Γράφει ο Γεώργιος Νικηταΐδης
Να μείνω ή να φύγω. Να είμαι εδώ ή να είμαι αλλού.
Με τον φόβο μαθαίνω ποιος δεν είμαι.
Με την αγάπη μαθαίνω ποιος είμαι πραγματικά.
Με την εμπιστοσύνη, βρίσκω το θάρρος να δράσω, όπως αγαπάω.
Η προσωπική ικανοποίηση και η άνεση δεν έχουν πάντα αυτό που αγαπάω.
Εκεί μένω από φόβο. Μόλις εμπιστευτώ τον εαυτό μου, βρίσκω το θάρρος να αγαπήσω. Να κινηθώ και να ζήσω όπως και όπου αγαπάω.
Βολεύομαι, ησυχάζω, νομίζω ότι είμαι ασφαλής και γαλήνιος, όμως έτσι δεν κινούμαι, δεν ζω, πεθαίνω.
Νικάω την ραθυμία, κινούμαι και ζω. Εμπιστεύομαι τις διαδικασίες της Ζωής και αυτό μου δίνει θάρρος. Και αυτό με οδηγεί στην αγάπη. Κι όχι μόνο ζω, αλλά ζω όπως αγαπάω. Έτσι βοηθώ και τους άλλους να ζουν και να ζουν όπως αγαπούν.
Κάποιες φορές το να φεύγω από εκεί που δεν μου αρέσει να είμαι, μοιάζει με δράση. Όμως είναι χωρισμός. Το να δρας προς τον χωρισμό είναι φόβος. Δεν είναι αγάπη. Είναι νωθρότητα. Είναι βόλεμα. Με δυσκολεύει κάποια κατάσταση ή κάποια σχέση και φεύγω. Απομακρύνομαι. Νομίζω ότι δρω. Αλλά στην πραγματικότητα βολεύομαι. Είναι μια μάταιη κίνηση που μπορεί να φαίνεται χρήσιμη αλλά είναι απλώς ανακουφιστική. Είναι εντάξει να ζητώ ανακούφιση. Να ζητώ ένα παυσίπονο, επειδή δεν αντέχω να κάνω αλλιώς. Αλλά είναι χρήσιμο να το γνωρίζω. Όταν το γνωρίζω και το αποδεχτώ, κάποια στιγμή δεν θα χρειάζεται να το βάλω στα πόδια. Θα αντέξω την πίεση. Θα αντέξω τον πόνο. Θα μείνω, με εμπιστοσύνη και με θάρρος ότι μπορώ να το αντέξω. Και μπορώ να ζήσω και μέσα σε αυτό.
Κι έτσι δυναμώνω, κι έτσι ζω, κι έτσι ζω όπως εγώ αγαπάω. Όχι όπως μου επέβαλε η αδυναμία και η νωθρότητα και το προσωρινό βόλεμα, η προσωπική ικανοποίηση και η φαινομενική άνεση. Η εμπιστοσύνη οδηγεί στο θάρρος και τελικά στην αγάπη.
Και ζω όπως εγώ αγαπώ.
Με Φως, με Αγάπη και Δύναμη.
Με τον φόβο μαθαίνω ποιος δεν είμαι.
Με την αγάπη μαθαίνω ποιος είμαι πραγματικά.
Με την εμπιστοσύνη, βρίσκω το θάρρος να δράσω, όπως αγαπάω.
Η προσωπική ικανοποίηση και η άνεση δεν έχουν πάντα αυτό που αγαπάω.
Εκεί μένω από φόβο. Μόλις εμπιστευτώ τον εαυτό μου, βρίσκω το θάρρος να αγαπήσω. Να κινηθώ και να ζήσω όπως και όπου αγαπάω.
Βολεύομαι, ησυχάζω, νομίζω ότι είμαι ασφαλής και γαλήνιος, όμως έτσι δεν κινούμαι, δεν ζω, πεθαίνω.
Νικάω την ραθυμία, κινούμαι και ζω. Εμπιστεύομαι τις διαδικασίες της Ζωής και αυτό μου δίνει θάρρος. Και αυτό με οδηγεί στην αγάπη. Κι όχι μόνο ζω, αλλά ζω όπως αγαπάω. Έτσι βοηθώ και τους άλλους να ζουν και να ζουν όπως αγαπούν.
Κάποιες φορές το να φεύγω από εκεί που δεν μου αρέσει να είμαι, μοιάζει με δράση. Όμως είναι χωρισμός. Το να δρας προς τον χωρισμό είναι φόβος. Δεν είναι αγάπη. Είναι νωθρότητα. Είναι βόλεμα. Με δυσκολεύει κάποια κατάσταση ή κάποια σχέση και φεύγω. Απομακρύνομαι. Νομίζω ότι δρω. Αλλά στην πραγματικότητα βολεύομαι. Είναι μια μάταιη κίνηση που μπορεί να φαίνεται χρήσιμη αλλά είναι απλώς ανακουφιστική. Είναι εντάξει να ζητώ ανακούφιση. Να ζητώ ένα παυσίπονο, επειδή δεν αντέχω να κάνω αλλιώς. Αλλά είναι χρήσιμο να το γνωρίζω. Όταν το γνωρίζω και το αποδεχτώ, κάποια στιγμή δεν θα χρειάζεται να το βάλω στα πόδια. Θα αντέξω την πίεση. Θα αντέξω τον πόνο. Θα μείνω, με εμπιστοσύνη και με θάρρος ότι μπορώ να το αντέξω. Και μπορώ να ζήσω και μέσα σε αυτό.
Κι έτσι δυναμώνω, κι έτσι ζω, κι έτσι ζω όπως εγώ αγαπάω. Όχι όπως μου επέβαλε η αδυναμία και η νωθρότητα και το προσωρινό βόλεμα, η προσωπική ικανοποίηση και η φαινομενική άνεση. Η εμπιστοσύνη οδηγεί στο θάρρος και τελικά στην αγάπη.
Και ζω όπως εγώ αγαπώ.
Με Φως, με Αγάπη και Δύναμη.
Αυτές οι πληροφορίες δημιουργήθηκαν για να κυκλοφορούν και διανέμονται ελεύθερα, αρκεί να περιλαμβάνουν τις λέξεις “Copyright υλικού © Γεώργιος Νικηταΐδης, για το http://www.enorasis.edu.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.