ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΥΚΙΔΗΣ: Ο ΠΡΩΤΟΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟΣ (ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΤΟΥ ΗΛΙΑ Κ. ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ)!

Ού καταισχυνώ όπλα τά ιερά.....

....αμυνώ καί υπέρ ιερών καί οσίων

καί μόνος καί μετά πολλών...

καί ιερά τά πάτρια τιμήσω....

Την παρούσαν επιστολήν, μέσω εγκρίτου περιοδικού των Αθηνών την 27/4/2007, επέτειον της εισόδου των Γερμανών κατακτητών στην Αθήνα, την απηύθυνα προς τον κ. Υπουργόν Πολιτισμού, τον κ. Δήμαρχον Αθηναίων και πρός οιονδήποτε άλλον αρμόδιον παράγοντα τής Πολιτείας, μέ τήν ελπίδα του γράφοντος, ότι η Ελληνική Πολιτεία έστω και μετά από 66 χρόνια θα τιμήση όπως του αξίζει έναν ΗΡΩΑ.
Πρόκειται γιά τον ΗΡΩΑ Κωνσταντίνον Κουκίδην.
Ο Κωνσταντίνος Κουκίδης ήτο Εύζων καί ο φρουρός τής Σημαίας μας στήν Ακρόπολιν των Αθηνών, όταν οι Γερμανοί κατακτηταί εισήλθαν στήν Αθήνα τόν Απρίλιον τού 1941.
Τό πρωί τής 27ης Απριλίου 1941 μία ομάδα Γερμανών στρατιωτών ανήλθε στήν Ακρόπολιν καί ο επικεφαλής λοχαγός διέταξε τόν φρουρό Κ.Κουκίδη νά κατεβάση τήν Ελληνική Σημαία γιά νά υψώσουν την Γερμανική. Ο Κουκίδης ηρνήθη καί όταν οι Γερμανοί κατέβασαν αυτοί την Σημαία μας τήν πήρε τυλίχθηκε μέ αυτήν καί αμέσως, εμπρός στά έκπληκτα μάτια των, έπεσε από τόν Βράχο στόν γκρεμό [σέ βάθος 150 μέ 200 μέτρα] καί σκοτώθηκε.
Εθυσιάσθη ο Κουκίδης υπέρ βωμών καί εστιών πιστός, ως γνήσιος Έλλην, εις τόν Αρχαιοελληνικόν όρκον <ού καταισχυνώ όπλα τά ιερά...>
Τό γεγονός αυτό τό αναφέρει ο Νίκολας Χάμμουντ, Άγγλος ανταποκριτής τής εφημερίδος Daily-Mail, τήν 9/6/1941. Ο Ν.Χάμμουντ μετέπειτα έγινε Ακαδημαϊκός.
Μετά τήν Επικήν μάχην τών Οχυρών Μεταξά, όπου οι Έλληνες έδωσαν ένα ηχηρόν ράπισμα στόν Γερμανό εισβολέα,ο Κουκίδης είναι ο ΠΡΩΤΟΣ ΕΛΛΗΝ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟΣ,είναι ο πρώτος Έλλην ο οποίος αντεστάθη στόν κατακτητή καί έδωσε τό παράδειγμα σέ πλειάδα άλλων Ελλήνων νά κάνουν παρόμοιες πράξεις στά χρόνια που ακολούθησαν. [Ο δεύτερος μετά τόν Κουκίδην είναι ο Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος, η μεγάλη αυτή φυσιογνωμία τή Χριστιανοσύνης, ο οποίος επίσης ηρνήθη νά επισκευθή τόν Γερμανόν επικεφαλής των εισβολέων, όταν αυτός τόν εκάλεσε, μέ άμεσον συνέπειαν βέβαια νά καθαιρεθή από τό αξίωμά του.] Άνδρες σάν τόν Κουκίδη είναι σύμβολα αιώνια τά οποία στήν πορείαν τών χρόνων αποτελούν τούς φωτεινούς φάρους οι οποίοι φωτίζουν τους μεταγινεστέρους. Και βλέπουμε εδώ νά επαναλαμβάνεται το μεγαλείον τής Ελληνικής Φυλής μέσα στούς αιώνες πού τρέχουν.
Βλέπουμε τόν Κουκίδη, νά επαναλαμβάνη τήν Άγλαυρον, τήν κόρην τού βασιλέως τών Αθηνών Ερεχθέως, η οποία προκειμένου νά σώση τήν Αθήνα, συμφώνως μέ κάποιον χρησμό, έπεσε από τήν ίδια θέση τού Βράχου. Απόγονος δείχνει ακόμη ο Κουκίδης, τών ανδρών τής τιμητικής φρουράς τής θεάς Αθηνάς οι όποίοι, τό 480 π.Χ όταν ο Θεμιστοκλής, πρίν από τήν ναυμαχία τής Σαλαμίνος εκκένωσε τήν Αθήνα καί έστειλε τούς Αθηναίους στά <ξύλινα τείχη>, γιατί επλησίαζαν οι Πέρσες τού Ξέρξη, παρέμειναν αυτοί φρουροί στήν Ακρόπολη καί επολέμησαν τόν εισβολέα. Καί οταν είδαν ότι κάθε προσπάθεια ήταν μάταιη έπεσαν από τόν Βράχο, έκεί που είναι τό θέατρο του Διονύσου καί σκοτώθηκαν.
Αυτός ήταν ο Κ.Κουκίδης ο΄Έλληνας, ο ήρωας, ο απόγονος αρχαίων Ελλήνων ηρώων. Πρέπει λοιπόν η Πολιτεία νά ανταμείψη ηθικώς αυτόν τόν Ήρωα έστω καί μετά από 66 χρόνια.
Εις τήν Αρχαίαν Ελλάδα πρός τιμήν τών ηρώων,έστηναν Ερμαϊκάς Στήλας. [ΤονΚίμωνα, ο ποίος υπήρξεν αήττητος εις όλες τίς μάχες μέ τούς βαρβάρους, η Εκκλησία τού Δήμου τόν ετίμησε μέ τρείς στεφάνους καί έστησε πρός τιμήν του τρείς Ερμαϊκάς Στήλας]. Σήμερα τούς ήρωες τούς τιμούμε ή μέ Ηρώα πεσόντων ή με Αδριάντας. 

Πιστεύω λοιπόν,ότι η Πολιτεία οφείλει έναν Αδριάντα στό Κ.Κουκίδη. Νά τόν στήση εκεί πού έπεσε καί σκοτώθηκε ο Ήρωας, στήν ανατολική πλευρά τού Βράχου. Πιστεύω ακόμη, ότι καί στά σχολικά βιβλία είναι επιβεβλημμένον νά αναφέρεται τό όνομά καί η θυσία τού ήρωα Κ.Κουκίδη. Έτσι θά θυμούνται οι μεγαλύτεροι και θα αισθάνωνται υπερήφανοι, αλλά κυρίως θά διδάσκωνται οι νεώτεροι, από τέτοια παραδείγματα ηρωϊσμού καί αυτοθυσίας. Θα διδάσκωνται για τήν αδιάσπαστη αλυσίδα τής φυλής μας, η οποία μέσα από τόσους κινδύνους καί τόσες συμφορές, κατώρθωσε νά επιζήση καί νά φθάση εδώ πού είναι σήμερα, γιατί διέθεται και διαθέτει ΗΡΩΕΣ.
Ο Κουκίδης εθυσίασε τή ζωή του γιά τή Σημαία μας, δηλαδή γιά τήν πατρίδα μας την Ελλάδα. Γιά τήν ίδια πατρίδα γιά τήν οποία μίλαγε πρίν από 2400 χρόνια καί ο Σωκράτης διδάσκοντας τους νέους ότι <Μητρός τε καί πατρός τε καί τών άλλων προγόνων απάντων, τιμιώτερον εστίν η πατρίς καί σεμνώτερον καί αγιώτερον καί εν μείζονι μοίρα καί παρά θεοίς καί παρ/ανθρώποις τοίς νούν έχουσιν.>  Ευτυχώς πού κάποιοι θυμούνται τόν ήρωα αυτόν καί τού αφιερώνουν καί στίχους. Όπως π.χ ο έξοχος ποιητής Θέμης Καμπάς, ο οποίος ψάλλει μέ τό θαυμάσιο ποίημά του:
Αυτοθυσία τό άγιασε τό άξιο παληκάρι
καί ο άγγελος λευκή ψυχή κατέβηκε νά πάρη
Σάν είδε ο Πλάστης τή ψυχή σημαιοστολισμένη
μέ χρώματα τού ουρανού καί τόσο δοξασμένη
ερώτησε τόν άγγελο πώς λέν τό παληκάρι
Έλληνα αποκρίθηκε Ελλάδας τό καμάρι
Καί ο Θεός εδάκρυσε πρώτη φορά θωρώντας
τέτοια υπέροχη ψυχή κι ο ίδιος απορώντας
Αγγάλισε εφίλησε τό άξιο σεμνό παιδί
τό πήρε από τό χέρι καί
στόλισε τόν Ουρανό τόν έκανε αστέρι.
Τέλος πιστεύω πώς η Πολιτεία, μέ τό νά τιμήση τόν ήρωα Κουκίδη, ανεγείροντας τον αδριάντα του, πρώτον αποδεικνύει ότι γνωρίζει ποιοι αξίζουν αδριάντες και δεύτερον τιμά τήν Ελλάδα καί την Σημαία της. Γιατί ας είμαστε βέβαιοι ότι αν ζούσε ο Κ.Κουκίδης σήμερα και εχρειάζετο να κάνη οποιαδήποτε θυσία για την Πατρίδα του χωρίς τον παραμικρό δισταγμό θα την έκανε. Και ας μην ξεχνάμε ότι είναι πάντοτε επίκαιροι οι στίχοι τού Κωστή Παλαμά:
Χρωστάμε σ/όσους ήρθαν πέρασαν
θά ρθούνε θά περάσουν
κριτές θά μάς δικάσουν
οι αγέννητοι καί οι νεκροί.

                                                          

*Ηλίας Κ. Τριανταφύλλου, Πολιτικός Μηχανικός Ε.Μ.Π.