Γιώργος Η. Παπαηλιού: ''...ούτε η διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων και του κατοχικού δανείου, ούτε οι εκδηλώσεις μνήμης, αποτελούν «ιδεοληψία» ή παρωχημένη εμμονή με το παρελθόν. Συνιστούν κινήσεις αποκατάστασης στοιχειώδους δικαιοσύνης και εκπλήρωσης ηθικού χρέους...''
Ολόκληρος ο χαιρετισμός
Βίγλες, 25.2.2018
Η ιστορία συνιστά άσκηση μνήμης, μέσω της οποίας το παρελθόν μεταφέρεται στο παρόν και επεκτείνεται στο μέλλον.
Η ιστορική μνήμη αποτελεί στοιχείο της εθνικής ταυτότητας ενός λαού. Εν προκειμένω, τα γεγονότα του πολέμου 1940-1941 και της κατοχής, όπως και άλλα προηγούμενων ιστορικών περιόδων, ανέδειξαν, ως διαχρονική στάση ζωής του ελληνικού λαού, τ η ν α ν τ ί σ τ α σ η προς όσους επιβουλεύονται την ανεξαρτησία της πατρίδας, την ελευθερία των πολιτών, τη δημοκρατία.
Πρόκειται για χαρακτηριστικό που, λόγω της γεωγραφικής θέσης της χώρας και των ιστορικών συγκυριών, έχει ενσωματωθεί στο «κύτταρό» του, αποτελώντας αναπόσπαστο στοιχείο της παράδοσής του. Όλοι όσοι επιχείρησαν να τον υποτάξουν απέτυχαν.
Πρόκειται για χαρακτηριστικό που, λόγω της γεωγραφικής θέσης της χώρας και των ιστορικών συγκυριών, έχει ενσωματωθεί στο «κύτταρό» του, αποτελώντας αναπόσπαστο στοιχείο της παράδοσής του. Όλοι όσοι επιχείρησαν να τον υποτάξουν απέτυχαν.
Η ιστορική μνήμη, υπό προϋποθέσεις, είναι και ζώσα πραγματικότητα, ιδίως στην ευρύτερη περιοχή στην οποία η Ελλάδα ανήκει, όπου οι αντιθέσεις του παρελθόντος αναπαράγονται συνεχώς, είναι ενεργές και συνιστούν υπαρκτά προβλήματα, π.χ. η ιμπεριαλιστική πολιτική των μεγάλων δυνάμεων στη Μ. Ανατολή, ο εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας των Παλαιστινίων και των Κούρδων, η επεκτατική πολιτική της Τουρκίας κ.α.
Σ’ αυτό το πλαίσιο, ούτε η διεκδίκηση των γερμανικών αποζημιώσεων και του κατοχικού δανείου, ούτε οι εκδηλώσεις μνήμης, αποτελούν «ιδεοληψία» ή παρωχημένη εμμονή με το παρελθόν. Συνιστούν κινήσεις αποκατάστασης στοιχειώδους δικαιοσύνης και εκπλήρωσης ηθικού χρέους, ώστε εκείνα τα αποτρόπαια γεγονότα να μην τα καλύψει η παρέλευση χρόνου και συνακόλουθα η λήθη που κάποιοι επιδιώκουν να επιβληθεί.
Η άσκηση της ιστορικής μνήμης αποτελεί ευκαιρία επανασύνδεσης με το νήμα της ιστορίας. «Όλβιος εστίν, όστις ιστορίης έσχε μάθησιν». Διότι είναι γνωστό, ότι Λαοί που ξεχνούν την ιστορία τους είναι «καταδικασμένοι» να την ξαναζήσουν. Η επανάληψή της δεν είναι «ιστορικό» λάθος, είναι έγκλημα.
Ως εκπρόσωπος της Βουλής των Ελλήνων, αποτίω φόρο τιμής προς τα θύματα της φασιστικής βαρβαρότητας.
Ιστορικό της εκτέλεσης
Ήταν 24 Φεβρουαρίου του 1944 όταν 212 Έλληνες εκτελέστηκαν στα πλαίσια αντιποίνων από τους Γερμανούς στις Βίγλες της Μεγαλόπολης.
Μία ημέρα πριν, στις 23/2/1944 δυνάμεις του ΕΛΑΣ με επικεφαλής τον ανθυπολοχαγό Γιώργη Κερκεμέζο, χτύπησε σε ενέδρα γερμανική στρατιωτική δύναμη τριάντα περίπου ανδρών. Η γερμανική φάλαγγα κινιόταν στο δημόσιο δρόμο Μεγαλόπολης –Τρίπολης.
Για αντίποινα οι Γερμανοί την επόμενη μέρα, πήραν από τις φυλακές της Τρίπολης 209 κρατούμενους και τρεις αγρότες από την περιοχή και τους μετέφεραν στη θέση «Βίγλες».
Η τοποθεσία δεν ήταν τυχαία, ήταν κοντά στο σημείο που είχε χτυπηθεί η γερμανική φάλαγγα. Στο λόφο αυτό στήθηκαν τα πολυβόλα και εκτελέστηκαν οι 212. Οι περισσότεροι από τους εκτελεσθέντες ήταν Μεγαλοπολίτες αλλά και Λάκωνες αντιστασιακοί.
Ακολούθως σε μία κίνηση σκληρότητας, οι Γερμανοί συνέλαβαν από τη Μεγαλόπολη, άνδρες και γυναίκες και τους οδήγησαν στον τόπο της εκτέλεσης για να ανοίξουν λάκκους και να ταφούν οι 212.
Οι εκδηλώσεις τιμής και μνήμης που πραγματοποιούνται στην περιοχή, δεν αφήνουν το έγκλημα αυτό να ξεχαστεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.