ΣΚΟΤΕΙΝΙΑΖΕΙ!

Αγγελική Μητροπούλου - Ζερβή

Ο ήλιος τρεμοπαίζει στο βύθισμα του,

μες στις σκιές των δέντρων 

μες στο θρόισμα των φύλλων 

Στων κουρασμένων πουλιών,

Στων άλαλων κραυγών,

Στων απεγνωσμένων

Από τον κόσμο το δυνατών.

Αλυσοδεμένες σκιές, με το χθες και με το αύριο.

Άραγε…. Υπάρχει αύριο?

Θολό τοπίο στο βλέμμα.

Η ψυχή ξεριζωμένη από το στέρνο.

Προσμένει μία μόνο ηλιαχτίδα.

Την Ελπίδα …..

Εκείνη που σβήνει, όταν χαθεί ο παλμός.

Εκείνη που ταξιδεύει, σε όλα τα ταξίδια μας.

Που μας κρατά το χέρι, σε κάθε δυσκολία μας.

Πιστή, αδιάκοπη σύντροφος ως το τέλος μας

It darkens

The sun is flickering at its draft,

in the shadows of the trees

in the rust of the leaves

In tired birds,

In other cries,

Desperate

From the world the strongest.

Crowded shadows, yesterday and tomorrow.

Is it .... Is there a tomorrow?

Cloudy landscape in sight.

The soul uprooted from the chest.

It only has one sunbeam.

Hope ... ..

The one that fades when the pulse is lost.

She who travels, on all our trips.

He holds our hand in every difficulty.

True, uninterrupted companion to the end.

Αγγελική Μητροπούλου - Ζερβή