα έξω και τον σταμάτησα τρομαγμένη! ''Καλημέρα...η κα Ράϊνχαρτ; Γιατί είστε μόνος;'' Ρώτησα.
''Η κα Ράϊνχαρτ είναι στο νοσοκομείο...ένα ισχυρό κρύωμα την καθήλωσε'' μου λέει και συνεχίζει απελπισμένος ''εγώ φταίω...δεν έπρεπε να την αφήσω να βγει έξω με τόσο χιόνι''.
Τον καθησύχασα όσο μπορούσα και του είπα να δώσει τα χαιρετίσματα και την αγάπη όλων μας στην γλυκύτατη και καλοσυνάτη κυρία του.
Αυτό συνεχίστηκε μερικές ημέρες ακόμη...κάθε πρωί περίμενε στη γωνία του δρόμου για το ταξί που θα τον μετέφερε στο νοσοκομείο. Και το απόγευμα τον επέστρεφε. Κρατούσε πάντα μια σακούλα. Με τα πράγματα της γυναίκας του.
Για όσο καιρό κράτησε αυτό, ο κ. Ράϊνχαρτ ήταν σε άσχημη κατάσταση...δεν κοίταγε γύρω του όπως πριν, δεν χαμογελούσε, ήταν συνεχώς σκυφτός και χαμένος!
Δύο εβδομάδες μετά, σταμάτησε μπροστά στο μαγαζί ένα ταξί...από τη μια μεριά βγαίνει ο κ. Ράϊνχαρτ και τρέχει προς την άλλη. Έτυχε να είμαι έξω εκείνη τη στιγμή...σηκώνει το κεφάλι, μου χαμογελά και μου λέει με καμάρι και ξεχειλισμένος από χαρά ''κοίτα τί έφερα;'' και ανοίγει την πόρτα. Βοηθά την κα Ράϊνχαρτ να βγει έξω και σιγά σιγά τη φέρνει κοντά μου! Την κράταγε συνεχώς με τόση προσοχή...λες και ήταν από πορσελάνη και φοβόταν μην του σπάσει!
Η κα Ράϊνχαρτ δάκρυσε μόλις με είδε...κι εγώ το ίδιο...σαν να είμαι εγώ...έτσι νιώθω κάθε που τη βλέπω! ''Καλώς ήλθατε...καλή ανάρρωση...μας λείψατε'' της λέω. Με ευχαρίστησε, μου ζήτησε συγνώμη αλλά λόγω της αδυναμίας της έπρεπε να φύγει και ανέβηκαν στο σπίτι τους.
Η συγκίνησή μου ήταν τόσο μεγάλη...ξεχείλισα από συναισθήματα εκείνη τη στιγμή. Δύσκολο έως ακατόρθωτο να τα περιγράψω! το λέω ξανά...σαν να είμαι εγώ!
Λίγες μέρες αργότερα, βλέπω τον κ. Ράϊνχαρτ μόνο...ανησύχησα...τον έβλεπα όλες αυτές τις ημέρες μόνο αλλά αυτή τη φορά το πρόσωπό του ήταν πάλι σα χαμένο...τρόμαξα! Βγήκα αμέσως έξω και τον ρώτησα πώς είναι η γυναίκα του...''Στο νοσοκομείο με ενδονοσοκομειακή λοίμωξη'' μου λέει ''οι γιατροί κάνουν ότι μπορούν''
ΠΑΓΩΣΑ!!!!! Δεν ήξερα τί να πω! Αρκέστηκα στο η αγάπη μου και η θετική μου ενέργεια κοντά της και έφυγε. Εφτά εβδομάδες πηγαινοερχόταν μόνος...κάθε μέρα και χειρότερα. Έμεινε μισός! Μέχρι που την έφερε κάποια στιγμή πάλι στο σπίτι! Φανερά ταλαιπωρημένη και πολύ αδυνατισμένη. Ευτυχώς όμως απέφυγε τα χειρότερα και την περίμεναν 4 εβδομάδες σε κέντρο κούρας!
Για αρκετό καιρό δεν έβλεπα κανέναν...αναρωτήθηκα και ρώτησα γείτονά τους...τί συμβαίνει. Έμαθα ότι η κα Ράϊνχαρτ βρισκόταν σε αυτό το κέντρο και ο σύζυγός της δεν την άφησε μόνη. Ήταν κι αυτός εκεί...όλη μέρα μαζί της και το βράδυ κοιμόταν σε ξενοδοχείο. Εκείνη δεν ήταν μόνη...ποτέ δεν ήταν μόνη...ούτε στα καλά ούτε στα άσχημα!
Σήμερα το πρωί την έφερε πίσω. Πετάχτηκα έξω να τους καλωσορίσω! Εκείνη με αγκάλιασε και με ευχαρίστησε για τα λόγια συμπαράστασης προς το σύζυγό της όσο εκείνη έλειπε.
Της είπα πόσο στεναχωρημένος ήταν και πόσο στεναχωριόμουν κι εγώ που τον έβλεπα έτσι. Και πόσο χαίρομαι που είναι ξανά και οι δυο τους στο σπίτι!
Εκείνος δίπλα της καμάρωνε και έλαμπε ολόκληρος! Την κράταγε και πάλι σφιχτά και τρυφερά. Πόση αγάπη είχαν αυτά τα μάτια τους Θεέ μου....ανατριχίλα!!!
''Για Εκείνον προσπαθώ να συνέλθω...ότι κάνω είναι για Εκείνον...και στην αποκατάσταση που ήμουν, έβαζα τα δυνατά μου για να με βλέπει και Εκείνος και να παίρνει δύναμη!'' μου είπε.
''πόση αγάπη Θεέ μου; πόση αγάπη χωράει ανάμεσα σε δυο ανθρώπους;'' αναρωτήθηκα και την απάντηση την είχα...από το παρελθόν και γιατί όχι και από το παρόν.
Τη σκέψη μου διέκοψε η κα Ράϊνχαρτ:
''Μου θυμίζεις εμένα στα νιάτα μου...έτσι ήμουν κι εγώ! Σαν κι εσένα...και σε χαίρομαι όταν σε βλέπω και εύχομαι να βρεις το άλλο σου μισό όπως το βρήκα κι εγώ 60 χρόνια τώρα'' μου είπε και κάπου εκεί κατάλαβα ότι ζω σε ένα παράλληλο σύμπαν...εγώ σκέφτομαι ότι είμαι εκείνη κι εκείνη ότι είμαι εγώ..ή έστω στο παρελθόν...δεν ξέρω μπερδεύτηκα...όλα είναι τόσο κοινά και τόσο αλλιώτικα...
Το παγκάκι μου, η ζωή μου, η αγάπη μου...δεν ξέρω τί να σκεφτώ!
Ένα όνειρο, μια αγάπη, ένα ''παγκάκι'', όλη μου η ζωή...χαμένα ή..........κλεμμένα;
Και το να βρεθώ να αντιμετωπίζω αυτή την καθημερινότητα; Είναι τί; Η τιμωρία μου; Για τη ζωή που άφησα να χαθεί ή να μου κλέψουν;
Απαντήσεις δεν ξέρω αν θα βρω τελικά ποτέ...αλλά να σας πω κάτι; Τί σημασία έχει;
Στο ''παγκάκι'' τελευταία...βλέπω ξανά....''ΖΩΗ''!!!!! Και είμαι πάλι εγώ...όχι μόνη!
Μάλλον η αγάπη δεν χάνεται....υπάρχει πάντα μέσα μας...όταν είναι πραγματική και αληθινή! Δεν είμαι σίγουρη για το τί παίρνει μαζί της (πιθανόν ένα κομμάτι μας) αλλά ξέρω σίγουρα τί αφήνει...ότι επιτρέπουμε εμείς να αφήσει!!!!!
Και μετά από όλα αυτά πήρα μια απόφαση...σκεπάζω το ''παγκάκι'' μου με τα ομορφότερα χρώματα...όπως το είχα άλλωστε πάντα στο μυαλό μου! Το κλείνω στο χρονοντούλαπο της ψυχής και της καρδιάς μου για να μη φθαρεί περισσότερο και συνεχίζω!
Και ΝΑΙ ήρθε η ώρα να καθίσω σε καινούργιο! Κι αυτό θα το φτιάξω όσο καλύτερα μπορώ!!! Έχω τη δύναμη και το κουράγιο γιατί αξίζει τον κόπο!
Κλείνοντας θα απαντήσω σε μια ερώτηση...πόση αγάπη χωράει ανάμεσα σε δυο ανθρώπους;
ΑΜΕΤΡΗΤΗ!!!!! Δεν χάνεται ποτέ ότι και να γίνει!!!
Αλλά λίγο πιο μικρή απ' το σύμπαν...γιατί πρέπει να χωράει κάπου!!!!!!!!!
*Γεωργία
Ονομάζομαι Γεωργία και είμαι 36 ετών (χωρίς να κρύβω ούτε ένα καλοκαίρι...)
Η καταγωγή μου είναι από την πολύ όμορφη Καβάλα από όπου έφυγα στα 23 μου χρόνια για να ζήσω στην Αθήνα.
Στην Αθήνα την οποία λάτρεψα και λατρεύω ακόμα...έζησα τα ομορφότερά μου χρόνια εκεί!
Η υπογονιμότητα χτύπησε πολύ σύντομα και την δική μας πόρτα...δυσκολευτήκαμε πολύ...περάσαμε πολλά...αλλά το επιθυμητό δεν ήρθε!
Κάποια στιγμή...έβαλα τον εαυτό μου πάνω από το παιδί...που έτσι κι αλλιώς είχε βάλει σκοπό και στόχο να μην έρθει! Καλώς από ότι αποδείχθηκε!
Έπειτα ταξιδέψαμε πολύ, ζήσαμε ακόμα περισσότερο και ήταν τα πιο εποικοδομητικά χρόνια της ζωής μας, άσχετα αν πάντοτε κάτι έλειπε...έπαψε όμως πια να ενοχλεί τόσο πολύ! Μπήκαν αλλού προτεραιότητες για να μην τρελαθούμε στο τέλος...όλα τα ωραία όμως κάποτε τελειώνουν...και έτσι ύστερα από 16 χρόνια σχέσης και 11 γάμου...μια πραγματικά χειμωνιάτικη ημέρα του Νοεμβρίου...είπαμε αντίο σε μια μεγάλη αγάπη! Θα την κουβαλάω πάντα μέσα στην καρδιά μου σαν ένα γλυκό κομμάτι της ζωής μου!
Πέρασε ο καιρός και ξαναφτιάχνω τη ζωή μου...μακριά από την αγαπημένη μου Αθήνα...στο εξωτερικό αυτή τη φορά με περιμένει η ευτυχία...ποιός ξέρει;
Συνεχίζεται η ζωή...όταν τελειώνει μια σχέση; Και αν αυτή ήταν αυτό που λέμε ''σχέση ζωής''; Και αν ναι πώς; Με ποιό τρόπο; Τί παίρνει μαζί της φεύγοντας και τί αφήνει;
Σε αυτές τις ερωτήσεις απαντήσεις δυστυχώς δεν έχω βρει ακόμη. Και πάνω που νόμιζα ότι είχα βρει...τα μπέρδεψα περισσότερο...και οι ερωτήσεις όχι μόνο δεν βρήκαν απαντήσεις...αλλά ήρθαν να προστεθούν κι άλλες...πιο δύσκολες και πιο περίπλοκες. Γιατί η ζωή μερικές φορές παίζει μαζί μας...μας κάνει πλάκα!!!!!
Γυρίζω το χρόνο πίσω, αρκετά χρόνια πριν, περίπου στα 16 μου χρόνια. Τότε λοιπόν έβλεπα ένα παγκάκι...ναι καλά διαβάσατε...ένα παγκάκι! Και το έβλεπα για πολλά πολλά χρόνια!
Ουδέποτε ήταν άδειο...καθόταν πάντοτε δύο άνθρωποι επάνω...ο ένας ήμουν εγώ! Ο άλλος; Μα φυσικά το άλλο μισό μου "πορτοκάλι"!!!!
Πάντοτε μαζί στην ''πορεία'' από και προς το ''παγκάκι'', πιασμένοι σφιχτά από το χέρι, πάντα μαζί καθισμένοι αγκαλιασμένοι και ερωτευμένοι όπως την πρώτη μέρα...μέχρι τα μαλλιά να γίνουν λευκά και οι ρυτίδες να πλημμυρίσουν τα πρόσωπα και τα σώματά μας...αυτό έβλεπα για πολλά χρόνια! Και κοιτάζοντας και λίγο παρακάτω έβλεπα τη ζωή μου να τελειώνει αν πάθαινε κάτι Εκείνος!!!!!
Και όσο περίεργο και αν σας φανεί...αυτό βλέπω ακόμα όσο και αν προσπαθώ να δω κάτι άλλο. Αυτή τη φορά όμως το ''παγκάκι'' είναι άδειο! Είναι εκεί που το άφησα χτυπημένο αλύπητα από τη φθορά και από το χρόνο!
Αφήνω όμως εμένα και τα δικά μου ''οράματα'' και μπαίνω σε κάτι πιο πραγματικό! Που μόνο που το σκέφτεσαι σου κόβει την ανάσα!
Ο κύριος και η κυρία Ράϊνχαρτ είναι ένα ζευγάρι, γύρω στα 70 και κάτι, που μένουν στον όροφο του κτιρίου που εργάζομαι. Από την πρώτη μέρα λοιπόν βλέπω αυτό το ζευγάρι να πηγαίνει ΠΑΝΤΟΥ μαζί. Ο κ. Ράϊνχαρτ βγαίνει πάντα πρώτος και κρατάει την πόρτα. Απλώνει το χέρι βοηθώντας την σύζυγό του να κατεβεί το σκαλάκι της εισόδου. Κατόπιν πιάνονται άλλοτε από το χέρι και άλλοτε αγκαζέ και βαδίζουν αργά προς το κέντρο της πόλης. Λίγη ώρα μετά επιστρέφουν με ψώνια τα οποία κουβαλάει πάντα ο κ. Ράϊνχαρτ. Ανοίγει την εξώπορτα, αφήνει την κυρία του να περάσει μπροστά και κατόπιν η πόρτα κλείνει. Μετά το μεσημέρι το ίδιο σκηνικό, αυτή τη φορά όμως η κατεύθυνση είναι διαφορετική. Αντίθετα από την πόλη αυτή τη φορά, προς ένα πανέμορφο πάρκο που υπάρχει λίγα μέτρα πιο κάτω.
Κάθε φορά που περνούσαν από εκεί, τύχαινε να είμαι σε σημείο που να μπορώ να τους βλέπω και να με βλέπουν. Με χαιρετούν πάντα με χαμόγελο και η ευγένειά τους δεν περιγράφεται με λόγια. Κάποια μέρα τους ρώτησα πόσα χρόνια είναι μαζί...''Από τα 16 μου είμαι μαζί του'' μου απάντησε η κυρία Ράϊνχαρτ ''είμαστε ερωτευμένοι ακόμα και αν συμβεί κάτι σε Εκείνον θα τελειώσει και η δική μου ζωή'' συνέχισε και τσάκισε την καρδιά και την ψυχή μου!!!
Συνηθίζω στα διαλείμματά μου να κάνω περίπατο στο συγκεκριμένο πάρκο...έχει κάτι που με ηρεμεί! ΠΟΤΕ μα ΠΟΤΕ δεν κάθομαι όμως σε κάποιο από τα παγκάκια του!
Ένα απόγευμα λοιπόν, καθώς βάδιζα εκεί, στάθηκα σε ένα κάγκελο μπροστά στη λίμνη και έμεινα να χαζεύω τις πάπιες και τα ψαράκια, ακούω από πίσω μου γνώριμες φωνές.
Γυρίζω και τί να δω; Η κα Ράϊνχαρτ βυθισμένη στην αγκαλιά του συζύγου της, καθισμένοι σε ένα παγκάκι, να απολαμβάνει τη θέα και τη συντροφιά του καθώς και εκείνος κρατώντας τη σφιχτά, να απολαμβάνει τη δική της συντροφιά!
Με χαιρέτησαν ευγενικά και προτού το καταλάβω βούρκωσα και τα δάκρυά μου πλημμύρισαν το πρόσωπό μου! Ήταν σαν να έβλεπα τον εαυτό μου σε τούτο το παγκάκι!!! Ξαφνικά κόπηκαν τα πόδια μου και ένιωσα το βάρος μου να αυξάνεται τόσο πολύ που να μην μπορώ να μετακινήσω το ίδιο μου το σώμα...μούδιασα ολοκληρωτικά!
Ο καιρός πέρναγε, το ζευγάρι συνέχιζε την καθημερινότητά του, εγώ τους έβλεπα και τους χαιρόμουν από τη μία και από την άλλη βούρκωνα μέσα μου κρυφά και κρυβόμουν πίσω από το χαμόγελό μου!
Ένα πρωί είδα τον κ. Ράϊνχαρτ να βγαίνει μόνος...απόρησα και σκέφτηκα ότι μπορεί να είναι κρυωμένη...την επομένη το ίδιο...η απορία μου έγινε ανησυχία....και η ανησυχία τρόμος την τρίτη μέρα που τον είδα μόνο! Πετάχτηκα έξω και τον σταμάτησα τρομαγμένη! ''Καλημέρα...η κα Ράϊνχαρτ; Γιατί είστε μόνος;'' Ρώτησα.
''Η κα Ράϊνχαρτ είναι στο νοσοκομείο...ένα ισχυρό κρύωμα την καθήλωσε'' μου λέει και συνεχίζει απελπισμένος ''εγώ φταίω...δεν έπρεπε να την αφήσω να βγει έξω με τόσο χιόνι''.
Τον καθησύχασα όσο μπορούσα και του είπα να δώσει τα χαιρετίσματα και την αγάπη όλων μας στην γλυκύτατη και καλοσυνάτη κυρία του.
Αυτό συνεχίστηκε μερικές ημέρες ακόμη...κάθε πρωί περίμενε στη γωνία του δρόμου για το ταξί που θα τον μετέφερε στο νοσοκομείο. Και το απόγευμα τον επέστρεφε. Κρατούσε πάντα μια σακούλα. Με τα πράγματα της γυναίκας του.
Για όσο καιρό κράτησε αυτό, ο κ. Ράϊνχαρτ ήταν σε άσχημη κατάσταση...δεν κοίταγε γύρω του όπως πριν, δεν χαμογελούσε, ήταν συνεχώς σκυφτός και χαμένος!
Δύο εβδομάδες μετά, σταμάτησε μπροστά στο μαγαζί ένα ταξί...από τη μια μεριά βγαίνει ο κ. Ράϊνχαρτ και τρέχει προς την άλλη. Έτυχε να είμαι έξω εκείνη τη στιγμή...σηκώνει το κεφάλι, μου χαμογελά και μου λέει με καμάρι και ξεχειλισμένος από χαρά ''κοίτα τί έφερα;'' και ανοίγει την πόρτα. Βοηθά την κα Ράϊνχαρτ να βγει έξω και σιγά σιγά τη φέρνει κοντά μου! Την κράταγε συνεχώς με τόση προσοχή...λες και ήταν από πορσελάνη και φοβόταν μην του σπάσει!
Η κα Ράϊνχαρτ δάκρυσε μόλις με είδε...κι εγώ το ίδιο...σαν να είμαι εγώ...έτσι νιώθω κάθε που τη βλέπω! ''Καλώς ήλθατε...καλή ανάρρωση...μας λείψατε'' της λέω. Με ευχαρίστησε, μου ζήτησε συγνώμη αλλά λόγω της αδυναμίας της έπρεπε να φύγει και ανέβηκαν στο σπίτι τους.
Η συγκίνησή μου ήταν τόσο μεγάλη...ξεχείλισα από συναισθήματα εκείνη τη στιγμή. Δύσκολο έως ακατόρθωτο να τα περιγράψω! το λέω ξανά...σαν να είμαι εγώ!
Λίγες μέρες αργότερα, βλέπω τον κ. Ράϊνχαρτ μόνο...ανησύχησα...τον έβλεπα όλες αυτές τις ημέρες μόνο αλλά αυτή τη φορά το πρόσωπό του ήταν πάλι σα χαμένο...τρόμαξα! Βγήκα αμέσως έξω και τον ρώτησα πώς είναι η γυναίκα του...''Στο νοσοκομείο με ενδονοσοκομειακή λοίμωξη'' μου λέει ''οι γιατροί κάνουν ότι μπορούν''
ΠΑΓΩΣΑ!!!!! Δεν ήξερα τί να πω! Αρκέστηκα στο η αγάπη μου και η θετική μου ενέργεια κοντά της και έφυγε. Εφτά εβδομάδες πηγαινοερχόταν μόνος...κάθε μέρα και χειρότερα. Έμεινε μισός! Μέχρι που την έφερε κάποια στιγμή πάλι στο σπίτι! Φανερά ταλαιπωρημένη και πολύ αδυνατισμένη. Ευτυχώς όμως απέφυγε τα χειρότερα και την περίμεναν 4 εβδομάδες σε κέντρο κούρας!
Για αρκετό καιρό δεν έβλεπα κανέναν...αναρωτήθηκα και ρώτησα γείτονά τους...τί συμβαίνει. Έμαθα ότι η κα Ράϊνχαρτ βρισκόταν σε αυτό το κέντρο και ο σύζυγός της δεν την άφησε μόνη. Ήταν κι αυτός εκεί...όλη μέρα μαζί της και το βράδυ κοιμόταν σε ξενοδοχείο. Εκείνη δεν ήταν μόνη...ποτέ δεν ήταν μόνη...ούτε στα καλά ούτε στα άσχημα!
Σήμερα το πρωί την έφερε πίσω. Πετάχτηκα έξω να τους καλωσορίσω! Εκείνη με αγκάλιασε και με ευχαρίστησε για τα λόγια συμπαράστασης προς το σύζυγό της όσο εκείνη έλειπε.
Της είπα πόσο στεναχωρημένος ήταν και πόσο στεναχωριόμουν κι εγώ που τον έβλεπα έτσι. Και πόσο χαίρομαι που είναι ξανά και οι δυο τους στο σπίτι!
Εκείνος δίπλα της καμάρωνε και έλαμπε ολόκληρος! Την κράταγε και πάλι σφιχτά και τρυφερά. Πόση αγάπη είχαν αυτά τα μάτια τους Θεέ μου....ανατριχίλα!!!
''Για Εκείνον προσπαθώ να συνέλθω...ότι κάνω είναι για Εκείνον...και στην αποκατάσταση που ήμουν, έβαζα τα δυνατά μου για να με βλέπει και Εκείνος και να παίρνει δύναμη!'' μου είπε.
''πόση αγάπη Θεέ μου; πόση αγάπη χωράει ανάμεσα σε δυο ανθρώπους;'' αναρωτήθηκα και την απάντηση την είχα...από το παρελθόν και γιατί όχι και από το παρόν.
Τη σκέψη μου διέκοψε η κα Ράϊνχαρτ:
''Μου θυμίζεις εμένα στα νιάτα μου...έτσι ήμουν κι εγώ! Σαν κι εσένα...και σε χαίρομαι όταν σε βλέπω και εύχομαι να βρεις το άλλο σου μισό όπως το βρήκα κι εγώ 60 χρόνια τώρα'' μου είπε και κάπου εκεί κατάλαβα ότι ζω σε ένα παράλληλο σύμπαν...εγώ σκέφτομαι ότι είμαι εκείνη κι εκείνη ότι είμαι εγώ..ή έστω στο παρελθόν...δεν ξέρω μπερδεύτηκα...όλα είναι τόσο κοινά και τόσο αλλιώτικα...
Το παγκάκι μου, η ζωή μου, η αγάπη μου...δεν ξέρω τί να σκεφτώ!
Ένα όνειρο, μια αγάπη, ένα ''παγκάκι'', όλη μου η ζωή...χαμένα ή..........κλεμμένα;
Και το να βρεθώ να αντιμετωπίζω αυτή την καθημερινότητα; Είναι τί; Η τιμωρία μου; Για τη ζωή που άφησα να χαθεί ή να μου κλέψουν;
Απαντήσεις δεν ξέρω αν θα βρω τελικά ποτέ...αλλά να σας πω κάτι; Τί σημασία έχει;
Στο ''παγκάκι'' τελευταία...βλέπω ξανά....''ΖΩΗ''!!!!! Και είμαι πάλι εγώ...όχι μόνη!
Μάλλον η αγάπη δεν χάνεται....υπάρχει πάντα μέσα μας...όταν είναι πραγματική και αληθινή! Δεν είμαι σίγουρη για το τί παίρνει μαζί της (πιθανόν ένα κομμάτι μας) αλλά ξέρω σίγουρα τί αφήνει...ότι επιτρέπουμε εμείς να αφήσει!!!!!
Και μετά από όλα αυτά πήρα μια απόφαση...σκεπάζω το ''παγκάκι'' μου με τα ομορφότερα χρώματα...όπως το είχα άλλωστε πάντα στο μυαλό μου! Το κλείνω στο χρονοντούλαπο της ψυχής και της καρδιάς μου για να μη φθαρεί περισσότερο και συνεχίζω!
Και ΝΑΙ ήρθε η ώρα να καθίσω σε καινούργιο! Κι αυτό θα το φτιάξω όσο καλύτερα μπορώ!!! Έχω τη δύναμη και το κουράγιο γιατί αξίζει τον κόπο!
Κλείνοντας θα απαντήσω σε μια ερώτηση...πόση αγάπη χωράει ανάμεσα σε δυο ανθρώπους;
ΑΜΕΤΡΗΤΗ!!!!! Δεν χάνεται ποτέ ότι και να γίνει!!!
Αλλά λίγο πιο μικρή απ' το σύμπαν...γιατί πρέπει να χωράει κάπου!!!!!!!!!
*Γεωργία
Ονομάζομαι Γεωργία και είμαι 36 ετών (χωρίς να κρύβω ούτε ένα καλοκαίρι...)
Η καταγωγή μου είναι από την πολύ όμορφη Καβάλα από όπου έφυγα στα 23 μου χρόνια για να ζήσω στην Αθήνα.
Στην Αθήνα την οποία λάτρεψα και λατρεύω ακόμα...έζησα τα ομορφότερά μου χρόνια εκεί!
Η υπογονιμότητα χτύπησε πολύ σύντομα και την δική μας πόρτα...δυσκολευτήκαμε πολύ...περάσαμε πολλά...αλλά το επιθυμητό δεν ήρθε!
Κάποια στιγμή...έβαλα τον εαυτό μου πάνω από το παιδί...που έτσι κι αλλιώς είχε βάλει σκοπό και στόχο να μην έρθει! Καλώς από ότι αποδείχθηκε!
Έπειτα ταξιδέψαμε πολύ, ζήσαμε ακόμα περισσότερο και ήταν τα πιο εποικοδομητικά χρόνια της ζωής μας, άσχετα αν πάντοτε κάτι έλειπε...έπαψε όμως πια να ενοχλεί τόσο πολύ! Μπήκαν αλλού προτεραιότητες για να μην τρελαθούμε στο τέλος...όλα τα ωραία όμως κάποτε τελειώνουν...και έτσι ύστερα από 16 χρόνια σχέσης και 11 γάμου...μια πραγματικά χειμωνιάτικη ημέρα του Νοεμβρίου...είπαμε αντίο σε μια μεγάλη αγάπη! Θα την κουβαλάω πάντα μέσα στην καρδιά μου σαν ένα γλυκό κομμάτι της ζωής μου!
Πέρασε ο καιρός και ξαναφτιάχνω τη ζωή μου...μακριά από την αγαπημένη μου Αθήνα...στο εξωτερικό αυτή τη φορά με περιμένει η ευτυχία...ποιός ξέρει;
Πηγή: ivfforums.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.