ΠΑΣΧΟΣ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗΣ
Το έργο έχει ανεβεί πολλάκις και αυτό δίνει σοβαρές πιθανότητες να ξαναπαιχτεί με επιτυχία. Ενα σύνθετο πρόβλημα πολιτικής κατεβαίνει στις –εκ φύσεως απλοποιητικές– πλατείες. Γίνεται εργαλείο στα χέρια των λαϊκιστών, δηλαδή σε εκείνους που τρέφονται από τις απλοποιήσεις. Πατώντας στην άγνοια του πλήθους, δαιμονοποιείται κάθε πτυχή του ζητήματος. Η δαιμονοποίηση δημιουργεί αγανάκτηση και η οργή πολιτικά αποτελέσματα. Πολλοί καβαλούν το κύμα της αγανάκτησης για να γίνουν αστέρες σε μια νύχτα κι άλλοι υποστέλλουν τις αξίες τους για να γίνουν συμβατές με εκείνες του πλήθους. Το ζήσαμε πολλάκις αυτό το έργο και όπως οι άρρωστοι του τζόγου, περιμένουμε κάθε φορά διαφορετικά αποτελέσματα. Ξεκινήσαμε διαδηλώσεις για «λεφτά χωρίς μέτρα» και καταλήξαμε στο «μέτρα δίχως λεφτά» συν capital controls. Ελεεινολογήσαμε τον κ. Τάσο Γιαννίτση γιατί με το σχέδιό του «πάγωνε» τις υψηλές συντάξεις και τώρα κόβουμε τις ελάχιστες. Βεβαίως, δεν είμαστε οι μόνοι. Οι Γάλλοι συρρίκνωσαν την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση στον εφιάλτη του «Πολωνού υδραυλικού». Οι Βρετανοί ψήφισαν για έξοδο από την Ε.Ε. διότι πίστεψαν τη Sun που έγραφε ότι η Επιτροπή θέλει να ισιώσει τις... μπανάνες. Ο λαϊκισμός έχει ένα μεγάλο πλεονέκτημα: λιανίζει τα θέματα σε βαθμό που γίνονται εύπεπτα, αλλά και αγνώριστα. Και στο τέλος κερδίζει εις βάρος του έθνους ή του λαού που υποτίθεται ότι υπηρετεί.
O νέος πυρετός για το Μακεδονικό έχει πολλά κοινά και με τη «συζήτηση» που έγινε για το σχέδιο Ανάν. Χρόνια ολόκληρα λέγαμε πως θέλουμε μια δικοινοτική, διζωνική ομοσπονδία κι όταν «ξαφνικά μας προσεφέρθη, τι τραγωδία, τι τραγωδία...». Η κριτική των πλατειών δεν εστίασε σε πιθανές ελλείψεις του σχεδίου, αλλά στον πυρήνα της έννοιας της ομοσπονδίας. «Μα τι κράτος θα είναι αυτό που η μειοψηφία θα έχει βέτο στις αποφάσεις της πλειοψηφίας», έλεγαν οι πονηροί πολιτευτές, αποσιωπώντας πως γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο γίνονται οι ομοσπονδίες και πως το Γουαϊόμινγκ, με πληθυσμό 500.000 κατοίκους, έχει ακριβώς τα ίδια ομοσπονδιακά δικαιώματα με την Καλιφόρνια που κατοικείται από 35 εκατομμύρια ψυχές.
Το ίδιο ακριβώς γίνεται και σήμερα. Ενώ για πολλά χρόνια μιλάμε για σύνθετη ονομασία χωρίς αλυτρωτισμούς, τώρα που ανοίγει ένα παράθυρο προς τέτοια λύση, το πολιτικό σύστημα σέρνεται πίσω από εκείνους που φωνασκούν «όχι στο όνομα Μακεδονία και τα παράγωγά του». Οπως και τότε, έτσι και τώρα, εκστομίστηκαν αρχαιοπρεπή συνθήματα και στήθηκαν λαϊκά δικαστήρια για τους «Νενέκους», που ήταν οι «γερμανοτσολιάδες» της εποχής. Και κάποιοι φυσικά έδρεψαν τους καρπούς του αγώνα. Ο κ. Δημήτρης Χριστόφιας, που είπε το αμίμητο «ψηφίζουμε “όχι” για να τσιμεντώσουμε το “ναι”» (προφανώς σε κάποια άλλη συγκυρία), έγινε πρόεδρος της Κύπρου και τη χρεοκόπησε...
Πηγή: kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.